Zasada równomiernego zużycia

Zasada jedności funkcji, formy i konstrukcji. Zasada ta wyraża konieczność harmonijnego łączenia tych czynników. W przypadku obiektów budowlanych narzuca to współpracę architekta, dbającego o odpowiednią funkcję i formę, z konstruktorem, który czuwa nad prawidłową konstrukcją. Zwykle dochodzi tutaj do rozwiązań kompromisowych, ponieważ często nie można pogodzić maksymalnego stopnia funkcjonalności i formy z wymogami konstrukcyjnymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poszczególne części wchodzące w skład danego wyrobu powinny mieć ten sam okres żywotności. Obiekt budowlany system można podzielić na części (podsystemy) takie jak: konstrukcja, instalacje sanitarne. elektryczne, wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłej wody, ogrzewcze a także poszczególne elementy wykończeniowe (stolarka, podłogi, malowanie itp.). Oczywiście każdy z tych podsystemów ma swój własny okres żywotności i taki stan uznajemy za zgodny z tą zasadą, natomiast odstępstwem od tej zasady jest sytuacja, w której trwałość łączników elementów konstrukcji jest mniejsza niż samych elementów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasada bezpieczeństwa i niezawodności. Zasada ta wymaga, aby obiekt budowlany system funkcjonował w sposób niezawodny i bezpieczny dla ludzi oraz znajdujących się w nim urządzeń. Niezawodne funkcjonowanie oznacza spełnianie funkcji, dla których obiekt (system) został zaprojektowany. Na przykład, każdy budynek powinien być zbudowany w ten sposób, aby ludzie tam przebywający nie byli narażeni na szkodliwe dla zdrowia drgania lub czynniki chemiczne. Poza tym umieszczone w budynku urządzenia, na przykład komputery, wymagają stworzenia odpowiednich warunków: temperatury, wilgotności itp., koniecznych do ich prawidłowej eksploatacji (uprawnienia budowlane).

Bezpieczeństwo konstrukcji systemu

Bezpieczeństwo konstrukcji systemu mierzymy prawdopodobieństwem, że nie ulegnie ona zniszczeniu w założonym okresie żywotności. Projektując konstrukcję obiektu staramy się zwiększyć jej bezpieczeństwo przez odpowiedni dobór materiałów, wymiarów, przekrojów poprzecznych jej elementów a także przyjęcie odpowiedniego schematu statycznego konstrukcji. Na przykład, zastosowanie materiałów sprężystoplastycznych gwarantuje większe bezpieczeństwo konstrukcji niż materiałów kruchych, a także przyjęcie konstrukcji wielokrotnie statycznie niewyznaczalnej w miejsce odpowiedniej konstrukcji statycznie wyznaczalnej zazwyczaj przynosi w efekcie zwiększenie jej bezpieczeństwa. W rozdziale czwartym przedstawione zostaną podstawowe sposoby oceny bezpieczeństwa i niezawodności konstrukcji (program egzamin ustny).

Zasada elastyczności i uniwersalności. Zasada elastyczności mówi, że wyrób powinien mieć możliwość dostosowania go do zmienionych przyszłych wymagań. Na przykład, budynek mieszkalny powinien być tak zaprojektowany, aby pozwalał na swobodną organizację jego wnętrza, układ konstrukcyjny hali przemysłowej powinien zapewniać możliwość jej adaptacji przy zmianie procesu produkcyjnego.

Zasada uniwersalności wymaga, aby wyrób nadawał się do różnych celów. Zgodnie z tą zasadą na przykład elementy prefabrykowane powinny dawać możliwości budowy budynków mieszkalnych o różnych bryłach geometrycznych i różnym układzie funkcjonalnym (opinie o programie).

Projektowanie tradycyjne, stosowane w budownictwie do XIX wieku, charakteryzowały następujące cechy:

• Integracja procesu projektowania z procesem realizacji. Wyrażała się ona prowadzeniem robót budowlanych jednoosobowo przez architekta, który ogólny projekt wstępny uzupełniał, w miarę postępu prac, rysunkami szczegółów a także wprowadzał konieczne poprawki (segregator aktów prawnych).
• Stosowanie metody prób i błędów w czasie realizacji obiektów. Ponieważ nie istniały wówczas podstawy naukowe szczegółowych obliczeń statyczno-wytrzymałościowych, więc realizacja budowli odbywała się na drodze doświadczalnej. Czas budowy oryginalnych obiektów najczęściej były to obiekty sakralne był bardzo długi i przerywany licznymi awariami w przypadku zastosowania nieodpowiednich rozwiązań (promocja 3 w 1).
• Przekazywanie wiedzy drogą współpracy z doświadczonym budowniczym w czasie prowadzenia robót budowlanych. Osiągnięcie odpowiednich kwalifikacji do samodzielnego kierowania budową wymagało odpowiednich cech intelektualnych, takich jak umiejętności skojarzeń, wyciągania wniosków a także pewnej intuicji.