Zaczyn cementowy

Interesujące jest też stwierdzenie, że z chwilą zakończenia procesu wiązania zaczyn cementowy zawiera zaledwie ok. 0,5% wody nieodparowy walnej w stosunku do masy cementu [32]. Pomimo małej dokładności oznaczania wody chemicznie związanej (nieodparowywalnej) - stanowi to oczywisty dowód na to, jak niewielki stopień hydratacji potrzebny jest do całkowitego przebiegu procesu wiązania. Okazuje się, że już bardzo niewielka ilość produktów hydratacji, pokrywająca cienką warstwą zawieszone w wodzie ziarna cementu, wystarcza, aby utrudnić ich ruchliwość, zwiększyć lepkość zaczynu i wreszcie doprowadzić do jego stwardnienia. Wcześniejsze i nieco odmienne informacje przynosi Powers [115] podając, że przy końcu procesu wiązania stopień hydratacji cementu wynosi ok. 15% (program uprawnienia budowlane na komputer).

Feldman i Ramachandran [39] skonstruowali aparaturę do termicznej analizy różnicowej przy dowolnie regulowanej wilgotności atmosfery otaczającej próbkę. Badacze ci twierdzą, że za pomocą swej aparatury są w stanie oznaczyć odrębnie wodę adsorbowaną i wodę między warstwową. Stanowiłoby to znaczny postęp w zakresie obiektywnego ilościowego oznaczania różnych rodzajów wody w stwardniałym zaczynie cementowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tymczasem jednak nie ma jeszcze dostatecznie pewnego uzasadnienia na to, aby odrzucić dotychczasowy podział zawartej w stwardniałym zaczynie cementowym wody na żelową i kapilarną. Staje się jednak coraz bardziej oczywiste, że znaczna część wody odparowywalnej wykazuje określoną symetrię ułożenia. Wiele faktów wskazuje na to, że część wody odparowywalnej zachowuje się podobnie do wody między warstwowej, jaka występuje w pęczniejących minerałach ilastych, część zaś ma charakter zbliżony do wody krystalizacyjnej. Uzasadniony jest więc pogląd, że część wody odparowywalnej stanowi istotny element budowy stwardniałego zaczynu cementowego (uprawnienia budowlane).

Dodatkowy argument przemawiający za słusznością tego poglądu stanowi fakt, że zmiany zawartości wody odparowywalnej wywierają poważny wpływ na właściwości fizyczne stwardniałego zaczynu cementowego, a przede wszystkim powodują zmiany wymiarów kształtek z niego sporządzonych [156].

Powierzchnia właściwa

Powierzchnia właściwa stwardniałego zaczynu cementowego określona bywa najczęściej metodami sorpcyjnymi (metodą BET) przy zastosowaniu azotu bądź pary wodnej jako adsorbatu, przy czym powierzchnia oznaczona za pomocą N2 jest znacznie mniejsza od określonej przez adsorpcję pary H20 (program egzamin ustny). Ponadto zastosowanie pary HzO daje powierzchnię proporcjonalną do zawartości wody nieodparowywalnej w zaczynie i niezależną od jego porowatości kapilarnej. Znacznie mniejsza, obliczona z izotermy adsorpcji azotu, powierzchnia właściwa nie jest funkcjonalnie związana z zawartością wody nieodparowywalnej, jest natomiast wprost proporcjonalna do wartości współczynnika W/C, który stanowił podstawę do sporządzenia badanego zaczynu; jest to więc prosta proporcjonalność do porowatości kapilarnej zaczynu [156].

Różne powierzchnie właściwe obliczane przy stosowaniu różnych gazów jako adsorbatów najprościej i najczęściej tłumaczy się różnicami wymiarów cząsteczek adsorbowanych gazów. Cząsteczki N2 są duże i nie zawsze mogą przedostać się do wnętrza porów o kształcie butelki. Natomiast małe cząsteczki H20 w stanie pary przedostają się przez szyjkę i adsorbowane są na wewnętrznej powierzchni takich niedostępnych dla azotu porów (opinie o programie). Nie wyklucza się także tego, że znaczna część pary wodnej wchodzi do przestrzeni między warstwowej cząstek C-S-H; tłumaczenie takie oznaczałoby jednak, że stosowanie pary HzO jako adsorbatu prowadziłoby do zbyt wysokich wyników obliczenia powierzchni [40].

Niektórzy badacze stwierdzają jednak, że usuwanie wody odparowywalnej prowadzi do znacznego i nieodwracalnego zmniejszenia odległości międzywarstwowych w strukturze C-S-H. Fakt ten powoduje, że powtórna adsorpcja pary HsO na takim pozbawionym wody odparowywalnej zaczynie daje w wyniku powierzchnię znacznie mniejszą (segregator aktów prawnych). Jednoznaczne rozstrzygnięcie tych spraw nie jest jeszcze w tej chwili osiągnięte, uzasadniony jest jednak pogląd, że stwardniały zaczyn cementowy nie może być traktowany jako model „obojętnego adsorbentu” (promocja 3 w 1).

Wiele faktów wskazuje bowiem na to, że adsorbat, w szczególności para H20, nie tylko adsorbuje się fizycznie, ale także wbudowuje się w strukturę faz stałych, z których adsorbent (stwardniały zaczyn cementowy) jest zbudowany.