Zaprawy cementowe i betony

W rezultacie tych dwóch procesów tworzy się CaC03 i wykrystalizowuje się Ca(OH)2, które razem z kruszywem tworzą sztuczny kamień. Zazwyczaj węglan wapniowy tworzy się przy powierzchni zewnętrznej, a wodorotlenek wapniowy w głębi. Po utworzeniu się na powierzchni wyprawy warstewki węglanu przenikanie dwutlenku węgla w głąb materiału jest utrudnione i następuje stopniowe wydzielanie wilgoci połączone z krystalizacją wodorotlenku wapniowego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Karbonizacja wymaga określonych warunków wilgotności; może ona występować przy wilgotności zaprawy 2,5-5%. Z tego powodu twardnienie zapraw wapiennych jest powolne, a w szczególności w grubych ścianach.

Zaprawy wapienne są właściwe dla warunków powietrzno-suchych i w zasadzie nie stosuje się ich do murowania fundamentów i tych ścian, które pracują w warunkach dużej wilgotności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zaprawy cementowe i betony. Woda w betonie jest potrzebna do uwodnienia cementu oraz do wiązania i twardnienia zaczynu cementowego.
Do uwodnienia cementu zużywa się wody stosunkowo mało, reszta służy do polepszania urabialności masy betonowej. Nadmiar wody, jaki dodaje się do masy betonowej w celu jej zarobienia, tzw. woda wolna, nie biorąca udziału w reakcjach chemicznych towarzyszących wiązaniu i twardnieniu, jest powodem zawilgocenia budowlanego.
W reakcji chemicznej bierze udział ilość wody równa 15-20% wagi cementu.

Gdy zatem do 1 m3 betonu o zawartości 300 kg cementu przy jego zarobię dodamy np. 160 1 wody, pozostaje nie związanych ok. 100 1 wody, która przez dłuższy czas pozostaje w masie betonowej, stopniowo parując (uprawnienia budowlane).
Ilość dodanej wody w zaprawie cementowej wynosi średnio 10-15% w stosunku wagowym.
Beton wymaga dodatku wody w stosunku wagowym 6-7% suchej mieszaniny przy betonie wilgotnym, 7-8% przy betonie półciekłym, 8-f-9% przy betonie ciekłym. Licząc w stosunku objętościowym należy procenty te zwiększyć okolło 1,5 raza.

Zaprawy gipsowe

Średnio przy betonie o zawartości 300 kg cementu na 0,4 m 3 piasku i 0,8 m3 żwiru, jeżeli materiały są zupełnie suche, ilość wody wynosi przy betonach wilgotnych 100-^-120 1, przy betonach półciekłych 120-140 1, przy ciekłych 140-M60 1, a nawet 180 1 na 1 m3 betonu (program egzamin ustny).
Duży wpływ na ilość wody wywiera rodzaj kruszywa, a mianowicie jego porowatość i zdolność nasiąkania wodą oraz jego zawilgocenie początkowe. Kruszywo porowate wchłania dużo wody i dlatego stosuje się w tym wypadku znacznie więcej wody niż przy kruszywie nienasiąkliwym.

Proces twardnienia gipsu półwodnego polega na hydratacji, to jest na przyłączaniu do niego wody i zamiany jego na gips dwuwodny
CaS04 • 0,5H2O+1,5H20 = CaS04 • 2H.O
W rzeczywistości bierze się znacznie więcej wody, ażeby ciasto gipsowe było należycie urabialne (opinie o programie).
Wskutek nadmiaru wody wziętej do zarobu gipsu otrzymuje się materiał nasycony wodą. Z tego powodu gips należy osuszać (zwłaszcza że gips dwuwodny częściowo pozostały jeszcze w zaczynie przy wysychaniu krystalizuje i wytrzymałość jego jeszcze bardziej się powiększa). To wskazuje na konieczność osuszania wyrobów gipsowych. Jednakże suszenie powinno być przeprowadzone w temperaturze nie większej od +70°C, ażeby nie wywołać rozkładu wytworzonego gipsu dwuwodnego.

Spoiwo gipsowe stosuje się w zaprawach z piaskiem do tynkowania ścian drewnianych i murowanych, a także do sufitów w pomieszczeniach z wilgotnością względną nie przekraczającą 70% (segregator aktów prawnych).
Gipsy wysokowartościowe, wypalane w temperaturze 750-f-800°C i drobno mielone jednocześnie z siarczanem potasu lub glinu wymagają do zarobu mniej wody, a mianowicie: zamiast 60% tylko 40% wagi gipsu. Z tego powodu wnoszą mniej wilgoci budowlanej (promocja 3 w 1).

Zaprawy wapienne, cementowo-wapienne i wapienno-gliniane wykonane przy użyciu piasku można zaliczyć do zapraw zwykłych. Wilgotność początkowa tych zapraw waha się w granicach 18-28% w zależności od ich konsystencji (opadu stożka).