Zamocowania stałe i przegubowe

Przy ściślejszych obliczeniach czystych luków rozróżnia się dwa schematy zamocowania: stałe i przegubowe. Dla łuku zamocowanego w obu końcach podane są równania momentów zginających, sił poprzecznych i sił normalnych, dzięki którym w każdym przekroju łuku można określić M, T i N (program uprawnienia budowlane na komputer).

Równania te dane są oddzielnie dla parcia hydrostatycznego oraz dla równomiernego ochłodzenia lub nagrzania łuku. Dla łuku opartego przegubowo podaje się równanie sił poprzecznych i sił normalnych przy tym samym rozgraniczeniu parcia hydrostatycznego od równomiernego ochłodzenia lub nagrzania. Ze względu na różnorodną sprężystość podłoża, na którym opierają się łuki, założenie stałego zamocowania i niepodatności oparcia może prowadzić do błędnych wyników (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dlatego też istnieją rozwiązania, które podają równania momentów zginających, sił poprzecznych i sił normalnych z uwzględnieniem współczynnika sprężystości podłoża Ep.
Przy ścisłych obliczeniach sił powstających w lukach na skutek zjawisk termicznych uwzględnia się zarówno równomierne ochłodzenie czy ogrzanie (co jest możliwe tylko przy lukach stosunkowo cienkich i raczej przy pustym zbiorniku), jak i nierównomierne ochłodzenie lub nagrzanie łuku.

W tym ostatnim przypadku bierze się pod uwagę różnicę temperatur na ścianie odwodnej i odpowietrznej oraz następujące okoliczności:
- wpływ określonych reżimów termicznych od strony górnej wody i od strony odpowietrznej może sięgać przez całą grubość łuku,
- wpływ temperatury występującej na powierzchni będzie zanikać na określonych głębokościach, a samo wnętrze zapory nie będzie ulegać wpływom sezonowych wahań temperatury.
Ustalenie charakteru współdziałania między skrajnymi obszarami zapory a jej częścią środkową i ustalenie maksymalnych naprężeń przedstawia trudny problem, rozwiązanie którego sposobem elementarnym nie jest możliwe (uprawnienia budowlane).

Łuki poziome

Podane wyżej sposoby obliczania zapór łukowych ujmowały ich działanie statyczne jako pracę oddzielnych łuków poziomych przekazujących całość reakcji na przekroje osadcze w zboczach doliny.
Nie da się zaprzeczyć, iż metoda ta nie uwzględnia istotnych warunków pracy łuków, gdyż ich odkształcalność jest w znacznym stopniu ograniczona warunkami współpracy z sąsiednimi lukami - z góry i z dołu danego luku. Wpływ owego wzajemnego powiązania łuków ze sobą staje się coraz większy w miarę zbliżania się do podstawy zapory, bowiem odkształcenia dolnego łuku, niejako wtopionego w masyw podłoża skalnego, muszą być zupełnie znikome lub nawet zerowe (program egzamin ustny).

Powyższa argumentacja nasuwa myśl, że całość zapory można traktować jako konstrukcję zbliżoną do rusztu, złożonego z układu poziomych łuków, utwierdzonych w określonym stopniu w zboczach doliny, i z pionowych wsporników zamocowanych w skalnym podłożu zapory, przy czym całość obciążenia należy rozdzielić na części działające na łuk i na wspornik. Największą trudność przy takim założeniu stanowi odpowiedni rozdział obciążenia pomiędzy te elementy (opinie o programie). Można problem ten uprościć dokonując takiego rozdziału tylko w jednym pionie zapory (w profilu jej maksymalnej wysokości) (segregator aktów prawnych). Dzieląc zaporę w tym pionie szeregiem poziomych płaszczyzn na pasy o wysokości a = 5-MO m układa się oddzielne równania ugięć łuków i ugięć przekroju pionowego (traktowanego jako wspornik) powstających pod działaniem sił poziomych parcia wody.

Obciążenia działające na łuki poziome przyjmuje się jako stałe na całej ich długości. Każdy odcinek wspornika o wysokości a jest jednocześnie częścią składową łuku o tej samej wysokości. Dlatego też pełne ciśnienie hydrostatyczne na przykład w punkcie 3 Pa = ywh3 będzie składało się z ciśnienia przejmowanego przez łuk i z ciśnienia pw3 = ywhw3 przejmowanego przez wspornik. Znaczy to, że Pa - P/3+Ph’3 lub png - P3 - Ph.

Ugięcie środka ciężkości tego elementu jako wycinka luku równe jest /łjf a jako odcinka wspornika f,v3 (promocja 3 w 1). Odkształcenie //3 jest wynikiem działania p/s> a odkształcenie f„-9 wynikiem ciśnienia pw3 i podobnie dobranych ciśnień działających na niżej i wyżej położone odcinki wspornika.