Wytrzymałość spoiny klejowej

Według badań Burakowa, Żukowa i Terleckiego smolistość obniża w niewielkim stopniu wytrzymałość drewna na ściskanie wzdłuż włókien oraz wytrzymałość na zginanie statyczne; natomiast ciężar właściwy przeżywiczonego drewna jest większy. Praktyczne obserwacje wskazują, że drewno przeżywiczone jest bardziej kruche i nie łupie się, lecz łamie się dając przełom muszlowy. To samo stwierdzają Sidorin i Gołubiew, co według nich dowodzi, że duża zawartość żywicy powoduje spadek sprężystości drewna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy przypuszczać, że udarność drewna smolistego również się obniża, dotychczas jednak brak na ten temat danych doświadczalnych.
W praktyce utrwalił się pogląd, że drewno o dużej zawartości żywicy klei się gorzej niż drewno mało żywiczne. Przeczą temu wyniki badań Siemińskiego, który stwierdził jednakową w przybliżeniu sklejalność i wytrzymałość spoiny klejowej w wypadku drewna sosnowego przeżywiczonego i normalnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ustalił on również, że drewno wąskosłoistej twardzieli sosnowej o zawartości żywicy do 22 % ma większą wytrzymałość od takiegoż drewna o żywiczności normalnej.

Smolistość utrudnia politurowanie i lakierowanie; powierzchnia drewna musi być w tym wypadku odżywiczona benzyną, amoniakiem lub innymi płynami, które ekstrahują lub zmydlają kwasy żywiczne.
Smolistość powoduje zwiększenie trwałości drewna, gdyż żywica utrudnia rozwój grzybów pasożytniczych i saprofitycznych. Wymiary przeżywiczenia podaje się w ułamkach wymiarów sortymentu (uprawnienia budowlane).
Pęcherze żywiczne są to wypełnione płynną żywicą soczewkowate szczeliny, położone między dwoma słojami rocznymi, które w sąsiedztwie pęcherza są nieco wygięte. Wygięcie to zanika stopniowo w kilku następnych słojach. Pęcherz żywiczny występuje na przekroju poprzecznym w postaci łukowatej szczeliny, a na przekroju stycznym jako owalne,, płaskie wgłębienie. Szerokość szczeliny pęcherza nie przekracza zazwyczaj kilku milimetrów, a jego długość dochodzi kilkunastu centymetrów. Pęcherze żywiczne występują w drewnie gatunków iglastych z wyjątkiem jodły, jałowca i cisa; często spotyka się je w drewnie świerkowym (program egzamin ustny).

Pęcherze żywiczne

Według Frey-Wysslinga (1938, 1946) powstawanie pęcherzy żywicznych należy tłumaczyć działaniem wiatru, który powoduje drobne pęknięcia słoja w okresie tworzenia się drewna wczesnego. Świadczy o tym liczne występowanie pęcherzy żywicznych w drzewach narażonych na silne wiatry oraz u podstawy gałęzi. Natomiast H. M a y r widzi przyczynę powstawania pęcherzy żywicznych w odchylaniu się miazgi twórczej pod ciśnieniem żywicy zawartej w przewodach żywicznych. Powstałą w ten sposób szczelinę wypełnia żywica wypływająca z przerwanych przewodów (opinie o programie).

Według Knuchela pęcherze żywiczne tworzą się licznie w drzewach rosnących na silnie nasłonecznionych stanowiskach; grupują się one w części pnia wystawionej na działanie promieni słonecznych.
Według Baumana wpływ pęcherzy żywicznych na mechaniczne własności drewna sosnowego jest stosunkowo niewielki; wytrzymałość na rozciąganie wzdłuż włókien obniża się o 10%, wytrzymałość na zginanie statyczne o około 15%, udarność praktycznie nie ulega zmianie (segregator aktów prawnych). Badania te przeprowadzono na próbkach małych. Wyniki należy uważać za orientacyjne, gdyż oparte są one na małej liczbie spostrzeżeń; poza tym nie wzięto pod uwagę względnej wielkości pęcherzy w stosunku do wymiarów próbek. Odmienny pogląd reprezentuje Knuchel, który nie podając danych liczbowych stwierdza, że pęcherze żywiczne poważnie obniżają mechaniczne własności drewna.

Pęcherze żywiczne stanowią istotną wadę w drobnych sortymentach i tarcicy stolarskiej, gdyż:
1) powodują konieczność wstawiania łat,
2) wyciekająca z pęcherzy żywica zanieczyszcza piły i noże, co utrudnia obróbkę drewna. Pod wpływem silnego nasłonecznienia lub ogrzewania żywica wycieka z pęcherzy i powoduje skażenie obrobionej powierzchni drewna (promocja 3 w 1).
W tarcicy określa się liczbę pęcherzy na jednostkę długości i ustala ich maksymalne wymiary; w fornirze podaje się liczbę pęcherzy na jeden arkusz oraz ich długość w milimetrach.