Wytrzymałość pali

Wytrzymałość pali na siły poziome nie jest duża, gdy pal pracuje na zginanie, a nie na ścinanie. Pal pracuje na ścinanie w rzadkich wypadkach; może to zdarzyć się, gdy pal przebije się przez q) cienką warstwę gruntu grubości np. 15-20 cm i właśnie w tej cienkiej słabej warstwie istnieje skłonność do poślizgu, a pal temu poślizgowi się przeciwstawia (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy pracy pala na ścinanie łatwo jest obliczyć jego wytrzymałość, zależnie od materiału z jakiego jest wykonany i wytrzymałości. tego materiału na naprężenia ścinające.

Natomiast przy pracy pala na zginanie po doczepieniu siły N następuje odgięcie pala, przedstawione w przesadnej skali, przy czym największy moment występuje w tym punkcie (punkt A), gdzie pal można uważać za zamocowany. Nie będziemy podawali teoretycznych rozważań dotyczących układu momentów w palach, zaznaczymy tylko, że dla stalowego pala zagłębionego w gruncie na 12 m, moment zginający bardzo wzrasta już na głębokości 1,5 m, a do maximum dochodzi na głębokości około 3 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obserwacje nad palami drewnianymi wbitymi na głębokość kilku metrów w dno rzeki i następnie wyłamywanymi przez zaczepienie ich siłami poziomymi wykazują, że złamanie w gruntach średniej wytrzymałości następuje zwykle na głębokości c = około 1 m poniżej dna rzeki, a więc wyraźnie w tym miejscu występuje największy moment zginający (uprawnienia budowlane). Można się spodziewać, że pale żelbetowe jako bardziej wytrzymałe od drewnianych i wymagające zaczepienia niewątpliwie większych sił, a więc potrzebujące również większego oparcia, wykazywałyby złamanie nieco głębiej, a więc w punkcie bardziej zbliżonym do miejsca wynikającego z rozważań teoretycznych.

Zagęszczanie gruntu

Wytrzymałość pali na wyciąganie zależy od ich konstrukcji i sposobu wprowadzenia do gruntu. Brennecke („Der Grundbau“) ocenia tę wytrzymałość do ich nośności w zwykłych warunkach. Rozpatrując poszczególne typy pali zwrócimy uwagę na zdolność ich przeciwstawiania się wyciąganiu, a czasem na niektóre uzupełnienia konstrukcyjne wzmagające tę zdolność (program egzamin ustny). Zagęszczanie gruntu niewątpliwie występuje jako skutek wbijania pali. O charakterze tego zagęszczenia i jego wartości należy zawsze sądzić na podstawie ogólnych wiadomości o cechach gruntów i na podstawie zasad zaczerpniętych z mechaniki gruntów.

Można tu przypomnieć niektóre zjawiska charakterystyczne. A więc w luźnych piaskach spostrzega się często osiadanie terenu w bezpośredniej bliskości wbijanych pali (opinie o programie). Osiadanie to może osiągać wielkość 10-20 cm, a nawet znacznie więcej. Terzaghi opisuje wypadek, gdy wbicie pali długości 14 m wywołało osiadanie skrajnie luźnego piasku o 90 cm. U nas obserwowano przed wojną osiadanie ref ulewanych piasków nasypowych w Gdyni przy wbijaniu w nie pali. Niejednokrotnie można spotkać się z zaleceniami, aby zjawisko osiadania luźnych piasków przy wbijaniu pali wykorzystać w razie potrzeby w celu zagęszczenia gruntu. Natomiast w gruntach spoistych często spostrzega się, że przy wbijaniu pali grunt zostaje wyparty ku górze. Jest rzeczą zwykłą, że po wykopaniu dołu fundamentowego do zaprojektowanej rzędnej zostają wbite w dno pale, po czym powtórnie trzeba to dno poddawać wyrównaniu do potrzebnej rzędnej (segregator aktów prawnych).

Należy w tych warunkach zwracać baczną uwagę, czy wbijane pale razem z gruntem nie wypierają do góry poprzednio wbitych już pali, gdyż wówczas nośność tych pali uległaby poważnemu zmniejszeniu. Skontrolować, czy poprzednio wbite pale nie podnoszą się, można zawsze łatwo za pomocą niwelatora; w razie dostrzeżonego podnoszenia się należy koniecznie dobić je z powrotem. Nieraz trudno osądzić, czy zagęszczenie gruntu spoistego nie jest tylko pozorne. Wiemy, jak nieraz trudno grunty spoiste oddają wodę (promocja 3 w 1). A więc taki grunt może nieco unieść się ku górze, woda może ulec naprężeniu, nastąpi raczej pewne przemieszczenie gruntu niż jego zagęszczenie, po czym stan wody później ulegnie odprężeniu wskutek odfiltrowania się nieznacznej jej części, a cechy mechaniczne gruntu nieraz mogą pogorszyć się wobec zniszczenia jego struktury naturalnej.