Wzrost odkształcenia

Współczynnik sprężystości betonu z kruszywem lekkim wynosi zazwyczaj 40-80% wartości współczynnika betonu zwykłego o takiej samej wytrzymałości. Ponieważ współczynnik sprężystości kruszywa lekkiego niewiele się różni od współczynnika zaczynu cementowego, przeto proporcje mieszanki nie mają wpływu na wartość współczynnika sprężystości betonu wykonanego na kruszywie lekkim (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednak przy tej samej wytrzymałości wartość współczynnika sprężystości jest w pewnym stopniu tym wyższa, im niższa jest temperatura początkowej pielęgnacji. W ten sposób beton naparzany ma współczynnik sprężystości niższy niż beton pielęgnowany na mokro, różnica ta nie przekracza jednak 10% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dotychczas rozważaliśmy współczynnik sprężystości przy ściskaniu, lecz dla dowolnego betonu współczynnik sprężystości przy rozciąganiu ma praktycznie biorąc wartość taką samą, ewentualnie nieco niższą niż przy ściskaniu. Współczynnik sprężystości przy rozciąganiu można także wyznaczyć na podstawie pomiarów ugięć próbki zginanej; w razie potrzeby należy wówczas brać pod uwagę poprawkę uwzględniającą efekty ścinania (uprawnienia budowlane).

W próbach zginania, tuż przed zniszczeniem próbki, pojawia się opadająca część krzywej naprężenie-odkształcenie, tzn. spadkowi naprężenia towarzyszy wzrost odkształcenia. Zjawisko to można zaobserwować również przy ściskaniu, jeśli próbka jest obciążana ze stałą prędkością odkształcenia (program egzamin ustny). Zaobserwować bardziej stromo opadającą część krzywej, która dotyczy betonu wykonanego przy użyciu kruszywa ze spiekanych. popiołów lotnych. Taki kształt krzywej charakteryzuje materiały o zachowaniu się dość kruchym.

Współczynnik sprężystości

Współczynnika sprężystości przy ścinaniu (modułu sztywności) zazwyczaj nie określa się w pomiarach bezpośrednich. Ciekawe może być dalsze rozważanie kształtu krzywej naprężenie-odkształcenie (opinie o programie). Podejmowano liczne wysiłki zmierzające do dopasowania odpowiedniego wyrażenia analitycznego do kształtu tego wykresu. Jednym z takich wzorów jest następujący wzór słuszny zarówno dla części rosnącej, jak i do części opadającej krzywej, podany przez Desayi’a i Krishnana przyjmuje się, że jest on równy podwojonemu siecznemu współczynnikowi sprężystości przy maksymalnym naprężeniu o_maxt tzn. Należy zauważyć, że przy korzystaniu ze wzorów Desayi’a i Krishnana lub Saenza, maksymalna wartość odkształcenia e_max zależy od prędkości obciążania, a zatem „standardowa” krzywa nie jest podstawową właściwością betonu.

Postępowanie przy wyznaczaniu dynamicznego współczynnika sprężytości. Ponieważ w czasie wibracji przykładane są do próbki jedynie znikome wartości naprężeń, dynamiczny współczynnik sprężystości dotyczy efektów prawie wyłącznie sprężystych i nie zależy od pełzania (segregator aktów prawnych). Z tej przyczyny dynamiczny współczynnik sprężystości jest w przybliżeniu równy początkowemu współczynnikowi stycznemu, określonemu w trakcie prób statycznych i ma zatem wartość znacznie wyższą niż sieczny współczynnik sprężystości (statyczny). Różnica między dynamicznym współczynnikiem sprężystości a statycznym jest związana również z tym, że niejednorodność betonu wpływa na oba współczynniki w sposób niejednakowy. Stosunek współczynnika statycznego do dynamicznego jest tym większy, im wyższa jest wytrzymałość betonu. Dla danej mieszanki (przy ustalonym składzie betonu) stosunek ten wzrasta również z wiekiem (promocja 3 w 1).

W wielu spotykanych w praktyce przypadkach, pewne cechy szczególne krzywej naprężenie-odkształcenie nie są, niestety, związane z istotnymi cechami betonu, a jedynie z właściwościami maszyny wytrzymałościowej. Hognestad, Hansem i McHenry wskazali np., że gwałtowne zniszczenie betonowego walca następuje wtedy, gdy nachylenie opadającej części krzywej naprężenie-odkształcenie w betonie jest równe nachyleniu krzywej cechowania maszyny wytrzymałościowej.