Zasadnicze stadia

Produkcja obejmuje trzy zasadnicze stadia. W stadium I stosuje się lekkie nadciśnienie zewnętrzne (w szczelinie 2), tak, że rozmieszczone radialnie kształtowniki stykają się szczelnie ze sobą. W tym stanie wprowadza się z góry do formy siatkę uzbrojenia i dokonuje naciągu podłużnego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z kolei wkłada się wewnętrzny rdzeń formy i betonuje się rurę oraz zagęszcza beton przez wibrowanie. W stadium II doprowadza się ciśnienie zarówno od zewnątrz (do szczeliny 2) jak i od wewnątrz (do szczeliny 12), wywołując w ten sposób sprasowanie betonu, z którego uchodzi nadmiar wody; jednocześnie wpuszcza się parę kanałami w celu przyspieszenia wiązania betonu. Gdy beton uzyska odpowiednią konsystencję, obniża się ciśnienie w szczelinie zewnętrznej, wywołując tym samym rozszerzenie się rury i naciąg uzbrojenia obwodowego (stadium III). Jednocześnie zluźnia się naciąg uzbrojenia podłużnego, wywołując w ten sposób dwukierunkowe sprężenie rury.

Po dostatecznym stwardnieniu betonu zmniejsza się ciśnienie w obu szczelinach i wyciąga rdzeń wewnętrzny formy, a następnie gotowy prefabrykat (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Opisany cykl produkcyjny trwa 4^5 godzin. Podjęto próby wprowadzenia ulepszeń, pozwalających na skrócenie go do 1 godziny, co pozwoliłoby na uzyskanie z każdej formy 24 rur na dobę. Wytwórnia w Algierii produkuje rury o średnicy 0,60 m i długości 6 m; grubość ścianki wynosi 5 cm, a ciśnienie maksymalne 60 at. Zrealizowano na mniejszą skalę produkcję rur o średnicy zewnętrznej do 2,60 m. Firma Wayss & Freytag stosuje do sprężania stal 110, napinając ją do 60 kG/mm*.

Prostszą, aczkolwiek nieco mniej efektywną metodę hydraulicznego sprężania rur opracowano w Australii. Ścianki rury betonuje się metodą wirowania po ułożeniu uzbrojenia podłużnego i obwodowego w metalowej formie dwudzielnej. Następnie wprowadza się rdzeń z cienkiej blachy lub z gumy i przestrzeń między nim a betonem wypełnia się suchym piaskiem (uprawnienia budowlane). Po zamknięciu formy (stojącej pionowo) pokrywą hermetyczną wprowadza się do środka wodę pod ciśnieniem. Wskutek tego beton ulega sprasowaniu, a nadmiar wody zostaje wydzielony i wchłonięty przez piasek. Następnie, rozluźniając nieco śruby łączące obydwie części płaszcza metalowego, wywołuje się rozszerzenie zabetonowanego rdzenia i naciągu uzbrojenia uzwajającego. Dojrzewanie następuje w komorach naparzania. Można również stosować podgrzewany piasek, przepuszczając przezeń prąd elektryczny (program egzamin ustny).

Uzwojenia karuzelowe

Zakres zastosowania opisanych powyżej metod ogranicza się do elementów o niewielkich średnicach, które można swobodnie transportować. Przy konstrukcjach większych jak zbiorniki lub silosy, wznoszonych na miejscu budowy, konieczne jest zastosowanie urządzeń uzwajających ruchomych (czyli tzw. nawijarek) przesuwających się na ściankach konstrukcji cylindrycznej (opinie o programie).

Prowadzi to do zupełnie odmiennej technologii sprężania, mającej zastosowanie do konstrukcji o średnicach powyżej 5 m, a dochodzących obecnie do 100 m, i o teoretycznie nieograniczonej wysokości (praktycznie 30 m). Urządzenia te muszą posiadać możność zmiany skoku uzwojenia spiralnego (od uzwojenia gęstego, drut przy drucie, do skoku ok. 30 cm) z uwagi na pożądany, częstokroć zmienny stopień sprężania powłoki cylindrycznej (niekiedy nawet o zmiennej grubości (segregator aktów prawnych).

W nawijarkach typu karuzelowego na wózku 1 znajduje się agregat napędowy, urządzenie napinające cięgno 4 i mechanizm naciągowy struny. Wózek podtrzymujący 2 toczy się na wieńcu górnym ścianki powłoki cylindrycznej, przy czym stałą jego odległość od osi cylindra zabezpiecza ramię wysięgnikowe zamocowane na sworzniu centralnym (rozwiązanie stosowane zwłaszcza w przypadku, gdy powłoka posiada pokrywę górną); w niektórych przypadkach stosuje się odmienny mechanizm przytrzymujący bez wysięgnika (promocja 3 w 1).