Wzajemne powiązanie cząstek

Wzajemne powiązanie cząstek jest omówione w części III. Jednakże podstawowe rozważania w tym rozdziale mają zastosowanie bez względu na ułożenie cząstek. Mechanizm oporu na ścinanie. Opór na ścinanie między dwiema cząstkami jest równy sile, która powoduje względne ich przesunięcie. Źródłem oporu na ścinanie są siły przyciągania działające między powierzchniowymi atomami cząstek. Siły te powodują chemiczne powiązania w punktach styku powierzchni (program uprawnienia budowlane na komputer). Tak więc opór tarcia między dwiema cząstkami ma zasadniczo ten sam charakter co wytrzymałość na ścinanie bloku masywnego z nienaruszonego materiału, takiego jak stal.

Na wytrzymałość i liczbę powiązań tworzących się na powierzchniach granicznych między dwiema cząstkami mają duży wpływ fizyczne i chemiczne właściwości powierzchni cząstek. Zatem zrozumienie wielkości oporu na ścinanie między cząstkami wymaga zrozumienia czynników, które wpływają na wzajemne oddziaływanie między dwiema powierzchniami w punktach styku. Szczegółowe wyjaśnienia wyniku wzajemnego oddziaływania przedstawiono w dalszych częściach tego rozdziału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można opisać wynik oddziaływania stwierdzeniem, że całkowity opór na ścinanie (iloczyn wytrzymałości każdego wiązania przez całkowitą liczbę wiązań) jest proporcjonalny do siły normalnej, która dociska dwie cząstki do siebie. Jeśli siła normalna zmniejsza się, to albo zmniejsza się wytrzymałość, albo liczba wiązań, a więc zmniejsza się całkowity opór na ścinanie (uprawnienia budowlane). Dlatego też twierdzimy, że opór na ścinanie między cząstkami ma charakter tarcia. Jednakże są przypadki, w których część całkowitego oporu na ścinanie między cząstkami jest niezależna od siły normalnej dociskającej je do siebie, np. jeśli nawet siła normalna zmniejszy się do zera, istnieje dający się pomierzyć opór na ścinanie. W takim przypadku mówi się, że istnieje spójność rzeczywista między cząstkami (program egzamin ustny).

Spójność rzeczywista

Spójność rzeczywista może powstać między cząstkami gruntu, który pozostaje nienaruszony przez długi okres. W niektórych przypadkach spójność rzeczywista może być bardzo ważnym czynnikiem, na przykład gdy cementacja przekształcą piasek w piaskowiec. Ogólnie rzecz biorąc, wartość spójności rzeczywistej między cząstkami jest bardzo mała i jej wpływ na wytrzymałość gruntu jest również znikomy (opinie o programie).

W następnych punktach omówimy kilka przypadków, w których spójność rzeczywista między cząstkami jest czynnikiem ważnym. Tarcie w gruntach należy traktować jako zjawisko normalne, natomiast działanie spójności jako wyjątkowe. Istnieją dwa powszechnie stosowane sposoby wyrażania oporu tarcia. W pierwszym z nich wprowadza się współczynnik tarcia f. I tak, jeśli N oznacza siłę normalną na powierzchni, to największa siła ścinająca na tej powierzchni wyniesie T,„_ax = Nf.

Istnieją dwa podstawowe prawa tarcia:

• Opór na ścinanie między dwoma ciałami jest proporcjonalny do siły normalnej, działającej między tymi ciałami.
• Opór na ścinanie między dwoma ciałami jest niezależny od wymiarów tych ciał. Drugie prawo można zilustrować przesuwając cegłę po powierzchni płaskiej. Siła przesuwająca będzie niezależna od tego, czy przesuwanie będzie odbywać się powierzchnią czy też krawędzią (segregator aktów prawnych).

Tak jak w przypadku wielu praw nauki, „prawo tarcia” jedynie stwierdza wyniki wielu spostrzeżeń doświadczalnych. Wyjątki od tych reguł można znaleźć bardzo łatwo. Jednakże są one dobrym punktem wyjściowym do zrozumienia zagadnień tarcia (promocja 3 w 1). Prawa te odkrył w końcu XV wieku Leonardo da Vinci, o czym później prawie zapomniano, a następnie zostały one ponownie odkryte przez francuskiego inżyniera Amontonsa w 1699 r. Prawa te często nazywa się prawami Amontonsa.