Zapotrzebowanie bentonitu

Zapotrzebowanie bentonitu w niezbyt trudnych warunkach wynosi 100-150 kG/m2 powierzchni ściany (przy podanych średnicach pali), może jednak dojść do 300 kG/m2 ściany, gdy grunt zawiera kawerny, lub gdy tworzą się one w czasie wiercenia.
Pale betonuje się za pomocą otwieralnego u spodu długiego wiadra pojemności ok. 0,5 m3. Do betonu najodpowiedniejszy jest cement żużlowy, stosowany w ilości do 200 kG na m3 gotowego betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). Przed przystąpieniem do betonowania należy otwór oczyścić z narośli bentonitu wygładzić jego ściany specjalnym walcowanym gładzikiem o średnicy równej średnicy otworu.

Wytworzony przy tym urobek należy odprowadzić wpuszczając do otworu czystą wodę. Gdy z otworu zaczyna odchodzić czysta woda, a po przerwaniu jej dalszego doprowadzania następuje ustalenie się jej poziomu w otworze, można uważać, że otwór jest przygotowany do betonowania. Utrzymywanie się wody w otworze dowodzi uszczelnienia jego ścian przez bentonit. Należy przy tym uważać, aby beton nie uległ zanieczyszczeniu bentonitem, gdyż pogarsza to jego właściwości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Po wykonaniu dwu, lub kilku pali pierwszej serii przystępuje się do wiercenia otworów pomiędzy nimi. Jak wspomniano, odległość w świetle pali pierwszej serii jest mniejsza niż średnica pali i otworów. Wiercenie odbywa się więc częściowo w gruncie, częściowo zaś w betonie uprzednio wykonanych pali. Zapewnia to późniejszą szczelność pali.

Wieża wiertnicza musi być jednak bardzo dokładnie ustawiona w osi pomiędzy dwoma uprzednio wykonanymi palami. Dowodem osiowego położenia otworu jest jednakowa ilość urobku betonowego pochodzącego z pala lewego i z pala prawego. Aby móc odróżniać od siebie urobek pochodzący od obu pali, można kruszywo co czwartego pala barwić (np. czarną farbą z tlenku żelaza). Gdy pokazuje się na sicie jedynie urobek jednobarwny, świadczy to, że otwór nie jest umieszczony w osi pomiędzy palami i że należy wieżę odpowiednio przesunąć. Zmontowanie wieży na podwoziu przetaczalnym (na kołach) znacznie ułatwia robotę (uprawnienia budowlane).
Po wywierceniu otworu między palami betonuje się go, po uprzednim przepłukaniu w sposób poprzednio opisany.

Wbijanie pali Franki

Opisany sposób wykonania ścianki nadaje się przede wszystkim do ścianek mających stanowić przepony wodoszczelne trwale pogrążone w gruncie (program egzamin ustny). W ściankach mających przenosić momenty zginające (np. nabrzeży) zbroi się co drugi pal ten wiercony między dwoma uprzednio zagłębionymi.

Wykonanie ścianki szczelnej z pali Franki niewiele się różni od sposobu wykonania pojedynczych pali tego rodzaju (opinie o programie). Najistotniejsza różnica polega na tym, że nie wykonuje się rozszerzonej podstawy pala, tak charakterystycznej dla pali Franki.
Wbijanie pali Franki w bezpośrednim wzajemnym sąsiedztwie może spowodować uszkodzenia uprzednio wbitych, a jeszcze nie stwardniałych pali wskutek nacisku wywieranego przez grunt w czasie wbijania rury, a potem przez beton w czasie betonowania. W gruntach zwartych lub zagęszczonych niebezpieczeństwo to jest mniejsze, natomiast może powstać, gdy grunty są średnio zagęszczone lub luźne (segregator aktów prawnych).

W takich wypadkach stosuje się odmianę tzw. „zmiękczania” gruntu, praktykowanego przy wykonywaniu zwykłych pali Franki wtedy, gdy chodzi o niewywoływanie wstrząsów. W omawianym wypadku zwykle zmiękczenie mogłoby spowodować również opisane niepożądane uszkodzenia sąsiednich, świeżo wykonanych pali, a ponadto woda używana do zmiękczenia mogłaby wypłukiwać z nich cement.

„Zmiękczanie” zmodyfikowane polega na tym, że naprzód rurę okładzinową wciska się w grunt na głębokość do 1 m, po czym wlewa do niej wodę i przez uderzenia baby „zmiękcza” grunt wtłoczony do rury przy wciskaniu (promocja 3 w 1). Równocześnie ze „zmiękczaniem” następuje dalsze stopniowe zapuszczanie rury w grunt pod wpływem uderzeń baby w gruntowy korek. Baba w każdym razie nie powinna w czasie „zmiękczania” wychodzić z rury poniżej jej dolnej krawędzi, gdyż w takim wypadku należałoby obawiać się uszkodzeń sąsiednich pali.