Betony z innymi kruszywami uprawnienia budowlane

Perlit i wermikulit zaliczają się do najlżejszych kruszyw pochodzenia mineralnego. Produkuje się je ze skał pochodzenia wulkanicznego: perlit - ze szkliw wulkanicznych zanieczyszczonych plagioklazem, szpatem polnym, biotytem itp., wermikulit - z minerału o tej samej nazwie, składającego się z wysoko uwodnionego glinokrzemianu wapniowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Cechą charakterystyczną tych minerałów jest znaczna zawartość wody, częściowo jako zeolitowej. Dzięki temu rozdrobniony materiał wprowadzony do temperatury 700-1100°C pęcznieje, zwiększając swą objętość 20-f-25 razy.
Surowce do produkcji perlitu występują w USA, ZSRR, Irlandii, Włoszech, Węgrzech i Bułgarii, do produkcji wermikulitu - w ZSRR, USA, Kanadzie, Meksyku, Indiach, Chinach, Japonii, Nigerii, Australii. W Polsce surowce tego rodzaju nie występują.

Ziarna perlitu mają kształt niewielkich kulek lub piasku z powierzchnią o perłowym połysku. Ziarna wermikulitu mają kształt harmonijek o długości do ok. 30 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ze względu na niski ciężar nasypowy oba rodzaje kruszyw stosuje się do celów izolacyjnych oraz do wyrobu elementów izolacyjnych i powłok ogniochronnych.

Jako spoiwo poza cementem bywają stosowane szkło wodne, mąka kartoflana, smoły fenolowe, glina ilasta itp. zależnie od warunków i temperatury, w jakich elementy będą pracowały. Do składu masy wprowadza się nieraz azbest. Można również wykonywać elementy z obu kruszyw, co polepsza stos okruchowy, gdyż ziarna wermikulitu mają większe wymiary niż perlitu. Przy użyciu jako spoiwa gliny ilastej można następnie elementy wypalać, co pozwala na stosowanie ich w temperaturach rzędu 1000°C.

Ujemną cechą tego typu elementów jest ich wysoka nasiąkliwość, dochodząca do 350-400% wagowo. Gliniec - keramzyt - lecą (uprawnienia budowlane).

Kruszywa z glin plastycznych pęczniejących, przy produkcji których stosowane są dwie metody, różniące się sposobem przygotowania półfabrykatu; są to metoda plastyczna i metoda sucha. Metoda szlamowa stosowana jest coraz rzadziej. Dla otrzymania z gliny ilastej kruszywa o strukturze porowatej trzeba, aby w okresie mięknienia i stapiania się jej cząstek następowało jednoczesne wydzielanie się gazów. W przypadku stosowania glin niepęczniejących, wprowadza się do składu masy dodatki wywołujące pęcznienie, jak węgiel brunatny lub wywary posulfitowe.

Metoda plastyczna

Metoda plastyczna polega na uformowaniu w stanie plastycznym granulek o pożądanym kształcie i wymiarze, zabezpieczeniu przed zlepianiem się przez zastosowanie przesypki ogniotrwałej i wysuszeniu przed wypalaniem. Kruszywo produkowane tą metodą charakteryzuje się dobrym kształtem kulistym lub owalnym (program egzamin ustny).
Przy metodzie suchej surowiec przerabia się z mniejszą ilością wody, nie doprowadzając go do stanu plastycznego i nie susząc przed wypalaniem. Rozdrabnianie surowca może następować przed wprowadzeniem do pieca lub już w piecu, w którym umieszcza się wówczas specjalne łańcuchy. Kruszywo otrzymane tą metodą charakteryzuje się mniej foremnym kształtem, lecz za to jest bardziej zróżnicowane pod względem wymiarów (opinie o programie).

Metoda szlamowa różni się od opisanych wprowadzaniem masy do pieca w postaci szlamu, który podlega tam granulacji, wysuszeniu, a następnie wypaleniu. Kruszywo ma kształt kulisty lub elipsoidalny, o różnej wielkości ziaren. Część ziaren ulega spieczeniu. Ze spieków tych otrzymuje się najdrobniejszą frakcję.
Przy wszystkich trzech metodach do wypalania stosuje się piec obrotowy. Glinoporyt - produkuje się z glin ilastych, podobnie jak gliniec. Jednakże ze względu na stosowanie do wypalania pieców z rusztem ruchomym (taśma aglomeracyjna) lub czasz, kruszywo otrzymuje się przez rozdrobnienie porowatych spieków. Kruszywo ma kształt nieprawidłowy o sil nie rozwiniętej powierzchni wskutek otwarcia części porów przy kruszeniu spieków (segregator aktów prawnych).

Kavitit - produkuje się z glin ilastych, niepęczniejących. Pojedyncze ziarno kavititu ma kształt kulisty, a wewnątrz zawiera pustkę; grubość ścianki wynosi około 2 mm. Jest to kruszywo jednofrakcjowe o średnicy ziaren ok. 20 mm. Do formowania służą specjalne agregaty, których konstrukcja chroniona jest patentami (Austria, CSRS). Wypalanie prowadzi się w piecu obrotowym. W Polsce uruchomiona będzie w najbliższych latach produkcja glińca metodą plastyczną z zastosowaniem pieca obrotowego do wypalania z łupków ilastych i węglowych produkuje się stosując dwie metody, zależnie od rodzaju pieca stosowanego przy wypalaniu (promocja 3 w 1). Przy zastosowaniu pieca obrotowego produkcja polega na rozdrobnieniu surowego łupka na określone frakcje wg wielkości ziaren i wypaleniu każdej frakcji osobno. Otrzymuje się wówczas kruszywo o nieregularnym kształcie, lecz o powierzchni z zamkniętymi porami.