Zapewnienie stateczności

Jeśli w gruncie przepuszczalnym poziom wody gruntowej leży powyżej dna zbiornika, to wypór wody (przy opróżnionym zbiorniku) należy zrównoważyć ciężarem własnym płyty dennej. W przeciwnym razie po opróżnieniu zbiornika płyta zostałaby uniesiona ku górze, a woda gruntowa wypłynęłaby do wnętrza przez uszkodzone dylatacje (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zabezpieczenie to nadaje się również dla zbiorników, o wyższych wymaganiach co do wodoszczelności.

Studzienki filtracyjne można wtedy przykryć dopasowanymi płytami betonowymi grubości mniejszej niż płyty dennej. Styki należy wypełnić kitem bitumicznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przykład użycia ścian oporowych do budowy zbiorników terenowych. Jest to osadnik wód przepływowych głębokości 2,40-4,00 m. Przegroda służąca do podziału zbiornika, wykonana jako kątowa ścianka oporowa, pracuje w wyjątkowo niekorzystnych warunkach. Jeżeli pod stopą przesącza się woda, to wypór zmniejsza siłę przyciskającą płytę do podłoża, a tym samym zmniejsza tarcie między stopą i gruntem. Może więc nastąpić katastrofalne przemieszczenie elementów przegrody. Awarie takie miały miejsce w kraju i za granicą.

Zapewnienie stateczności opisanych przegród jest trudne i można je osiągnąć jedynie przez skuteczne zabezpieczenie przed wyporem wody. W tym celu należy bardzo dokładnie uszczelnić styki między fundamentem ściany a płytami dennymi, a ewentualne przecieki odprowadzać drenażem. Drenaż musi być utrzymany stale w stanie sprawnym, co można stwierdzić obserwując ruch wody w studzienkach kontrolnych (uprawnienia budowlane).
Zbiornik posadowiony trwale poniżej poziomu wody gruntowej projektuje się z uwzględnieniem wyporu wody. Przede wszystkim należy tu rozpatrzyć stateczność budowli, tj. zabezpieczyć obiekt przed możliwością uniesienia go ku górze (tylko po opróżnieniu zbiornika).
Aby zrównoważyć wypór wody ciężarem płyty dennej, nierówność można napisać w postaci.

Ściany głębokich zbiorników

Rozwiązanie to nadaje się zasadniczo tylko do niewielkich zanurzeń, rzędu 30-50 cm. Dla zbiorników o dużych wymiarach w rzucie jest ono często jedynie technicznie możliwe i dlatego stosuje się je niezależnie od kosztów (program egzamin ustny).
Gdy warunek nie jest spełniony, budowlę należy obciążyć dodatkowo, np. nasypem spoczywającym na wsporniku płyty dennej.

Jeśli wspornik wysunie się tylko w kierunku poprzecznym (co jest wygodniejsze pod względem konstrukcyjnym).
Wykonanie budowli poniżej zwierciadła wody gruntowej jest trudne i kosztowne (konieczność pompowania wody podczas budowy) (opinie o programie). Kosztowna jest również sama budowa z uwagi na zabiegi w celu zapewnienia stateczności. Koszt budowli zależy więc od głębokości jej zanurzenia poniżej zwierciadła wody gruntowej. W szczególnie niekorzystnych przypadkach należy rozpatrzyć możliwość usytuowania zbiornika powyżej wody gruntowej, biorąc pod uwagę podwyższenie kosztów eksploatacji (stałe pompowanie cieczy).

W miarę możliwości należy utrzymać zwierciadło wody gruntowej na niskim, stosunkowo niezmiennym poziomie. W tym celu przewiduje się zdrenowanie terenu wokół budowli. Jeśli zbiornik ma naturalny upust denny, to można trwale obniżyć poziom wody gruntowej poniżej płyty; konieczne jest wtedy ułożenie sączków również pod dnem zbiornika.
Ściany głębokich zbiorników mają duże grubości, podobnie jak ściany oporowe kątowe (segregator aktów prawnych). Zmniejszenie grubości płyt można uzyskać dzięki żebrom poprzecznym, co wymaga jednoczesnego żebrowania płyty dennej, gdyż w przeciwnym razie wyniknęłyby poważne trudności przy połączeniu obydwu elementów zbiornika.

Inny sposób zmniejszenia grubości ścian polega na wsparciu ich wzdłuż górnej krawędzi na stosownym elemencie konstrukcyjnym, np. płycie stropowej (rys. 7-42a) lub zamkniętej ramie poziomej. Elementy rozporowe ramy mogą utrudniać mechaniczne usuwanie osadu i wobec tego stosuje się je w osadnikach tylko w przypadkach technologicznie uzasadnionych (promocja 3 w 1).