Wytwarzanie niskokalorycznego cementu

Wytwarzanie niskokalorycznego cementu portlandzkiego wymaga specjalnego działania technologicznego, zarówno podczas produkcji klinkieru, jak też jego mielenia (program uprawnienia budowlane na komputer). Typowy dla danej cementowni, w znacznej mierze wyznaczony przez eksploatowane złoża surowcowe, skład fazowy klinkieru musi być zmieniony w kierunku zmniejszenia zawartości dwóch faz, które w dzasie reagowania z wodą wydzielają najwięcej ciepła. Zawartość glinu trójwapniowego musi być zmniejszona na korzyść fazy ferrytowej, zwanej zwyczajowo brownmillerytem, a ilość krzemianu trójwapniowego (alitu) należy obniżyć na rzecz krzemianu dwuwapniowego (belitu).

Pierwszy postulat, dotyczący obniżenia ilości fazy gliniano we j, realizuje się przez wprowadzenie do mieszanki surowcowej odpowiedniej ilości tlenku żelazowego, najczęściej w postaci wypałków pirytowych bądź rudy żelaza (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwiększenie zawartości tlenku żelazowego w mieszance prowadzi do utworzenia w klinkierze dodatkowych ilości fazy ferrytowej, na co zużywa się równoważną ilość Al2Os, a na utworzenie niepożądanego glinianu trójwapniowego pozostaje jego zmniejszona ilość.
Zmniejszenie alitu na rzecz belitu osiąga się najprościej przez obniżenie stopnia nasycenia klinkieru wapnem, czyli przez zmniejszenie udziału składnika wapnonośnego w mieszance surowcowej (uprawnienia budowlane).
Obie przedstawione wyżej zmiany technologiczne prowadzą do zamierzonych zmian fazowego składu cementu, które powodują obniżenie ciepła hydratacji. Jednak praktyka budowlana zainteresowana jest nie tylko zmniejszeniem ciepła hydratacji, które wywiązuje się w toku całkowitego przereagowania cementu z wodą. Przy wznoszeniu wspomnianych budowli ważna jest również szybkość wywiązywania ciepła; w szczególności chodzi o zmniejszenie szybkości wydzielania ciepła w pierwszym okresie twardnienia betonu. Postulat ten częściowo realizuje się przez zwiększenie zawartości w klinkierze fazy belitowej, która reaguje z wodą powoli; jednak znaczniejsze obniżenie szybkości wydzielania ciepła osiąga się przez nieco grubsze zmielenie klinkieru (program egzamin ustny).

Metody pomiarów

Łatwo spostrzec, że zarówno zwiększenie w cemencie zawartości belitu kosztem alitu, jak i obniżenie powierzchni właściwej cementu przez jego grubsze zmielenie powoduje nie tylko zamierzone zmniejszenie szybkości wydzielenia ciepła w pierwszym okresie hydratacji, ale równocześnie jest przyczyną t£go, że cement niskokaloryczny charakteryzuje się powolnym narastaniem wytrzymałości w pierwszym okresie twardnienia. Okoliczność ta nie jest jednak przez konstruktorów traktowana jako wada tego cementu. Statykę wielkich budowli hydrotechnicznych wyznacza przede wszystkim duża i na znacznej powierzchni rozłożona wielka masa betonu (opinie o programie). Szybkie osiąganie wysokich wytrzymałości na ściskanie nie jest więc w tych przypadkach konieczne, a wytrzymałość na zginanie ma w omawianych budowlach znaczenie drugorzędne.

Wyrazem znaczenia cementów o małym cieple twardnienia dla gospodarki narodowej jest fakt, że w większości wysoko rozwiniętych krajów cementy te są przedmiotem normalizacji. Normy ustalają górną granicę ilości wydzielonego ciepła w określonym czasie twardnienia oraz zawierają wymagania dotyczące szybkości wydzielania ciepła w pierwszym okresie hydratacji (segregator aktów prawnych).
Zrozumiałe jest, że przepisy normowe ustalają także metodę oznaczania ciepła hydratacji. Metody te są liczne i dość zróżnicowane, a podzielić je można na metody pomiarów bezpośrednich i metody pośrednie.

Metody pomiarów bezpośrednich można z kolei podzielić na znane w wielu odmianach metody kalorymetryczne i metody termosowe (termometryczne). Metody te, w szczególności kalorymetryczne, stosowane są głównie do oznaczania ilości ciepła wydzielanego w początkowym okresie hydratacji. Oznaczanie w długim okresie jest niedogodne, gdyż wymaga ciągłego wykorzystywania złożonego i kosztownego urządzenia kalorymetrycznego (promocja 3 w 1)..