Zagadnienia ruchu pieszego

Podstawową zasadą planowania i organizacji ruchu miejskiego jest priorytet komunikacji zbiorowej, dlatego też na skrzyżowaniach osygnalizowanych najlepszym technicznie rozwiązaniem jest zaprogramowanie systemu sygnalizacji wzbudzanej o ograniczonym dostosowaniu programów do ruchu. Przystanek tramwajowy jest w tym przypadku usytuowany w pewnej odległości od wlotu (program uprawnienia budowlane na komputer).

W węzłach o ruchu tramwajowym skręcającym w prawo lub w lewo konieczne jest zazwyczaj zaprogramowanie sygnalizacji wielofazowej. W węzłach o ruchu okrężnym unikamy projektowania komunikacji szynowej, gdyż zakłóca ona płynny ruch na rondzie, wymaga sygnalizacji świetlnej i zmniejsza przepustowość ronda (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zagadnienia ruchu pieszego mają duże znaczenie w planowaniu układów komunikacyjnych miast. Zaspokojenie potrzeb komunikacyjnych mieszkańców miasta wymaga, żeby również piesi mieli zapewnione wygodne i bezpieczne warunki ruchu. W razie kolizji z innymi użytkownikami ulic, przechodnie z reguły padają ofiarą wypadków, na zapewnienie bezpieczeństwa ruchu pieszego należy więc zwrócić specjalną uwagę (uprawnienia budowlane). Zgodnie stosujemy zatem w rozwiązaniach komunikacyjnych segregację i regulację ruchu pieszego.

Przy segregacji pionowej przenosimy zazwyczaj ruch pieszy na poziom położony powyżej poziomu jezdni ulicznej (poziom jednego z górnych pięter budynków, zazwyczaj poziom pierwszego piętra). Rozwiązanie to, aczkolwiek teoretycznie do przyjęcia, należy traktować w obecnym stanie zabudowy miast, jako praktycznie niemożliwe do zrealizowania. Wymagałoby ono przeniesienia na inny poziom punktów docelowych ruchu pieszego (sklepy, domy towarowe, kawiarnie itp.). Przykład segregacji pionowej (program egzamin ustny). W projekcie centrum jednego z miast amerykańskich przewidziano nawet 2 poziomy ruchu pieszego.

Szerokość pasa zieleni

Przy segregacji poziomej ruchu pieszego mamy 2 możliwe rozwiązania:

• zaprojektowanie układu ciągów pieszych, niezależnych od ciągów jezdnych, obsługujących punkty docelowe ruchu pieszego na odcinkach od przystanków komunikacji zbiorowej; ciągi piesze zasadniczo nie przecinają układu jezdni, a w razie konieczności są prowadzone w innym poziomie.
• prowadzenie ruchu pieszego wzdłuż osi istniejących arterii komunikacyjnych, czyli rozwiązanie powszechnie stosowane w istniejących miastach (chodniki dla pieszych) (opinie o programie).

Rozwiązanie pierwsze, znacznie lepsze pod względem funkcjonalnym i zapewniające bezpieczeństwo ruchu pieszego, może być stosowane w pełni tylko w nowych dzielnicach miast. Przy modernizacji starych dzielnic rozwiązania takie mogą być tylko częściowe. Jako przykład można przytoczyć ulicę 3 Maja w Katowicach, na której odcinek o długości 520 m między Rynkiem a Placem Wolności zamknięto dla ruchu kołowego, oddając jezdnię dla ruchu pieszego. Niestety trzeba było pozostawić w jezdni 2-torową linię tramwajową, co nie jest prawidłowe ze względu na bezpieczeństwo ruchu (były już wypadki na torach tramwajowych najechania pieszych przez tramwaj).

Po zakończeniu budowy dworca zabudowa południowej strony ulicy 3 Maja będzie mogła być obsłużona przez ruch kołowy nowej ulicy wzdłuż placu dworcowego, natomiast dla zaopatrzenia sklepów itp. po stronie północnej trzeba będzie w pewnych godzinach dopuścić ruch kołowy samochodów zaopatrujących, a to ze względu na brak równoległej ulicy zaopatrzeniowej. Polepszeniem sytuacji byłoby w omawianym przypadku przełożenie linii tramwajowej na plac przed dworcem (segregator aktów prawnych).

Przy najczęściej stosowanych rozwiązaniach, a mianowicie przy prowadzeniu chodnika wzdłuż jezdni, należy dążyć do polepszenia warunków ruchu przez oddzielenie chodnika od jezdni pasem zieleni. Szerokość pasa zieleni uniemożliwiająca przejście wynosi 2,00-2,50 m. Wykonanie takich obustronnych pasów zieleni jest trudne do zrealizowania w warunkach istniejącej zabudowy. Wskazane jest jednak stosowanie- przynajmniej pasa jednometrowego z żywopłotem lub niską zielenią (promocja 3 w 1).