Zabezpieczenia kamieni

Dla zabezpieczenia kamieni przed zbytnim osiadaniem, które wskutek podmywania wystąpić może szczególnie silnie po stronie morza, układano na dnie na odmorskiej połowie falochronu, przed zatopieniem kamieni, materace faszynowe. W celu uniknięcia przenikania przez falochron ruchomego piasku i zapiaszczania basenu zastosowano w osi falochronów wzdłużną drewnianą ściankę zakładaną z płyt przybitych gwoździami do pali pionowych środkowego rzędu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po stronie zewnętrznej, dla ochrony falochronu i powiększenia jego stateczności, zaprojektowano narzut z głazów o minimalnej średnicy 50 cm, również ułożony na materacach faszynowych, o szerokości 4 do 10 m, zwiększającej się od lądu ku głowicy.
Część nadwodną stanowi płyta żelbetowa, grubości 50 cm, wykonana przy użyciu 300 kG cementu/m3 gotowego betonu, położona na palach i kleszczach części podwodnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W płycie tej pozostawiono otwory dla uzupełnienia części podwodnej kamieniem w miarę osiadania.

Na płycie przewidziano budowę ścianek betonowych (z zastosowaniem 210 kG cementu/m3 betonu): zewnętrznej z parapetem sięgającym poziomu +3,5 m i wewnętrznej do poziomu +2 m, powiązanych ze sobą co 7 m żelbetowymi belkami poprzecznymi. Przestrzeń pomiędzy ściankami planowano zasypać piaskiem, a na nim ułożyć betonową nawierzchnię.
W praktyce okazało się korzystniejsze wypełnienie tej przestrzeni chudym betonem, przy czym wytworzono w nim szybiki nad otworami w płycie (uprawnienia budowlane).

Szybiki te pierwotnie zamykano pokrywami betonowymi. Gdy morze wszystkie te pokrywy w czasie sztormów zniszczyło lub zatopiło, wprowadzono na ich miejsce masywne żeliwne dwudzielne kraty osadzone na zawiasach.
Opisana konstrukcja falochronów w zasadzie wykazała swą przydatność w ciągu 38 lat istnienia portu, warto jednak podkreślić niektóre okoliczności, które skłoniłyby dziś z perspektywy lat do innego zaprojektowania niektórych szczegółów. I tak na przykład, okazała się zupełnie niewystarczająca ścianka zakładana umieszczona w osi falochronu (program egzamin ustny).

Kamień

Kamień, stanowiący wypełnienie korpusu falochronu, mimo podłożenia materaców od strony morza, osiadał dość gwałtownie, zwłaszcza w okresach sztormów, zapadając się w upłynnione dno. Osiadając pociągał za sobą ściankę, która na znacznej przestrzeni została „wessana” w ruchome dno, pozostawiając górną część falochronu bez przesłony. Wskutek tego falochron stał się przenikliwy dla piasku, który przechodząc poprzez konstrukcję, pomiędzy kamieniami, powodował stopniowe zapiaszczanie basenu portowego wzdłuż wewnętrznej ściany falochronu (opinie o programie).

Zapiaszczenie to na odcinku styku falochronu z przesuwającą się plażą potęgowane było przez piasek niesiony wiatrem od północnego zachodu i przerzucany przez parapet falochronu do basenu. Okoliczność ta wymagała stałego podczyszczania basenu, a na koniec skłoniła władze administracji morskiej, już po wojnie, do wbicia równoległej do falochronu ścianki szczelnej w obrębie basenu. Ściankę tę przykryto oczepem żelbetowym połączonym żelbetową konstrukcją z nadbudową falochronu. Utworzono w ten sposób poszerzenie falochronu, bardzo korzystne dla celów eksploatacyjnych (segregator aktów prawnych).

W czasie sztormów kamienie korpusu falochronu nie tylko zapadały się w upłynnione w tych okresach dno morskie, lecz poruszały się, a niektóre z nich zostały wyrzucane z wielką siłą przez studzienki w nadbudowie. Uderzenie fali powodowało gwałtowne wypieranie i częściowo sprężanie pod płytą nadbudowy powietrza zawartego w korpusie budowli, co potęgowało efekty wywołane przez falę.

Zjawiska te pociągały za sobą uszkadzanie niektórych fragmentów falochronu. Kamienie ocierając się o palisady i pale, uszkadzały je, ścierając drewno na wysokości kilkudziesięciu centymetrów i więcej, osłabiając konstrukcję. Ściany studzienek ulegały erozji, zamieniając się z kwadratowych w rzucie poziomym, w okrągłe;
stare pokrywy betonowe, jak już wspomniano, uległy zniszczeniu (promocja 3 w 1).