Założenia z układu starego

W ten sposób następuje zbliżenie i powiązanie przestrzenne zespołu śródmieścia z rzeką. Na malowniczym cyplu płaskowzgórża, gdzie niegdyś wznosił się stary ośrodek architektoniczny miasta, powstaje założenie placu Wojny Narodowej, w którego zespół wchodzą relikty zabytkowego klasztoru Mi- trofanowskiego wraz z jego 70-metrową dzwonnicą. Głównym jednak ogniwem centrum jest nowy plac 20-lecia Rewolucji Październikowej, leżący w strefie skrzyżowania głównych magistral miasta (program uprawnienia budowlane na komputer).

Plac ten jest przedmiotem radykalnej przebudowy; staje na nim wielokondygnacjowy gmach Rady Obwodowej według projektu L. Rudniewa. Projekt centrum Woroneża jest więc jeszcze jednym przykładem kardynalnego przeobrażenia urbanistycznego nawiązującego do podstawowych elementów starego układu ulicznego, swobodnie, malowniczo traktującego zabudowę. Centrum w tym projekcie rozsiada się na tradycyjnych terenach zbiegu trzech arterii miasta, ale w jego strukturze ujawniają się dwa związane z sobą główne ogniwa: nowe i stare (plac 20-lecia Rewolucji i plac Wojny Narodowej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tendencja ta znajduje bardziej konsekwentny wyraz w kompozycji takich miast, jak Kalinin lub Briańsk. Centrum Kalinina (N. Koili) jest przykładem „wypączkowania“ nowego założenia z układu starego i aktywnego zestawienia kompozycyjnego obu założeń. Świetny „trójząb" starej Twieri, założony i zabudowany przez Kazakowa jeszcze w końcu XVIII wieku rozwija się w kierunku zachodnim, gdzie na jego głównej osi - dzisiejszej ulicy Radzieckiej - powstaje nowy plac i dominanta wysokościowa całej kompozycji (uprawnienia budowlane). Poprzeczna oś - dzisiejsza ulica Lenina przechodząca przez plac ośmiokątny - wyrasta do znaczenia drugiego kierunku kompozycyjnego, na który nanizany jest na przeciwległym brzegu Wołgi nowy główny plac miasta wraz z ustawionym osiowo gmachem Rady Obwodowej (program egzamin ustny).

Piętno architektury konstruktywistycznej

Innym przykładem „wypączkowania“ nowego, głównego ogniwa centrum z historycznego jądra jest kompozycja Briańska (autor projektu centrum - M. Parusnikow). Główna arteria miasta, równoległa do rzeki, przebiega w pewnej odległości od starego kwadratowego skweru z XVIII wieku odgrywającego w przeszłości rolę ośrodka społecznego Briańska. Na przedłużeniu poprzecznej do rzeki osi tego skweru kształtuje się przy głównej ulicy plac centralny ujęty w zespół gmachów obwodowych władz państwowych i partyjnych (opinie o programie). Część tych gmachów wzniesiona w latach 1920-1930 nosiła piętno architektury konstruktywistycznej ; autor stał wobec konieczności włączenia ich do zespołu placu, a jednocześnie nadania całości jednorodnego charakteru. Parusnikow otoczył cały obwód placu nieprzerwaną monumentalną kolumnadą, w którą wplótł u jej zewnętrznych krańców wielkie luki - przejazdy. Centrum kolumnady niczym nie podkreślone potraktowane jest obojętnie; natomiast w głębi wznosi się za nim pion wieży zwieńczonej iglicą.

Problematyka dziedzictwa nabiera szczególnego znaczenia w odbudowie i przebudowie powojennej Nowogrodu jednego z najstarszych miast rosyjskich, ongiś stolicy potężnego księstwa nowogrodzkiego. Średniowieczne centrum miasta to kreml usytuowany na wzgórzu nad rzeką Wołchow. Nad surowymi murami ceglanymi kremla, za obronnymi jego basztami wznoszą się białe kryształy świątyń i dzwonnic z potężnym soborem św. Zofii czele. Rozkwit Nowogrodu przypada na wick XII, a następnie XIV i XV (segregator aktów prawnych). Drewniane podgrodzie wyrastające wokół kremla wzbogaca się, zwłaszcza w XIV wieku, szeregiem monumentalnych budowli sakralnych i rezydencji bojarskich; rozwija się ono na układzie promienistych ulic skierowanym na bryłę soboru św. Zofii.

W końcu XV wieku władcy Nowogrodu zostają zmuszeni do posłuszeństwa wobec nowego hegemona i zjednoczyciela Rosji — Księstwa Moskiewskiego; następuje zmierzch znaczenia i świetności starego grodu. W wieku XVIII i na początku XIX odbywa się regulacja i przebudowa prawobrzeżnej części miasta zwanej Targową w odróżnieniu od starszej, lewobrzeżej, noszącej nazwę Zofijskiej. W układ miasta wplatają się geometryczne prostokątne kształty kwartałów i klasycystyczne formy budowli państwowych i prywatnych (promocja 3 w 1).