Zaprawy gipsowe

Zaprawy gipsowe są to mieszaniny gipsu palonego z wodą w określonym stosunku. Gips palony otrzymuje się przez wypalanie minerału — gipsu (CaSO-ł • 2 HoO). Jakość gipsu palonego zależna jest od temperatury wypalania i jego przemiału (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gips palony zwykły otrzymuje się przez wypalenie gipsu w temperaturze 130—170°C, a następnie zmielenie na proszek. Rozróżnia się następujące rodzaje gipsu: murarski, sztukatorski, alabastrowy oraz modelowy. Są one stosowane do odpowiednich rodzajów robót. Gips murarski odznacza się właściwościami hydraulicznymi, ma zastosowanie do robót murarskich i wyrobów gipsowych (odlewy w blokach), sztukatorski — do wypraw gzymsów itp., modelowy — na odlewy modelowe, alabastrowy — na precyzyjne sztukaterie, ozdoby itp. Dla otrzymania masy plastycznej gipsowej, czyli zaprawy gipsowej, należy proszek gipsowy sypać do wody (a nie odwrotnie) i mieszać. Masa plastyczna wiąże w czasie od 5 do 30 min. po zarobieniu, po czym twardnieje.

Ilość wody dodana do proszku gipsowego dla otrzymania zaprawy waha się od 40 do 60lo/o ciężaru gipsu palonego (ciężar sproszkowanego gipsu palonego wynosi 650—850 kG/m3). Po całkowitym stwardnieniu (po 28 dniach) wytrzymałość gipsu murarskiego na ściskanie wynosi 120 kG/cm2, a na rozciąganie — 30 kG/cm2.

Zaprawę gipsowo-wapienną otrzymuje się przez dodanie proszku gipsowego do zaprawy wapiennej. Ma ona większą wytrzymałość i lepiej wiąże się z podkładem, takim jak: drewno, trzcina itp. Na ogół zaprawy gipsowo-wapienne używa się o stosunku 1:3: 0,3 (1 ez. wapna, 3 cz. piasku i 0,3 cz. gipsu palonego). Zaprawa ta ma zastosowanie do wyprawy gzymsów, faset itp (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zaprawa magnezjowa jest zaprawą specjalną. Spoiwem jest tzw. cement Sorela. Powstaje on z wypalonego surowca, jakim jest węglan magnezowy, czyli magnezyt (MgCO;$). Po wypaleniu miele się go na proszek. Proszek magnezjowy zarabia się rozczynem soli magnezowych. Masa plastyczna zmieszana z włóknami lub mączką ciał organicznych lub nieorganicznych po stwardnieniu daje materiał nadający się na wyroby płyt prasowanych, okładzin, polep itp. Ma on zastosowanie np. przy wyrobie ksylolitów, heraklitu itd. Zaprawy cemetowe mają bardzo szerokie zastosowanie w budownictwie. Spoiwem w zaprawach tych jest cement (program egzamin ustny).

Beton gruzowaty

Najszersze zastosowanie ma cement portlandzki, który produkuje się z wapieni i margli przez odpowiednie ich zmieszanie, wypalenie i bardzo dokładne sproszkowanie. Cement portlandzki ma barwę szarą. Marka cementu określa wytrzymałość betonu na ściskanie (kG/cm2) po 28 dniach od daty wykonania betonu. Rozróżnia się cementy następujących rodzajów: Cement portlandzki marki 250, popularnie zwany „normalny”, ma zastosowanie do wszelkich konstrukcji betonowych i żelbetowych przy wymaganej marce betonu 110—200 i do zapraw przy wytrzymałości powyżej 30 kG/cm2. Wymagania i warunki odbioru określa norma PN/B-30000 (opinie o programie).

Cement portlandzki marki 350, popularnie zwany „średni”, ma zastosowanie do konstrukcji żelbetowych przy wymaganej marce betonu 170 i wyższej oraz do konstrukcji narażonych na wstrząsy. Wymagania i warunki odbioru określa norma PN/B-30001.

Cement portlandzki marki 400, popularnie zwany „przedni”, ma zastosowanie do konstrukcji żelbetowych o dużej wytrzymałości betonu (marka 300 i wyższe) oraz do konstrukcji, gdzie wymagany jest szybki wzrost wytrzymałości w pierwszych dniach twardnienia. Wymagania i warunki odbioru określa norma PN/B-30002 (segregator aktów prawnych).
Cement murarski marki 150 ma zastosowanie do betonów przy wymaganej marce poniżej 110 oraz do zapraw o wytrzymałości mniejszej niż 30 kG/cm2. Szczególnie cement ten nadaje się do betonów gruzowych i żużlowych.

Wymagania i warunki odbioru określa norma PN/B-30003.
Cement hutniczy marki 250 produkowany z żużla wielkopiecowego. Zakres stosowania jest znacznie węższy niż cementu portlandzkiego (promocja 3 w 1).