Wyznaczanie parcia czynnego

Wyznaczanie parcia czynnego w przypadku gruntów uwarstwionych lub na ścianę łamaną. W celu wyznaczenia rozkładu parć jednostkowych np. na odcinku 1-2 ściany przyjmuje się:
1. ściana ponad punktem 1 stanowi przedłużenie ściany na odcinku 1-2 aż do przecięcia z naziomem,
2. grunt ponad punktem 1 ma te same wartości 6, cp i Yo jak na odcinku 1-2 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jedną z metod omówionych wyznacza się wykres parć jednostkowych, który jest miarodajny dla odcinka 1-2 ściany. Podobnie wyznacza się parcia jednostkowe na inne odcinki ściany. W rezultacie otrzymuje się wykresy parć jednostkowych.
Podobnie jak przy parciu czynnym metoda Coulomba zastosowana do przypadku daje taki sam rezultat jak teoria granicznych stanów naprężeń (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednak w przypadkach bardziej złożonych, np. gdy występuje tarcie pomiędzy ścianą i gruntem, linie poślizgu przy parciu biernym różnią się znacznie od linii prostych, w przeciwieństwie do parcia czynnego, przy którym różnice te są nieznaczne. Z tego względu metoda Coulomba daje znacznie mniejsze wielkości parcia biernego, niż to wynika z teorii granicznych stanów naprężeń i z obserwacji praktycznych.

Ponieważ jednak powstanie granicznego stanu wypierania wymaga znacznych przemieszczeń ściany, które przeważnie nie są pożądane, przeto bezpieczniej jest stosować metodę Coulomba. W przypadku gdy zachodzi konieczność wyznaczenia pełnej wartości parcia biernego, stosuje się metody specjalne, polegające na przyjęciu krzywoliniowych lub łamanych powierzchni poślizgu (uprawnienia budowlane).
Poniżej zostanie omówione wyznaczanie parcia biernego metodą Coulomba, według której wypadkowe parcie bierne gruntu jest równe najmniejszemu naciskowi na ścianę, jaki wywierają kliny odłamu znajdujące się pomiędzy ścianą i płaszczyznami poślizgu przechodzącymi przez dolną krawędź ściany.

Stan naprężeń i odkształceń

Stan naprężeń i odkształceń określają również w tym przypadku wzory po podstawieniu s2 (z) i s’2 (z) na miejsce sx(z) i s’x (2) (program egzamin ustny).
Z powyższego widać, że w modelu Wlasowa istnieje możliwość dostosowania modelu obliczeniowego do danych warunków terenowych. Zagadnienie sprowadza się do wprowadzenia do wzorów odpowiedniej funkcji rozkładu osiadania s (z), przy czym chodzi tutaj o charakter przebiegu osiadania, a nie o ilościowe wartości zależne, jak wiadomo, od obciążenia zewnętrznego podłoża.
Moduł ściśliwości podłoża E0 należy przyjmować jako średnią wartość modułu ściśliwości danego gruntu (opinie o programie).

c. Pólplaszczyzna sprężysta, półprzestrzeli sprężysta. W ostatnich latach dużą popularnością cieszą się opracowania traktujące posadowienie fundamentów
na podłożu budowlanym jako zagadnienie teorii sprężystości ciał izotropowych. Uzasadnia się przy tym w sposób mniej lub bardziej przekonywający, że dopuszczalne jest traktowanie ośrodka gruntowego jako ośrodka ciągłego, jednorodnego i izotropowego. Nie wypowiadając się na razie co do zakresu stosowalności omawianej metody obliczeniowej, podamy jej istotę w wypadku modelu płaskiego, rozwiązywanego jako płaskie zadanie teorii sprężystości (w płaskim stanic odkształcenia), oraz w wypadku modelu przestrzennego, rozwiązywanego jako trójwymiarowe zadanie teorii sprężystości.

Szczególnie rozpowszechnione są dwie metody obliczania fundamentów: metoda Gorbunowa-Posadowa oraz Żemoczkina (segregator aktów prawnych).
Stosując metodę pierwszą rozwiązuje się zadania zarówno płaskiego, jak i przestrzennego modelu za pomocą skomplikowanych szeregów potęgowych.

Drugą metodę, podaną przez Żemoczkina, cechuje przejrzystość i duża elastyczność w zastosowaniach. Tok postępowania jest oparty na metodzie sił w powiązaniu z elementami teorii sprężystości (promocja 3 w 1). Zakres zagadnień, które mogą być rozwiązane metodą Żemoczkina, obejmuje wymiarowanie fundamentów ławowych, płytowych, ustalanie wpływów na sąsiednie budynki, wpływ ograniczenia warstwy ściśliwej na posadowienie itp.