Wyposażenie chłodni

Wyposażenie chłodni składa się z następujących urządzeń: W stropie umieszczone są wyciągi pary wodnej, świetliki dla zapewnienia dostępu światła dziennego oraz instalacja elektryczna, zapewniająca światło w nocy (program uprawnienia budowlane na komputer). Prysznice z gorącą (50°C) wodą oraz węże gumowe z zimną rozmieszczone są na całej długości torów kolejki w celu studzenia wyjętych z komór elementów. Drzwi chłodni w przeciwieństwie do komór naparzalni mogą być drewniane.

Urządzenia kontrolne naparzalni wbudowuje się w drzwi.

Są to:
- termometry kątowe służące do kontrolowania wysokości temperatury w komorach,
- hydrometry - przyrządy służące do kontrolowania wilgotności pary,
- termometr do mierzenia ciepła wody w zbiorniku, przeznaczonej do studzenia elementów.
Ponadto są jeszcze urządzenia regulujące dopływ pary do naparzalni:
a) zawór regulujący dopływ pary do naparzalni (ogólny),
b) zawory regulujące dopływ pary do każdej z komór,
c) zawory regulujące dopływ pary do zbiornika z wodą (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednym z bardzo ważnych urządzeń związanych z naparzalnią są specjalne wózki służące do przewożenia z hali produkcyjnej do komór naparzalni wyrobów wykonanych ze świeżego betonu. Zespół taki składa się z dwóch wózków wąskotorowych, w które zamiast nadwozi wmontowano obrotnice. Na tych wózkach ustawia się żelazne kozły.
Obecnie omówimy proces naparzania elementów (uprawnienia budowlane).
Naparzaniu mogą być poddane wszystkie wyroby betonowe i żelbetowe, produkowane w zakładach prefabrykacji i betoniarniach, zarówno grubo- jak i cienkościenne.
Wyprodukowany ze świeżego betonu element powinien w okresie produkcji przejść wstępne dojrzewanie w temperaturze od 15 do 20°C. Czas tego dojrzewania powinien mieścić się w granicach od 5 do 8 godzin.

Warunki produkcji zimą

Następnie elementy wprowadza się do komór naparzalni. Wszystkie otwory istniejące w komorach zostają szczelnie zamknięte, a po otwarciu zaworów zostaje do komór wprowadzona taka ilość pary, która jest potrzebna do podgrzania elementów w ciągu 1 godziny do 35°C, w następnej godzinie do wysokości 45 C i wreszcie - w trzeciej godzinie do wysokości 75°C.
Właściwy proces naparzania rozpoczyna się po 3-godzinnym okresie podgrzewania i może trwać od 3 do 4 godzin.
Temperatura okresu naparzania nie może być niższa niż 75°C (program egzamin ustny).

Po ukończeniu naparzania dopływ pary wodnej do komór zostaje powstrzymany przez zamknięcie właściwych zaworów, nadmiar pary zostaje wydalony na zewnątrz komory, a wózki z naparzonymi elementami są przetoczone z komór do chłodni, gdzie stosuje się na początku gorący prysznic (około 50°C), po nim następuje letni o temperaturze 25°C, z kolei o temperaturze 10 - 15°C i wreszcie jako ostatni - zimny.
Cały okres studzenia powinien trwać najmniej 4 godziny (opinie o programie).
Należy przy tym pamiętać, że studzenie nie może być gwałtowne, lecz powinno przebiegać łagodnie, przechodząc od temperatury wody gorącej do zimnej, bez nagłych skoków wpływających ujemnie na skurcz betonu.
Niska temperatura otoczenia ujemnie wpływa na proces wiązania cementu (segregator aktów prawnych).

Już przy spadku temperatury poniżej + 5 C występuje powszechnie znane zjawisko opóźniania procesu wiązania betonu; przy temperaturze + 1°C okres wiązania jest 3 do 7 razy dłuższy niż przy 18°C.
Najwłaściwszą temperaturą, przy której otrzymuje się dobre wyniki wiązania, jest temperatura otoczenia zawarta w granicach od +15° do +20°C.
Średnią ciepłotę składników betonu (wody, cementu oraz kruszyw) i otoczenia (betoniarki, form, narzędzi, powietrza) przyjmuje się w granicach + 14 do + 18°C.

Należy przy tym pamiętać, że temperatura betonu i otoczenia wyższa od 18°C przyspiesza proces wiązania, niższa zaś od 15°C opóźnia go (promocja 3 w 1).
Powyższe zjawisko udowodnił doświadczalnie Joya wskazując, że ten sam beton przy różnych temperaturach wiązania, zawartych pomiędzy 0° a 72°C, ma duże różnice w czasach wiązania.