Wytrzymałość teoretyczna

Po wprowadzeniu pewnych uproszczeń możemy wyliczyć wytrzymałość teoretyczną, która podobnie jak w kryształach będzie paręset razy większa od rzeczywistej (program uprawnienia budowlane na komputer). Różnice te wynikają z nieprawidłowości występujących w budowie sieci przestrzennych krystalicznych i koloidalnych. Wyliczenia tego rodzaju wskazują, że najsłabszym składnikiem betonu jest spoiwo cementowe. Ponieważ beton należy uznać w pewnym sensie za ciało strukturalnie wrażliwe, tj. takie, w którym o zniszczeniu nie decyduje przeciętna statystyczna wytrzymałość wiązań, lecz miejsce najsłabsze, wytrzymałość spoiwa decyduje głównie o wytrzymałości betonu jako całości.

Pewne tłumaczenie tego zjawiska podaje teoria rozszerzania się rys Griffitha. Traktuje on ciała tego rodzaju jak beton, jako ciała zawierające eliptyczne rysy lub kawerny. Na krawędziach powstają napięcia, wielokrotnie przekraczające naprężenia średnie. Teorię tę należy uzupełnić teorią miejscowej utraty stateczności siatki krystalicznej, wyprowadzoną przez Borna [59] oraz teorią mozaiki i struktury blokowej, rozwiniętą przez Zwicky’ego. Ta ostatnia teoria została oparta na fakcie, że w drugorzędnych płaszczyznach szkieletu kryształu siły wzajemnego przyciągania elektrostatycznego są mniejsze (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pogląd uznany we wcześniejszych latach żelbetu, iż jego niesprężystość jest wywołana przez istnienie fazy koagulacyjnej i porów, został obecnie zarzucony. Uszkodzenia i nieregularność w budowie sieci przestrzennej kryształów i koloidów powodują, że odkształcenia betonu składają się równocześnie z odkształceń sprężystych i odkształceń plastycznych. Hipotezy wytrzymałościowe stanowią próbę uogólnienia wyników doświadczeń. Wyniki doświadczeń nie dadzą się uogólnić wprost, ze względu na różnorodność kształtów i wymiarów elementów, na różnorodność działających na nie sił oraz na niewielką ilość przypadków, jakie można poddać badaniom. Z tego względu uogólnienia trzeba zastępować hipotezami wytrzymałościowymi.

Opierają się one z zasady na uproszczonych założeniach teorii sprężystości lub plastyczności. Najczęstszym uproszczeniem jest założenie, że stan naprężeń i odkształceń w danym miejscu jest niezależny od rozmieszczenia naprężeń dokoła badanego miejsca (uprawnienia budowlane).

Najstarsza hipoteza wydłużeń granicznych

Zadaniem hipotez wytrzymałościowych jest umożliwienie takiego określenia wymiarów elementów, aby siły wewnętrzne w żadnym jego punkcie nie osiągnęły granicy wytrzymałości ciała. Jednocześnie uwzględniany jest warunek zachowania najmniejszych wymiarów elementu. Jako podstawy do określenia wielkości granicy niebezpiecznej przyjmuje się, zgodnie z wynikami badań, dla materiałów niekruchych - granicę plastyczności Qr; dla materiałów kruchych - wytrzymałość na rozciąganie - Rr lub na ściskanie — Rc. Na tego rodzaju założeniach zostało opartych wiele hipotez wytrzymałościowych (program egzamin ustny). Pewne zasady powtarzają się w różnych hipotezach. Ogólnie rzecz biorąc, kryteria wytrzymałości są opierane na:
1) granicznym naprężeniu lub wydłużeniu,
2) przezwyciężeniu oporu tarcia,
3) przekroczeniu pracy sprężystej (opinie o programie).

Została ona podana po raz pierwszy przez Galileusza. Hipoteza ta daje pożądane wyniki jedynie przy jednoosiowym stanie naprężenia, gdyż nie bierze pod uwagę innych naprężeń głównych. W szczególności ma ona zastosowanie przy zniszczeniu przez rozerwanie. Siła niszcząca Pn zgodnie z tą hipotezą równa się iloczynowi przekroju F przez graniczną wytrzymałość na rozciąganie R (segregator aktów prawnych).
Została ona opracowana przez de Saint Venanta i Ponceleta i zakłada, że dla każdego ciała istnieje właściwe odkształcenie podłużne. Ciało wówczas osiąga stan plastyczny, gdy największe odkształcenie jednostkowe jest równe określonej stałej wartości właściwej danemu materiałowi.

Najstarsza hipoteza wydłużeń granicznych oraz hipoteza największych naprężeń mogą być brane pod uwagę jedynie w przypadkach, gdy zniszczenie elementu następuje przez rozerwanie po wystąpieniu rys prostopadłych do kierunku największych odkształceń (promocja 3 w 1). W przypadku gdy o zniszczeniu elementu decydują jednocześnie naprężenia rozciągające i ścinające, hipotezy te dają duże rozbieżności. Spowodowane jest to m. in. uzależnieniem ostatecznych wyników od współczynnika Poissona, którego dokładne określenie dla ciał kruchych jest bardzo trudne.