Wyznaczanie sił w palach

Głowy pali powinny mieć z boków otulinę z betonu przynajmniej 10-centymetrowej grubości. Pale żelbetowe powinny łączyć się z fundamentem za pomocą wpuszczonych weń wkładek. Długość wypuszczonych wkładek przy palach wyciąganych musi być wystarczająca dla przeniesienia przez przyczepność sił wyciągających (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeśli rozstaw pali pod fundamentem jest duży, to ława lub płyta wymaga zwykle zbrojenia rozłożonego zgodnie z obliczeniem statycznym.
Przy pionowym obciążeniu osiowym siły przypadające na pale rozstawione symetrycznie względem osi obciążenia można obliczyć dzieląc wielkość siły wypadkowej przez liczbę pali (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy obciążeniu pionowym mimośrodowym można, jak już wspomniano można rozstawiać rzędy pali albo w jednakowych odstępach, albo tak, aby siły przypadające na każdy rząd były jednakowe. W pierwszym przypadku należy podzielić pole trapezu obciążenia podstawy na tyle równych pól, ile jest rzędów pali, przy czym pale rozstawia się tak, aby oś każdego rzędu znalazła się pod środkiem ciężkości odnośnego pola. Wówczas na każdy rząd pali przypada takie samo obciążenie (uprawnienia budowlane). W drugim przypadku trapez obciążeń dzieli się w taki sposób, aby granice pól znajdowały się w połowie odległości pomiędzy osiami sąsiednich rzędów pali.

Mając wyznaczone granice podziału trapezu obciążeń, oblicza się poszczególne pola, a z nich siły przypadające na poszczególne rzędy pali. Siły te nie będą jednakowe we wszystkich rzędach, pale więc w rzędach słabiej obciążonych będą niewyzyskane. Aby je wyzyskać, można je albo zaprojektować odpowiednio krótsze, albo rozstawić w rzędzie rzadziej, w taki sposób, aby na każdy pal przypadła jednakowa siła. Wówczas układ pali w każdym rzędzie będzie inny i zabieganie o regularny układ samych rzędów mija się z celem. Podany przybliżony sposób wyznaczania sił w palach me zawsze daje wystarczająco dokładne wyniki nawet przy fundamentach sztywnych (za takie uważa się fundamenty, których szerokość nie jest większa niż czterokrotna ich wysokość) (program egzamin ustny).

Podatność pala

Bardzo często przy większych płytowych fundamentach sztywnych oraz z reguły przy fundamentach sprężystych należy stosować metody dokładniejsze.
Rozpatrując sztywny fundament płytowy na palach, obciążony wypadkową siłą R, należy przyjąć następujący tok postępowania.
Oznaczmy literą k tzw. sprężystą podatność pala w odniesieniu do jego osi, czyli tę siłę, która może odkształcić i przesunąć pal wzdłuż jego osi o jednostkę długości, a następnie wyznaczmy ją dla każdego pala.

Współczynnik ten należy wyznaczyć z próbnych obciążeń pali. Dla celów projektowania można orientacyjnie przyjmować (według Smorodyńskiego) dla pali żelbetowych C równe 3-5-krotnej wartości udźwigu pala (lub 5-krotnej wartości jego uciągu, gdy chodzi o pale wyciągane) (opinie o programie). Odpowiada to zresztą w przybliżeniu poprzednio przytaczanym zaleceniom co do przyjmowania wielkości udźwigu pala. Zakładając, że 5 mm jest osiadaniem występującym przy obciążeniu pala siłą równą udźwigowi, osiadanie jego przy obciążeniu go siłą równą 3,5-krotnemu udźwigowi wyniesie ok. 1 cm ze względu na krzywoliniowy przebieg osiadań i pewne nieuniknione przy tak wysokich obciążeniach osiadania trwałe płytą wartości k w ostatecznym obliczeniu nie będą odgrywać roli i wyznaczenie ich nie będzie potrzebne.

Załóżmy, że w głowie każdego pala występuje odpowiadająca mu siła k i znajdźmy położenie wypadkowej tych sił. W punkcie występowania tej wypadkowej załóżmy początek układu współrzędnych x, y o dowolnym kierunku. Obliczenie to jest możliwe tylko przy trzech kierunkach pali (segregator aktów prawnych). Najdokładniejsze wyniki uzyskuje się wówczas, gdy są również tylko trzy rzędy pali, każdy o innym pochyleniu. Jeżeli się założy, że pale są u góry i dołu umocowane przegubowo, rozłożenie wypadkowej na ich kierunki nie przedstawia trudności.

Znajduje tu zastosowanie zasada, że gdy cztery siły mają pozostawać w równowadze, to wypadkowa dwóch sił dowolnie spośrod tych czterech wybranych musi leżeć na tej samej prostej co wypadkowa dwóch pozostałych sił (promocja 3 w 1).