Wytwarzanie betonu uprawnienia budowlane

Wytwarzanie betonu sięga czasów starożytnych. Już Rzymianie potracili łączyć okruchy skalne w monolityczny sztuczny kamień, stosując jako spoiwo wapno z dodatkami hydraulicznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeszcze dziś możemy oglądać ruiny budowanych w ten sposób gmachów monumentalnych, jak teatry i pałace, oraz ruiny budowli inżynierskich w postaci nabrzeży morskich, wodociągów itp. Wszystko to są dowody świadczące o trwałości betonu. Szczególnie chlubnym świadectwem są do dziś przetrwałe fragmenty wo dociągów będące w doskonałym stanie pomimo, że z natury rzeczy narażone były na bardzo ciężkie warunki pracy od wewnątrz dość szybki strumień wody, zaś od zewnątrz czynniki atmosferyczne.
Jako przykład może tu służyć kanał wodociągowy, którym woda do picia sprowadzana była naturalnym spadkiem z gór Eifel w Europie zachodniej do obozu rzymskich legionistów, położonego w pobliżu Kolonii.
W czasie wędrówki narodów zapomniano o wapnie z dodatkami hydraulicznymi i dopiero w późniejszym średniowieczu zaczęto stosować je ponownie.

Najpopularniejszymi spoiwami stosowanymi w budownictwie w ogóle, a szczególnie w budownictwie inżynierskim, są cementy portlandzkie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podstawowe składniki surowców cementowych (CaO, SiOz, A1203, Fe203) w wysokiej temperaturze spiekania, w piecach, wchodzą ze sobą w reakcję chemiczną.

Tworzy się klinkier cementowy, który ze względu na swe właściwości fizyczne jest sztucznym minerałem.
Zgodnie z PN-59/B-01300 klinkier cementu portlandzkiego „jest to produkt składający się przeważnie z krzemianów wapniowych oraz glinianu
trójwapniowego i żelazoglinianu cztero wapniowego.

Cement

Cement po zarobieniu wodą staje się ciałem plastycznym, dającym się łatwo formować.

Ciało takie nazywa się zaczynem cementowym. Po pewnym czasie zaczyna on wiązać. Traci powoli cechy plastyczne, staje się coraz bardziej sztywny, wreszcie kamienieje.
W wyniku działania wody na związki chemiczne cementu następuje ich uwadnianie, czyli hydratacja. Wytwarza się żel, który w dalszym ciągu twardnieje i kamienieje (uprawnienia budowlane).
Schemat reakcji chemicznej związków cementu z wodą przedstawia. W zasadzie każdy ze związków reaguje samodzielnie z wodą. W niektórych jednak przypadkach jeden związek może wchodzić w reakcję z drugim.

Szczególnie interesująca dla technologów betonu jest hydratacja krzemianów dwu- i trójwapniowego. O ile w cemencie wolnego tlenku wapnia jest bardzo mało, bo około 1%, to w związanym zaczynie cementowym jest %Ca(OH)2 kilkanaście procent.
Jest to okoliczność bardzo ważna, decydująca o odporności cementu na czynniki chemiczne (program egzamin ustny).
Im mniejsza jest zawartość wodorotlenku wapniowego w związanym zaczynie, tym będzie on po stwardnieniu bardziej odporny na agresywne roztwory.
Karbonizacja wolnego wodorotlenku wapnia w związanym zaczynie prowadzi do powstawania węglanu wapnia, co podnosi wydatnie wytrzymałość stwardniałego zaczynu (opinie o programie).
Według tej teorii w procesie wiązania rozróżniamy trzy stadia:
a) stadium rozpuszczania,
b) stadium koloidacji,
c) stadium krystalizacji.

W pierwszym stadium po zarobieniu cementu wodą - następuje rozpuszczenie się najłatwiej rozpuszczalnych składników cementu jak: alkalia, wapno, gips (segregator aktów prawnych). W dalszym ciągu rozpuszczają się inne składniki, aż do nasycenia roztworu oraz reagując z wodą.
Drugie stadium charakteryzuje się według Bajkowa „bezpośrednim powstawaniem stałych produktów w reakcji bez pośredniego rozpuszczania się substancji wyjściowej, ponieważ roztwór jest już nasycony. „Stałe produkty reakcji wydzielają się bezpośrednio w stanie daleko idącego rozdrobnienia tworząc układ koloidalny w postaci żelu. Zaczyn cementowy traci swą ciekłość przechodząc w stan plastyczny.
Trzecie stadium krystalizacji „charakteryzuje się tym, że utworzone w czasie koloidacji układy rozproszone (żele), z powodu ich wyższej rozpuszczalności w wodzie, przekształcają się w większe, a przez to trudniej w wodzie rozpuszczalne kryształy tworzące tzw. wojłok krystaliczny, czyli krystaliczny zrostek. Cenne mechaniczne zalety stwardniałego zaczynu spowodowane są ścisłym przestrzennym przeplataniem wspomnianych kryształów (promocja 3 w 1).