Wysokość przekroju belek usztywniających

Wysokość przekroju belek usztywniających jest niezmienna wzdłuż mostu. Płyta pomostu stanowi ich półkę górną. Półki dolne są oddzielone od siebie.
Wieszaki są wykonane z prętów 0 52 mm obejmujących kable jak strzemiona i zakotwionych w poprzecznicach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Siły z wieszaków przechodzą na kable poprzez siodełka ze stali lanej, dwudzielne, zaciśnięte czterema śrubami na kablach. Siła zaciskająca wywierana przez cztery śruby powinna być dostatecznie duża, aby tarcie siodełka o kabel przeciwdziałało zsuwaniu siodełka. Aby zapewnić właściwą wielkość tej siły, śruby dokręcano kluczami zaopatrzonymi w dynamometry.
Kable są wykonane z drutów ocynkowanych, równoległych. Średnica ich wynosi około 75 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Układano je na miejscu przeciągając druty na słupach i owijając na końcach przęseł. Kable tworzą na blokach oporowych trzy wiązki po 170 drutów. Dolna wiązka biegnie w przedłużeniu kabla, górna jest odchylona od poziomu, a środkowa ma położenie pośrednie. Wiązki odgięte są ułożone w zakrzywionych kanałach. Druty wiązek utrzymywane są we właściwym położeniu przez powiązanie cienkimi drutami zbrojarskimi.
W wierzchołkach słupów leżą siodełka stalowe pod kable (uprawnienia budowlane).

Ramownice były zabetonowane niżej od ich końcowego położenia i podniesione jednocześnie na lewarach o 38 cm dla naprężenia kabli po ich nawinięciu. Siła sprężająca w każdym kablu wynosi 720 T, to jest 1440 T w przęśle, a więc znacznie mniej niż w przęsłach belkowych. Po uniesieniu ramownic wprowadzono pod nie łożyska stalowe. Położenie pomostu nie uległo zmianie podczas sprężania, gdyż konstrukcja jego stanowi całość oddzieloną od ramownic.
Pomost jest oparty na podporach na dwóch ścianach z betonu uzbrojonego. Do przejmowania reakcyj ujemnych służą trzy pręty okrągłe (program egzamin ustny).

Kable owinięte miękkim drutem

Kable owinięte miękkim drutem stalowym ocynkowanym 0 3,5 mm naprężonym za pomocą ręcznej sprężarki ciernej tak, że zwoje przylegały szczelnie do siebie. Nawijany drut przechodził między dwiema szczękami z brązu. Jest to sposób zabezpieczenia kabli powszechnie przyjęty w Stanach Zjednoczonych.
Ogólny ciężar samochodów wprowadzonych na przęsła podczas obciążeń próbnych wynosił 247 T.

Największe ugięcie natychmiastowe pod tym obciążeniem wyniosło 36 mm, to jest 1 :1600 rozpiętości (opinie o programie). Po godzinie ugięcie to wzrosło o 1 mm. Po odciążeniu nie zauważono odkształceń trwałych. Sztywność tego mostu jest przeto mniejsza od sztywności mostów belkowych, ale mimo to jest wystarczająca. Ugięcia są niewyczuwalne przez przejeżdżających i przechodniów.
Położenie, cel komunikacyjny. Most zbudowany w latach 1958-1962 łączy miasto Maracaibo położone w zachodniej części Wenezueli z pozostałą częścią kraju oddzieloną jeziorem wrzynającym się z zatoki morskiej w głąb lądu na 200 km. Powierzchnia jeziora wynosi 22 000 km.

W miejscu przejścia mostu szerokość jeziora wynosi około 9 km, a głębokość zmienia się od 2-6 m. Na dnie zalegają luźne piaski, gliny i namuły. Warstwy zwarte piasków i glin są położone na głębokości zmiennej od 10 do 37 m. Miasto Maracaibo liczy około pół miliona mieszkańców i jest ośrodkiem przemysłu naftowego. Dotychczasowa komunikacja odbywała się za pomocą promów. Most niesie dwie jezdnie dwupasmowe o szerokościach 7,20 m rozdzielone pasem bezpieczeństwa 1,20 m i dwa chodniki o szerokościach całkowitych 0,90 m (segregator aktów prawnych).
Przebieg budowy. W roku 1956 ogłoszono pierwszy konkurs międzynarodowy na projekt mostu.

Konkurs ten nie dał wyniku. W roku 1957 ogłoszono drugi konkurs stawiając żądanie pozostawienia skrajni żeglownej 50 X 400 m w jednym z przęseł w pobliżu miasta oraz kilka skrajni 50 X 150 m pod przyległymi przęsłami. Żądanie tak wielkich rozpiętości mogło być spełnione najłatwiej przez zastosowanie konstrukcji stalowej.

Ponieważ utrzymanie konstrukcji stalowej byłoby jednak bardzo uciążliwe ze względu na składniki korodujące zawarte w powietrzu, prof. R. Morandi zaproponował komisji konkursowej wybór konstrukcji betonowej. Komisja przyjęła tę tezę w połowie 1957 roku (promocja 3 w 1).