Wytrzymałość elektryczna

Wytrzymałość elektryczna na przebicie porcelany skaleniowej wynosi 25-i-30 kV na 1 mm grubości przy częstotliwości prądu 50 Hz, oporność właściwa skrośna 10′⁴ mil - m (10¹³ il • cm), tangens kąta strat dielektrycznych porcelany przy 50 Hz (25-b35) • 10-³. Z dużym przybliżeniem można przyjąć, że zwiększenie grubości korpusu izolatora porcelanowego o 1 mm daje możliwość zwiększenia przenoszonego napięcia o 10 kV (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawowe typy izolatorów to izolatory liniowe, wsporcze i osłony. Izolatory linio w e są przeznaczone do elektrycznych linii przesyłowych. Mocuje się je albo przez podwieszanie (wiszące), albo na sworzniach lub hakach (sworzniowe). Zwykła porcelana skaleniowa ma wytrzymałość na zginanie 70-f-90 MN/m² (700-i-900 kG/cm²), na rozerwanie 30-45 MN/m² (300-450 kG/cm²), na ściskanie 400-T-650 MN/m² (40004-6500 kG/cm²) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy wielkościach przekazywanych obecnie napięć prądu zmiennego rzędu 5004-700 kV (projektuje się również przekazywanie napięć większych) zwykła porcelana skaleniowa nie może zapewnić dostatecznej wytrzymałości elektrycznej i mechanicznej. Dlatego wprowadzono do produkcji zestawy bardziej wytrzymałej porcelany z powiększoną zawartością tlenku glinowego i kwarcu (uprawnienia budowlane). Wytrzymałość materiału zwiększyła się o 25-60%. Spośród izolatorów liniowych największe zastosowanie znalazły izolatory wiszące (talerzowe), które służą do izolowania i mocowania przewodów napowietrznych elektrycznych linii przesyłowych wysokiego napięcia, na urządzeniach stacji rozdzielczych (GOST 0400-07) (program egzamin ustny).

Zmiany temperatur

Izolatory takie zbroi się przez zamocowanie spoiwem cementowym metalowego kołpaka 7 (z żeliwa ciągliwego lub ze stali) i stalowego sworznia 2, wkładanego z zamknięciem do otworu 3, co pozwala połączyć kilka izolatorów w łańcuchy zawieszane na masztach podporowych (opinie o programie).

Między powierzchnią czołową główki sworznia a porcelaną znajduje się elastyczna przekładka 4 (zwykle tektura smołowana). Sworzeń 2 i kołpak 7 połączone są z korpusem izolatora zaprawą cementową 5. Używa się cementu marki 500. Górną część główki izolatora i sworznia pokrywa się antykorozyjną warstwą bitumiczną. Dzięki temu uzyskuje się elastyczność połączenia metalu z cementem, co jest szczególnie ważne w przypadku różnej rozszerzalności cieplnej tych materiałów. W przeciwnym razie może nastąpić zniszczenie izolatora (segregator aktów prawnych).

Zgodnie z GOST 11619-65 kształty gniazdka kołpaka i główki sworznia powinny zapewniać przegubowość sprzężenia dwóch przyległych izolatorów przy obrocie ich osi o kąt 10°. Kołpak, sworzeń i zamknięcie ocynkowuje się. Izolatory wiszące łączy się w grupy mniejsze lub większe w zależności od stopnia zanieczyszczenia obszaru, w którym są zastosowane (kurzom, popiołem, odpadami przemysłu chemicznego, solą morską i in.). W warunkach dużego zanieczyszczenia środowiska wymaga się rozwinięcia powierzchni izolatora dla wydłużenia drogi upływu prądu.

Liczbę izolatorów wiszących tworzących łańcuch określono w odpowiednich normach. Liczba ta wynosi od trzech sztuk dla napięcia przesyłanego 35 kV do 22 sztuk dla napięcia 500 kV. Produkuje się porcelanowe izolatory PF o następujących klasach: 6, 9, 12, 16, 3 • 10⁴ N/min (3000 kG/inin) przez jedną godzinę i jednocześnie przykłada do każdego izolatora napięcie 60-70 kV prądu o częstotliwości 50 Hz. Mierzy się również długość drogi upływu prądu wzdłuż powierzchni izolatora (promocja 3 w 1).

Odporność na nagłe zmiany temperatur określa się po piętnastominutowym nagrzewaniu izolatora w wodzie o temperaturze 70-100°C i natychmiastowym ostudzeniu go w wodzie o temperaturze o 70°C niższej od temperatury nagrzewania. Izolator powinien wytrzymywać dwukrotny cykl takiego badania.