Zamarzanie mieszanki

Niekiedy stosuje się przy betonowaniu w okresie mrozów dodatek Na2C03 (sody). Jak już jednak podano, dodatek węglanu sodowego przyspiesza w radykalny sposób wiązanie cementu, w związku z czym występują trudności z prawidłowym ułożeniem i zagęszczeniem betonu. Dlatego ostatnio zaleca się stosować Na2C03 łącznie z dodatkiem opóźniającym wiązanie, szczególnie jego początek. Dodatkiem takim może być środek uplastyczniający (np. lignosulfonian wapniowy) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Utworzony roztwór wodorotlenku potasowego (KOH) działa z kolei intensywnie na dalsze procesy hydratacji, obniżając również znacznie punkt zamarzania mieszanki.
Stosowanie dodatku K2COs do betonu o normalnej temperaturze wyjściowej powoduje zbyt szybkie jego wiązanie. S. A. Mironow  podaje, że betony nawet z małą ilością K2C03 mają przyspieszone wiązanie. Badania radzieckie wykazały poza tym, że twardniejący na mrozie beton z dodatkiem K2C03 uzyskuje po 28 dniach 50 do 70%, a po 90 dniach 80 do 100% miarodajnej wytrzymałości 28-dniowej betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania przeprowadzone przez J. W. Szulzego wykazały, że dodatek K2C03 w ilości 5-15% c.w. przyspiesza znacznie wiązanie i twardnienie.
Inne badania niemieckie wykazały, że dodatek K2C03 jest korzystny przede wszystkim wtedy, gdy okres temperatur ujemnych utrzymuje się przez dłuższy czas. Jeśli idzie o skurcz, to dopiero duże dodatki K2COs (15-20% c.w. powodują jego zwiększenie. Badania nad powstawaniem wykwitów wykazały, że próbki zawierające np. 15-420% dodatku K2C03 nie odznaczają się zwiększoną skłonnością do tworzenia wykwitów w porównaniu z próbkami zawierającymi 1-2% K2C03 (uprawnienia budowlane).

Korzystną cechą K2C03 jest to, że nie wpływa on pobudzająco na korozję stali zbrojeniowej. Dlatego nadaje się on szczególnie do zapraw służących ao zalewania połączeń elementów prefabrykowanych w temperaturach do -10°C, Umożliwia w takich warunkach uzyskanie po ok. 7 dniach wytrzymałości połączeń wystarczającej do dalszego montażu elementów. Obszerne badania nad wpływem K2COs na cechy zapraw i betonów w takim właśnie zastosowaniu przeprowadził R. Woźniak. Ze względu na zbyt szybkie wiązanie mieszanki dodawał on również 1,5% c.w. lignosulfonianu amonu jak: opóźniacza. Przy takiej ilości opóźniacza autor znalazł, że wpływ ilości dodanego K2C03 (w stosunku do wody zarobowej)(program egzamin ustny).

Opóźniacze nieorganiczne

Stosowanie domieszek opóźniających wiązanie znajduje swe uzasadnienie w następujących przypadkach:
- dla wyeliminowania przerw roboczych; beton wpierw ułożony zaczyna wiązać dopiero po ułożeniu i wspólnym zawibrowaniu następnej warstwy;
- przy wysokiej temperaturze otoczenia i dużych odległościach transportu betonu;
- w celu opóźnienia i rozłożenia w czasie wydzielania ciepła przez cement, szczególnie w betonach masywowych (opinie o programie);
- dla eliminacji naprężeń wewnętrznych spowodowanych nierównomiernym rozpoczęciem wiązania betonu w dużych przekrojach;
- w celu zapobieżenia zarysowaniu się wysokich belek na skutek ugięć deskowania (wiążący beton dolnej warstwy belki pęka przy odkształcaniu się deskowania, spowodowanego nakładaniem wyższych partii betonu); również dla umożliwienia betonowania belek ciągłych od jednego końca, a nie najpierw wszystkich przęseł a potem podpór jak dawniej;
- w celu umożliwienia rewibracji betonu po dłuższym okresie czasu, co potęguje jej efekt;
- dla eliminacji wiązania zewnętrznych warstewek zaprawy, co umożliwia jej zeszczotkowanie i uzyskanie odpowiedniej faktury betonu (segregator aktów prawnych).

Domieszki opóźniające wiązanie można pod względem chemicznym podzielić - jak to już podano na dwie grupy: opóźniacze nieorganiczne i organiczne.
Opóźniacze nieorganiczne to szereg soli wymienionych już jako przyspieszacze, ale stosowanych w małych koncentracjach, mp. chlorki, węglany, siarczany. Natomiast środkami typowo opóźniającymi będą kwas fosforowy, arsenowy, jodowy, barowy i ich związki oraz sole niektórych metali ciężkich.

Opóźniacze organiczne to przede wszystkim cukry, skrobie i pro- I dukty celulozowe oraz kwasy lub sole kwasów, zawierające jedną lub więcej grup hydroksylowych. Najbardziej typowym środkiem będzie tu lignosulfoniar. wapniowy (promocja 3 w 1).