Wzajemne ustosunkowanie bloku

Wzajemne ustosunkowanie bloku i nadbudowy siłowni może się kształtować rozmaicie. Dla spadów rzędu 5-10 metrów, podłoga hali maszyn jest często umieszczana ponad poziomem zwierciadła górnej wody; wtedy granica między blokiem i nadbudową jest pozioma (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odwrotnie, dla spadów rosnących partia blokowa staje się relatywnie coraz wyższa, zaś nadbudowa stopniowo coraz niższa; w niektórych typach siłowni może w ogóle prawie zaniknąć, wtapiając się niejako w blok budowli. Rozwiązanie to staje się typowe dla siłowni związanych z masywem zapory.

Jak z powyższych przykładów widać, rozwiązania konstrukcyjne siłowni wodnych bywają bardzo rozmaite i nie może być w tej dziedzinie mowy o żadnej typizacji. Dlatego też każdy projekt siłowni wodnej powinien być traktowany indywidualnie zarówno w sensie koncepcyjnym, jak i pod względem statycznym - oczywiście przy zachowaniu szeregu podstawowych zasad (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Główne z nich, obowiązujące przy projektowaniu bloków siłowni, będą omówione w niniejszym rozdziale z ogólną wstępną uwagą, że wszelkie obliczenia statyczne masywów o dużych wydrążeniach mogą być ujmowane jedynie w sposób bardzo przybliżony; następnie, że przy rozwiązywaniu problemów konstrukcyjnych większą rolę odgrywa czasem doświadczenie, niż wskazania czystej teorii, niekiedy zawodne w skomplikowanych układach obciążeń działających na blok siłowni.

Traktując blok siłowni jako budowlę piętrzącą należy zauważyć, że gdy przy jazach i zaporach większość zagadnień statycznych sprowadzała się do układów płaskich, a więc takich gdzie rozpatrywało się pas budowli o szerokości lm  to w siłowniach przy obliczaniu ciężarów konstrukcji należy uwzględnić przestrzenny charakter obiektów, co wynika z układu wydrążeń (wlot, spirala, szyb turbinowy, rura ssawna itd.), zajmujących jedynie część szerokości bloku.
Zważywszy, że siłownie wodne - podobnie jak jazy i zapory - są dzielone na sekcje płaszczyznami pionowymi, prostopadłymi do podłużnej osi budowli, wydaje się rzeczą najwłaściwszą przeprowadzenie obliczeń dla jednej sekcji (uprawnienia budowlane).

Asymetria spirali wlotowej

Zwykle sekcja ma szerokość odpowiadającą możliwości zmieszczenia w nie. jednego turbozespołu, ale spotyka się też rozwiązania o dylatacjach rozmieszczonych rzadziej, gdy w danej sekcji lokuje się 2 turbozespoły.
Szerokość sekcji (na jeden zespól) powinna być tak dobrana, aby mieściła się w niej swobodnie szerokość wlotu do turbiny, poziomy zarys spirali turbinowej i poziomy rzut rury ssawnej. Wszystkie te wydrążenia bloku muszą być odsunięte od dylatacji na określoną szerokość, gwarantującą dostateczną wytrzymałość i szczelność otuliny betonowej (program egzamin ustny).

Często jednak daje się ją większą, co może być spowodowane względami związanymi z rozplanowaniem hali maszyn i wymaganiami konstrukcyjnymi nadbudowy.
Asymetria spirali wlotowej sprawia, że przy ogólnym rozplanowaniu sekcji jej oś geometryczna może się nie pokrywać z osią turbozespołu, przy czym przesunięcie może wynosić do 1,50 m (opinie o programie).
Ogólnie biorąc szerokości sekcji wynoszą najczęściej od 15 do 30 m zależnie od wielkości maszyn, spadu i przełyku turbin. Dla turbin Francisa o spirali stalowej można je przyjmować ok. 4,2 D, zaś dla turbin Kapłana o spirali betonowej ok. 3,5 D, gdzie D jest średnicą wirnika (segregator aktów prawnych).
Ograniczony dwiema pionowymi i płaskimi dylatacjami blok siłowni tworzy zazwyczaj od wlotu do wylotu jedną monolityczną całość, nawet jeśli długość jego wynosi kilkadziesiąt metrów. Dla zapobieżenia pęknięciom blok ten musi mieć odpowiednie zbrojenie podłużne, o którym będzie mowa dalej.

Jednakże zachodzą czasem okoliczności, spowodowane najczęściej niejednorodnością podłoża, gdy konstruktorzy decydują się na rozcięcie go dylatacjami równoległymi do podłużnej osi budowli. Następuje wtedy bądź odcięcie partii wlotowej, bądź także odcięcie dolnego odcinka rury ssawnej (promocja 3 w 1).

Przy takim układzie rolę budowli piętrzącej przejmuje na siebie głównie partia wlotowa, zaś sam blok siłowni stanowi dla niej jedynie pewnego rodzaju podparcie przenoszące tylko taką część obciążenia, jaką partia wlotowa nań przekaże.