Zabezpieczenia przestrzeni podproża

Podcienie stosowano początkowo prawdopodobnie ze względów praktycznych, w celu osłonięcia wejścia do budynku od wiatru oraz zabezpieczenia przestrzeni przedproża od opadów (program uprawnienia budowlane na komputer). W budynkach mieszkalnych podcień wykorzystywano jako miejsce różnych prac związanych z gospodarstwem domowym. W kuźniach pod podcieniem podkuwano konie, a w podcieniach budynków usytuowanych w rynkach małych miasteczek handlowano.

Z upływem czasu coraz większą rolę odgrywają względy plastyczne; podcienia stanowią bowiem element w istotny sposób ożywiający elewacje budynku. Sytuuje się je od bezpośrednim zetknięciem z wilgotną ziemią. Niekiedy słupy są wsparte na drewnianej podwalinie leżącej na gruncie lub na podmurówce (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Słupy podtrzymują oczep. na którym opiera się konstrukcja przekrycia. Miecze, połączone ze słupami i oczepem pod kątem 45 , usztywniają konstrukcję i zmniejszają wolną rozpiętość oczepu między słupami.
Elementy podcienia ozdobnie profilowano. Słupy i miecze rozmieszczano rytmicznie.

Kołki łączące poszczególne elementy wystawały nieco z lica i dawały dodatkowe akcenty światłocieniowe (uprawnienia budowlane).
Miecze profilowano rozmaicie. Bardzo często ich profilowanie i połączenie z oczepem dość wyraźnie nawiązywało do półkolistych arkad dziedzińców pałaców renesansowych. Czasem w celu wzbogacenia rytmu wyznaczanego przez słupy wprowadzano dodatkowe elementy, zwane wieszarami (lub wieszakami), pełniące wyłącznie funkcję plastyczną. Mocowano je do oczepu za pomocą mieczy, niekiedy dodatkowo usztywniając deską połączoną ze słupami.

Słupy o przekroju kwadratowym lub okrągłym zdobiono skupiając najbogatsze ornamenty snycerskie w środkowej, zazwyczaj najdłuższej części słupa. Górna część wspierająca oczep stanowiła odpowiednik głowicy. Najmasywniejszy był dół słupa (program egzamin ustny).

Najprymitywniejszy komin

Palenisko lub piec w budownictwie ludowym spełniały dwie podstawowe funkcje: kuchenną i ogrzewczą. Pierwotnie w domostwach rozniecano ogień na środku izby, na palenisku z kamieni polnych; później przesunięto je nieco w kąt izby, formując z gliny nalepę. Nad otwartym ogniem wieszano garnki. Dym rozsnuwał się we wnętrzu, czerniąc drewniane ściany i powałę, a następnie wydostawał się przez otwory umieszczone w szczycie dachu lub w połaci dachowej. Powszechna modernizacja urządzeń ogniowych nastąpiła dopiero w’ XIX w. Polegała ona na przykryciu ognia płytą żeliwną, ukształtowaniu paleniska z rusztem i drzwiczkami i odprowadzeniu dymu do komina. Modernizacja urządzeń ogrzewczych sprawiła, że dym nie czernił już wnętrza izby oraz wpłynęła na zmianę kształtów garnków, które przystosowano do stawiania na płycie (opinie o programie).

Najprymitywniejszy komin był upleciony z wikliny i oblepiony gliną; doskonalsze wykonywano z cegły. W Polsce występowały rozmaite typy systemów ogrzewczych. W jednych regionach (np. północno-wschodnich) komin wmurowany w narożnik pieca znajdował się w obrębie izby, w innych - kominy umieszczano tylko w sieni. W domach dwuizbowych o wydłużonym symetrycznym planie, jeśli piece znajdowały się w obydwu izbach, wówczas wykonywano w sieni oddzielne dwa kominy lub strony nasłonecznionej, w celu uzyskania wyrazistej gry światła i cienia, a elementy konstrukcyjne zdobi się przez profilowanie, szczególnie dekoracyjne w podcieniach szczytowych i narożnych (segregator aktów prawnych).

Elementami konstrukcyjnymi podcieni są słupy, miecze i oczepy. W polskich podcieniach umocowanie słupów na dole jest na ogół słabe. Opierają się one najczęściej na wkopanych w grunt kamieniach, chroniących je przed wiązano je w jeden, konstruując charakterystyczne przesklepienie jako podstawę wspólnego trzonu, co uzasadnia nazwę komina arkadowego. Na Kurpiach i na Podlasiu występowały bardzo rozległe urządzenia ogrzewcze, których jeszcze bardziej rozwinięta i interesująca forma rozpowszechniła się na terenach północnych (na Kaszubach). (promocja 3 w 1)