Wytrzymałość próbki

W danej próbce różne naprężenia będą więc wywoływały zniszczenie w różnych punktach, lecz nie jest fizycznie możliwe badanie wytrzymałości poszczególnego elementu bez zmiany jego warunków odpowiednio do reszty ciała. Jeśli wytrzymałość próbki jest warunkowana przez najsłabszy element, problem staje się przysłowiowym problemem najsłabszego ogniwa w łańcuchu. W terminologii statystycznej należy określić najmniejszą wartość, tzn. wytrzymałość najbardziej efektywnej mikrorysy w próbce o liczności n, gdzie n jest liczbą mikrorys w próbce (program uprawnienia budowlane na komputer).

Analogia z łańcuchem może nie być całkowicie odpowiednia, ponieważ w betonie „ogniwa” mogą być zarówno równoległe, jak i połączone w seriach, lecz obliczenie oparte na założeniu najsłabszego ogniwa prowadzi do wyników o prawidłowym rzędzie wielkości. Wynika stąd, że wytrzymałość materiału kruchego, takiego jak beton, nie może być opisana jedynie przez wartość średnią; muszą być podane dane dotyczące zmienności wytrzymałości oraz wymiary i kształt próbki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Hipotezę Griffitha stosuje się do zniszczenia przy działaniu siły rozciągającej, a także do zniszczenia przy stanie dwu- i trójosiowego naprężenia, jak również dla jednoosiowego ściskania. Nawet gdy dwa naprężenia główne są ściskające, naprężenia wzdłuż krawędzi mikrorysy są w pewnych punktach rozciągające, tak że może nastąpić rozerwanie. Orowan obliczył maksymalne naprężenie rozciągające w wierzchołku mikrorysy usytuowanej w najbardziej niebezpiecznym kierunku w stosunku do osi naprężeń głównych, jako funkcję dwóch głównych naprężeń P i Q (uprawnienia budowlane). Kryteria zniszczenia przedstawiono graficznie, gdzie K jest wytrzymałością na rozciąganie przy prostym rozciąganiu. Zniszczenie następuje przy takiej kombinacji P i Q, że punkt oznaczający stan naprężenia przecina krzywą na zewnątrz w kierunku strony zakreskowanej (program egzamin ustny).

Rząd wielkości współczynnika

Może wystąpić przy jednoosiowym ściskaniu; jest to rzeczywiście obserwowane w badaniach ściskanych próbek betonowych. Nominalna wytrzymałość na ściskanie w tym przypadku wynosi 8K, jest to ośmiokrotna wytrzymałość na rozciąganie, określona w bezpośrednim badaniu na rozciąganie (opinie o programie). Wartość ta dobrze odpowiada obserwowanym wartościom stosunku wytrzymałości na ściskanie do wytrzymałości na rozciąganie dla betonu. Istnieją jednak trudności z pogodzeniem pewnych aspektów hipotezy Griffitha z obserwowanym kierunkiem rys w ściskanych próbkach. Jest możliwe jednak, że proces zniszczenia w takiej próbce podlega innym prawom i zależy od odkształceń poprzecznych związanych z liczbą Poissona.

Rząd wielkości współczynnika Poissona dla betonu dla elementów dostatecznie oddalonych od zacisków maszyny wytrzymałościowej jest taki, że wypadkowe odkształcenia poprzeczne mogą przekraczać odkształcenia graniczne przy rozciąganiu betonu. Zniszczenie następuje przez rozłupanie (rozdzielenie) pod kątem prostym do kierunku działania siły i taki sposób zniszczenia jest często obserwowany, szczególnie w elementach, których wysokość jest większa niż szerokość (segregator aktów prawnych).

Istnieją podstawy do twierdzenia, że wytrzymałość betonu przy obciążeniu statycznym jest określona przez graniczne odkształcenia przy rozciąganiu, a nie przez graniczne naprężenia; przyjmuje się, że odkształcenia te wynoszą zwykle lXlO^-4- 2X10^-4. Okazuje się, że w momencie rozpoczynania się zarysowania betonu, odkształcenia na rozciąganej powierzchni belki zginanej i poprzeczne odkształcenia próbki walcowej poddanej jednoosiowemu ściskaniu są tej samej wielkości (promocja 3 w 1). Wartość liczbowa współczynnika Poissona wynosi na ogół od 0,11 dla betonów o wysokiej wytrzymałości do 0,21 dla betonów ze słabych mieszanek; stosunek nominalnych wytrzymałości na rozciąganie i ściskanie dla różnych betonów waha się również w sposób podobny i w przybliżeniu między tymi samymi granicznymi wartościami.