Wzniesienie muru

Po wzniesieniu muru o 2-3 warstwy wyżej od przewidywanego III poziomu murarza płyty pomostu zsuwa się nieco nad stojakami w taki sposób, aby mieć dostęp do rur i wkłada się w te ostatnie trzpienie. Następnie na górne końce trzpieni zakłada się dźwigniki i zaczepia się linki od nich za klamry przy kołnierzach (program uprawnienia budowlane na komputer).
Podnoszenie najlepiej jest przeprowadzać jednocześnie na 6 trzpieniach, to znaczy podnosić dwa przęsła rusztowań.

Ruchem ramion dźwigniowych podnosi się kołnierze z podłużnicami i płytami pomostowymi, jednak nie od razu do III poziomu murarza, ale stopniowo co 0,4 m. Jako pośrednie podpory przy przesuwaniu służą zapadki w otworach rur. Po podniesieniu pomostów do III poziomu zdejmuje się dźwigniki i zsuwa płyty pomostów, aby nie było szczeliny nad trzpieniami.
Pomosty można przesuwać w analogiczny sposób przez dosztukowanie trzpieni aż do następnego poziomu roboczego na wysokości 3,60 m w celu wykonania muru wyższego aż do wysokości 4,8 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pomosty zaścielane są przeważnie na całej szerokości jednego traktu budynku mieszkalnego, co ułatwia organizację robót murarskich i transport materiałów.
Montaż rusztowań i podnoszenie ich jest łatwe i może być wykonywane przez niewykwalifikowanych robotników pod odpowiednim nadzorem.

Znany badacz naukowej organizacji murarstwa Gil- breth zastosował jeszcze w ostatnich dziesiątkach lat ubiegłego stulecia specjalne ruchome, przesuwane rusztowania, które pozwalają podciągać wzwyż pomost roboczy.
Takie przesuwane rusztowania są jednak dość ciężkie i skomplikowane - trudno je przenosić na wyższe kondygnacje (uprawnienia budowlane). W Polsce stosowane były te rusztowania z powodzeniem do długich murów bez otworów, jednakże rusztowania są bardziej praktyczne.

Najprostsze tory do taczek jednokołowych układa się na rusztowaniu lub na ziemi ze zwykłych desek o grubości 3-4 cm. Poszczególne deski ulegają często odchyleniom od właściwego kierunku, wskutek czego następują utrudnienia w przejeździe na stykach, wymagające stałych poprawień. Deski dość szybko zużywają się.
Z tych powodów zaleca się stosować tory inwentarzowe. Jako przykład można podać tor z desek o przekroju 22 X 4 cm i długości 3 m (program egzamin ustny).

Deska

Deska ma jeden koniec obrobiony na wypukło, a drugi na wklęsło celem zabezpieczenia od przesunięcia bocznego w styku. W podłużnym wyżłobieniu deski umieszczony jest na środku pas blachy o szerokości 70 mm i grubości 2-3 mm, przybity gwoździami. Może być zastosowany cieńszy pas blachy o przekroju 1 X 100 mm, przybity bezpośrednio na desce. Deski tego rodzaju pozwalają na załamanie toru w planie pod kątem do 1. Do zmiany kierunku pod większym kątem stosuje się kwadrat zbity z desek o grubości 4 cm z przybitym w środku kręgiem z desek obitych z góry blachą (opinie o programie).

Dane ogólne, wymiary spoin oraz grubości i długości murów. Jako mur pełny rozumie się mur z cegieł bez otworów lub z cegieł sitówek, bądź z cegieł dziurawek, w którym nie ma ani kanałów, ani też innych pustych przestrzeni między poszczególnymi cegłami (wyjątek mogą stanowić niezapełnione zaprawą spoiny podłużne). Jako mur kanałowy rozumie się mur zawierający kanały spalinowe i wentylacyjne, a także mur kominów zwykłych budynków.

Układem cegieł nazywa się rozmieszczenie cegieł w pewnym rytmicznym porządku. Układy cegieł w murach, podlegających ogólnym zasadom prawidłowego rozmieszczenia kamieni w systemie 3 rodzajów powierzchni podziałowych, nazywają się pospolicie wiązaniami (segregator aktów prawnych).

W budownictwie znane są zasadnicze wiązania: pospolite (inaczej blokowe lub kowadełkowe), krzyżykowe (weneckie), polskie (gotyckie), wielorzędowe. Nadto istnieje szereg innych wiązań, dostosowanych do specjalnych celów lub mających znaczenie historyczne.
Każde wiązanie wyróżnia się (w powierzchni licowej muru o grubości jednej cegły i większej) właściwym dla niego rysunkiem spoin, tzw. wątkiem.

Wątki mają odpowiednie do wiązań nazwy, np. wątek pospolity, krzyżykowy, polski (gotycki) itp. W niektórych wiązaniach, np. pospolitym i krzyżykowym, zachowane są w całości zasady prawidłowego rozmieszczenia kamieni, w niektórych zaś istnieją pewne odchylenia od tych zasad, a więc na przykład w wiązaniu polskim i wielorzędowym nie ma całkowitego przykrycia spoin pionowych pełnymi powierzchniami cegieł następnej warstwy (promocja 3 w 1).