Wzniesienie gmachu

Wzniesienie gmachu - propylei na miejscu dawnego pałacu Saskiego w dużym stopniu zadośćuczyni obu postulatom dając placowi dominantę i podkreślając jego główną oś. Supremacja osi wzdłużnej powinna wyrazić się również w proporcjach wymiarów placu, tj. w prymacie wymiaru równoleżnikowego lub w równowadze szerokości i długości przestrzeni. Postulat ten, oznaczający celowość ograniczenia przestrzeni placu Zwycięstwa do jego historycznej szerokości, znajduje dziś oparcie w zmienionej roli założenia w związku z powstaniem centralnego placu zgromadzeń przy ulicy Marszałkowskiej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zespół Trasy W-Z stanowi największe dzieło urbanistyczne, powstałe w Warszawie i w Polsce w okresie planu 3-lctniego. Powstanie Trasy znamionowało przełom w akcji wskrzeszania Warszawy: przejście od odbudowy do przebudowy i nowego budownictwa. Budowa Trasy W-Z odbiła się głęboko i na rozwoju myśli urbanistyczno-architektonicznej podbudowując wielkim, praktycznym osiągnięciem walkę o realizm socjalistyczny. W rozmachu i skali zespołu Trasy W-Z po raz pierwszy wyraziły się w pełni nieprzebrane siły twórcze nowej rzeczywistości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ogromne to założenie urbanistyczne w samej swej istocie kardynalnie różni się od budownictwa arterii w miastach kapitalistycznych. Tam kilka silnych firm zrzesza się doraźnie, by wykonać inwestycję potrzebną do usprawnienia komunikacji służącej ich ekonomicznym celom - przy czym otaczającej zabudowy i interesów zamieszkującej ją ludności nic bierze się na ogół pod uwagę (uprawnienia budowlane). U nas wielki gospodarz całego miasta - państwo ludowe - przystąpił do budowy Trasy W-Z po to, by stworzyć dla ludności jak najlepsze warunki mieszkalne, wygodny dojazd do zakładów pracy i ośrodków kulturalno-społecznych śródmieścia, by uzdrowić atmosferę obszernych dzielnic i ukształtować wielką kompozycję urbanistyczną.

Zasady urbanistyki socjalistycznej

Te przesłanki wraz z rozmachem całego założenia, wraz z dążnością do likwidacji przeciwieństw między śródmieściem i przedmieściami, podyktowały autorom metodę projektowania zespołowego, projektowania całej sicdmiokilometrowej magistrali wraz z jej głęboką zabudową jako jednolitej kompozycyjnej całości, w której każdy element - jezdnia, pochylnie, zieleńce, bloki i osiedla - otrzymały swe artystyczne miejsce, swój sens architektoniczny (program egzamin ustny).

Nowatorstwo koncepcji Trasy W-Z w stosunku do większości ówczesnych koncepcji założeń śródmiejskich polega m. in. na postępowym postawieniu problemu dziedzictwa i ustosunkowaniu do niego nowych dzieł naszego pokolenia. Budowniczowie Trasy S. Jankowski, J. Knothe, J. Sigalin, Z. Skibniewski, Z. Stępiński rozwijający najwcześniejszą koncepcję arterii W-Z arch. J. Chmielewskiego) byli pierwszymi i realizatorami założeń przestrzennych Warszawy, którzy odrzucili zasadę odgrodzenia starego i nowego, a stanęli na stanowisku jedności obu wątków (opinie o programie).

Zjawiska te obserwować możemy zwłaszcza na centralnym odcinku Trasy tworzącej wielkie założenie śródmiejskie na przestrzeni od Wisły do Marszałkowskiej, a głównie na terenach przed wlotem do tunelu (segregator aktów prawnych). W rozwiązaniu tego wielkiego ciągu widać nową, twórczą ilustrację charakterystycznej zasady urbanistyki socjalistycznej łączącej gruntowną przebudowę z ciągłością tradycji. Wspomniany odcinek Trasy W-Z od Wisły do Marszałkowskiej stał się terenem wielkich przeobrażeń materialno-technicznej tkanki miasta oraz oblicza jego historycznych wartości. Punktem wyjścia tych przeobrażeń była decyzja przesądzająca, że odbudowę mostu na ocalałych filarach mostu Kierbedzia trzeba oprzeć na zupełnie nowych rozwiązaniach urbanistycznych jego połączeń z siecią uliczną (promocja 3 w 1). O ile więc w wadliwym układzie przedwojennym nie było w ogóle świadomie przeprowadzonej koncepcji przebiegu magistrali Wschód-Zachód, związanej z przeprawą przez Wisłę, a połączenia z miastem stanowiły przypadkowe stare uliczki, wyprowadzające nieraz na niewielkie zabytkowe place - o tyle obecnie postanowiono przeprowadzić równoleżnikową średnicę komunikacyjną wedle jednorodnej koncepcji funkcjonalnej i architektonicznej.