Wzory teoretyczne

Mnożąc potem nośności dynamiczne innych pali, obliczone za pomocą tego samego wzoru, na podstawie danych z ich wbijania, przez współczynnik p otrzymuje się ich nośności statyczne i z kolei dzieląc je przez n - ich udźwigi (program uprawnienia budowlane na komputer).
Współczynniki bezpieczeństwa podawane przy przedstawionych poprzednio wzorach zawierały już w sobie ukryty współczynnik cechujący, jednakże wartości udźwigów tak otrzymanych mogą budzić duże wątpliwości.

Schenk proponuje też nową metodę wyznaczania udźwigu pala, opartą na wzorze klasycznym, zastępującą w pewnej mierze cechowanie i pozwalającą na uniknięcie żmudnych pomiarów odkształceń sprężystych.
Metoda ta jest o tyle bardziej wiarogodna od wzoru klasycznego, że uwzględnia ona pominiętą tam wartość c2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zasady, na których opierają się metody teoretyczne wyznaczania nośności pali, można przedstawić następująco. Pal styka się z gruntem w ostrzu i wzdłuż pobocznicy trzona. Obciążenie pala przenosi się na grunt w ostrzu przez docisk, wzdłuż pobocznicy zaś przez tarcie lub przyczepność (adhezję).

W związku z tym w rozważaniach teoretycznych rozdziela się najczęściej oddziaływanie gruntu (a zatem i udźwig pala) na dwie części: na opór w ostrzu i opór wzdłuż pobocznicy (uprawnienia budowlane).
Wartość N0 oznacza zatem całkowity opór gruntu w ostrzu pala, zaś Nt - całkowity opór tarcia lub przyczepności gruntu wzdłuż pobocznicy pala. występujący w chwili obciążenia pala siłą równą jego nośności granicznej.

Opory agr i bgr zatem rozumie się jako opory graniczne, po przezwyciężeniu których następuje tzw. „załamanie się struktury gruntu” i znaczne osiądnięcie pala. Chcąc otrzymać udźwig, wyrażony przez jednostkowe obciążenie dopuszczalne, należy obie strony równania podzielić przez współczynnik bezpieczeństwa n.
Wzory szczegółowe, opracowywane od kilkudziesięciu lat przez różnych autorów, opierają się w zasadzie na powyższych równaniach. Różnice pomiędzy poszczególnymi teoriami zachodzą w sposobach obliczania wartości a i b.

Opór w ostrzu

Należy tu od razu zaznaczyć, że siły wyzwalające się wzdłuż pobocznicy pala przenoszą się przez otaczający grunt na warstwy położone poniżej ostrza pala i tym samym wywierają wpływ na opór stawiany przez ostrze pala (program egzamin ustny). Z tego wynika, że na część udźwigu pala, pochodzącą od oporu wzdłuż pobocznicy, ma wpływ poza tarciem lub przyczepnością także i wytrzymałość warstw niżej zalegających. W przypadku (nietypowym zresztą), gdy te ostatnie są słabsze i bardziej ściśliwe od warstw otaczających pobocznicę, może się zdarzyć (pomijając opór w ostrzu), że nawet gdy tarcie lub przyczepność gruntu do pobocznicy nie będą jeszcze przezwyciężone, pal pod obciążeniem znacznie osiądzie wraz z otaczającym go i przywartym doń gruntem.

Z tego widać, że dwa omawiane składniki udźwigu pala nie są niezależne od siebie, jak to zakładają autorzy wielu teorii.
Ogólnie biorąc, teorie zajmujące się obliczaniem udźwigu można podzielić na dwie grupy:
a) teorie wychodzące z warunków równowagi naprężeń występujących w powierzchniach styku pala z gruntem,
b) teorie wychodzące z warunków równowagi naprężeń występujących w otaczającym pal gruncie (opinie o programie).

W teoriach pierwszej grupy zakłada się, że oba składniki udźwigu pala są od siebie niezależne, teorie zaś grupy drugiej starają się ich współzależność uwzględnić.
Teorie grupy a), które uważa się już dzisiaj za nieco przestarzałe, reprezentowane są przez szkołę niemiecką, której wybitniejszymi przedstawicielami są Krey i Doerr (segregator aktów prawnych).
W myśl założeń omawianych teorii wielkość oporu jednostkowego w ostrzu pala wyznacza się przyjmując, że pod tępym końcem pala stworzy się w czasie jego zagłębiania stożek gruntu, skierowany wierzchołkiem w dół, o kącie wierz- wraz z palem przesuwa się potem ku dołowi, gdy pal osiada pod wpływem obciążenia (cp - kąt tarcia wewnętrznego gruntu).

Obciążenie przenosi się na grunt pod kątem tarcia cp do normalnej do tworzących stożka. Osiadanie pala nastąpi, jeżeli cząstki gruntu pod stożkiem rozejdą się na boki. Rozchodzeniu się gruntu na boki przeciwdziała parcie geostatyczne, przyjmowane przez Kreya i Doerra jako równe y011. Odpowiadającą temu parciu wartość pionowo skierowanego oporu jednostkowego w ostrzu otrzymuje się z warunków równowagi sił (promocja 3 w 1).