Założenia ekorozwoju

Strategia PRB musi respektować światowe tendencje w ochronie środowiska. Po „Szczycie Ziemi" w Rio (1992) uznano za jedną z dwóch fundamentalnych sfer działań (obok klimatu) - działanie na rzecz różnorodności biologicznej środowiska. Systemem przestrzennym ochrony między innymi różnorodności biologicznej są obszary chronione (program uprawnienia budowlane na komputer).

System obszarów chronionych PRB obejmuje dwa parki narodowe (Woliński i Słowiński) zajmujące 0,6% powierzchni PRB, 12 parków krajobrazowych (Dolnej Odry, Cedyński, Szczeciński, Iński, Drawski, Doliny Słupi, Nadmorski, Trójmiejski, Wdzydzki, Kaszubski, Mierzei Wiślanej, Iławski) zajmujących powierzchnię ok. 250 tys. ha (6,3% powierzchni PRB) oraz 29 obszarów chronionego krajobrazu (9,3% powierzchni PRB). System ochrony obejmuje także rezerwaty przyrody i pomniki przyrody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Założenia ekorozwoju wyznaczają główne kryteria oceny dotychczas opracowanych koncepcji i programów zagospodarowania Wisły, jej dorzecza i regionu. Wynikają one z podstawowego celu ekorozwoju: kształtowania rozwoju zrównoważonego w taki sposób, aby zapewnił zaspokajanie potrzeb obecnych i przyszłych pokoleń ludzkich bez naruszania w sposób istotny i nieodwracalny środowiska przyrodniczego życia człowieka (uprawnienia budowlane). Istotą ekorozwoju jest więc zaspokajanie wielopokoleniowych potrzeb ludzkich w określonych granicach dopuszczalnego przekształcania środowiska. Granice te określa stan równowagi przyrodniczej środowiska. Każdy program, strategia rozwojowa, plan powinny zawierać normy określające warunki równowagi przyrodniczej (program egzamin ustny).

Generalna koncepcja programu

Realizacja tego generalnego celu ekorozwoju jest możliwa poprzez harmonizację rozwoju trzech sfer przestrzeni: społecznej, gospodarczej i przyrodniczej w procesie zintegrowanego planowania i działania, który obejmuje:

1. programowanie celów ekologicznych, społecznych, gospodarczych i zagospodarowania przestrzennego w jednym zintegrowanym systemie celów współzależnych,
2. rozpoznawanie rzeczywistości i badanie środowiska w sposób naukowy i systemowy,
3. projektowanie zmian w środowisku przy pełnej świadomości ich skutków ekologicznych, społecznych i gospodarczych oraz potrzebie kształtowania ładu przez prawidłowe uporządkowanie i zagospodarowanie przestrzeni,
4. działania realizacyjne sterujące procesem przekształceń struktur przyrodniczych i zagospodarowania przestrzennego (opinie o programie).

Każdy program i strategia rozwojowa uwzględniać powinny te cztery podstawowe ogniwa i warunki harmonizacji rozwoju. Istotne aspekty harmonizacji rozwoju wszystkich sfer życia stanowią:

• w sferze funkcjonowania przyrody: wykorzystanie funkcji spełnianych przez środowisko przyrodnicze przy zapewnieniu równowagi przyrodniczej,
• w sferze przyrodniczych warunków życia człowieka: zapewnienie korzystnych warunków zdrowia psychicznego i fizycznego oraz biologicznego rozwoju społeczeństwa,
• w sferze zagospodarowania: racjonalne zagospodarowanie zasobów przyrody i kształtowanie środowiska,
• w sferze stosowania techniki i technologii: skuteczne i zgodne ze wszystkimi celami użytkowanie techniki i technologii kształtujących środowisko (segregator aktów prawnych).

Program o takim tytule zaangażował w latach 1978-1980 największy po wojnie potencjał badawczy, projektowy i propagandowy, obejmujący problem stanu i potencjalnego wykorzystania Wisły. Tłem wywołującym problem były z jednej strony koncepcje planistyczne osi Wisły jako głównego pasma industrialno-osadniczego, z drugiej zaś - oczekiwanie ówczesnych władz politycznych na wielkie historyczne zamierzenie mające wprowadzić Polskę na nowy, nowoczesny, otwarty na świat etap rozwoju.

Generalna koncepcja programu podporządkowana została kompleksowej problematyce gospodarki wodnej. Kompleksowość tę rozumiano jako osiągnięcie wyższego poziomu wykorzystania zasobów wodnych Wisły drogą działań inżynierskich - wielkich obiektów hydrotechnicznych (promocja 3 w 1). Obiekty te kojarzone były z celami energetycznymi i komunikacyjnymi. Do pozytywnych cech operacjonalizacji tej tezy należało stworzenie niespotykanego zakresu prac badawczych i projektowych, które rozwinęły ogromnie stan bazy metodycznej i informacyjnej, wykorzystywanej także teraz do kreowania działań technicznych.