Wzbogacenie na sitach

Wzbogacanie na sitach jest to operacja uszlachetniająca, polegająca na eliminacji z kruszyw zanieczyszczeń pylastych, ziarn zwietrzałych oraz ziarn wydłużonych i płaskich (program uprawnienia budowlane na komputer). Operację tę stosuje się po jednym lub dwóch stopniach rozdrabniania, przy produkcji kruszyw łamanych.

Wzbogacanie na sitach wykonuje się na dowolnych przesiewaczach, na których uzyskuje się zazwyczaj jako produkt górny wzbogacone uszlachetnione kruszywo, a jako produkt dolny odpady lub kruszywo niższej klasy. Potrzeba stosowania wzbogacania na sitach występuje przy przeróbce kamienia łamanego zanieczyszczonego gliną lub kamieniem zwietrzałym oraz przy skałach o właściwościach rozdrabniania się przy pierwszym stopniu kruszenia na ziarna o kształcie niekorzystnym (wydłużone i płaskie) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Możliwość wzbogacania na sitach wynika ze zjawiska łatwiejszego rozdrabniania brył gliny lub zwietrzałego kamienia, przez co po pierwszym stopniu rozdrabniania większość tych zanieczyszczeń znajduje się wśród ziarn najmniejszych.

Eliminacja ziarn płaskich i wydłużonych występuje przy oddzielaniu ziarn mniejszych, które już nie byłyby pomniejszone w dalszych stopniach rozdrabniania (uprawnienia budowlane).
W oparciu o analizę sitową połączoną z badaniami zawartości zanieczyszczeń lub ziarn płaskich i zwietrzałych w wąskich przedziałach granicznych klas ziarnowych, ustala się optymalną wielkość otworów sit dzielących materiał na produkt uszlachetniony o małej zawartości ziarn niekorzystnych (ze względu na kształt, zanieczyszczenie i stopień zwietrzenia) i na produkt w dużym stopniu zanieczyszczony niekorzystnymi ziarnami (program egzamin ustny).

Działanie prądu powietrznego

Należy zwrócić uwagę, że wzbogacanie na sitach może odbywać się jedynie przed dalszymi operacjami rozdrabniania, a nie może być stosowane do eliminacji poszczególnych klas ziarnowych z dużą zawartością np. ziarn płaskich w przesiewaniu ostatecznym ze względu na naruszenie w takim przypadku ciągłości wymiarów stosu okruchowego w betonie.
Przesiewanie i płukanie piasku w sposób omówiony w zastosowaniu do kruszywa grubego nie ma tu zastosowania (opinie o programie).

Przesiewanie jest ekonomicznie uzasadnione tylko dla frakcji powyżej kilku milimetrów. Przemywanie piasku w rynnach, płuczkach ślimakowych czy też przy zastosowaniu sit jest szkodliwe dla późniejszych właściwości betonu, gdyż wraz z pyłami zostają wymyte ziarna powyżej 0,2 mm, a więc te, które są potrzebne dla wypełnienia stosu okruchowego. Stosowana przy budowie przegród w pierwszej połowie tego stulecia segregacja powietrzna jest bardzo kosztowna i nie daje dobrych rezultatów. Przede wszystkim przy tego rodzaju sortowaniu warunkiem jest stosowanie absolutnie suchego kruszywa, uzyskanie czego jest połączone z dużymi kosztami inwestycyjnymi i eksploatacyjnymi. Ustalenie granicy pomiędzy frakcjami przy podziale piasku na ustalone frakcje uzyskane przez działanie prądu powietrznego jest niedokładne (segregator aktów prawnych).

Ponadto działanie potrzebnego urządzenia powoduje duże zapylenie placu budowy, co nie pozostaje bez wpływu na stan zdrowotny pracowników i na efekty pracy (silikoza).
Jedynym rozwiązaniem tego problemu, uzasadnionym pod względem technicznym i ekonomicznym, jest zastosowanie klasyfikacji wodnej. Przy tej klasyfikacji wykorzystane jest zjawisko nierównomiernej prędkości osiadania kruszywa w wodzie w zależności od średnicy jego ziarn.

Przy klasyfikacji wodnej piasku o różnorodnym składzie petrograficznym występuje zjawisko różnej szybkości opadania ziarn równej średnicy. Szybciej opadają ziarna o większym ciężarze objętościowym i dlatego przy klasyfikacji wodnej nie można uzyskać zupełnie wyraźnych klas ziarnowych (promocja 3 w 1). Praktycznie, za graniczne wielkości ziarn poszczególnych frakcji uznaje się te wielkości ziarna, które w połowie przeszły do klasy niższej, a w połowie do wyższej.