Zasady konstrukcji

Ulicę główną, biegnącą z reguły wzdłuż warstwie, prowadzi się normalnie, a ulicę poprzeczną o kierunku prostopadłym do warstwie zamyka się ślepo, doprowadzając ją do granicy odpowiadającej wartości dopuszczalnego spadku. Ulica ślepa od czoła zakończona jest chodnikiem, od którego schody osadzone w skarpie terenu prowadzą na poziom drugiej ulicy. Schody te niekiedy ze względów architektonicznych zajmują całą szerokość ulicy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zasady konstrukcji tego rodzaju schodów obowiązują jak w przypadku schodów chodnikowych poprzecznych. W przypadkach szczególnie eksponowanych i o dużym znaczeniu architektonicznym schody takie wykonuje się z kamienia.
Silnie postępujący rozwój lotnictwa, charakteryzujący się m. in. zwiększaniem obciążeń, szybkości i nasilania ruchu, pociągnął za sobą jeszcze w latach międzywojennych konieczność zastąpienia trawiastych nawierzchni lotniskowych, używanych powszechnie w początkowym okresie, nawierzchniami mającymi sprostać nowym i ciągle zwiększającym się wymaganiom (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Możliwość startu i lądowania samolotów w czasie działania bocznego wiatru pozwoliła na korzystanie w tych celach nie z całego pola wzlotów, lecz z pasów sztucznie urządzonych, dla których przyjęła się nazwa dróg startowych (uprawnienia budowlane).

Mimo tak wielkiego ograniczenia w pokrywaniu pola wzlotów nawierzchnią sztuczną, wydatek na nią jest poważny i ma duży udział w ogólnych kosztach budowy i utrzymania lotniska. Dlatego więc przy projektowaniu dróg startowych trzeba umiejętnie dobieraj ich wymiary i materiały, z których ma być zbudowana, stosownie do wymagań ruchu i warunków gruntowych.

Materiałem stosowanym najpowszechniej na nawierzchnie lotniskowe, przeznaczane do przejmowania ruchu samolotów, stał się beton.
Droga startowa (w skrócie DS), leży w osi pasa startowego, który jest od niej szerszy i dłuższy (program egzamin ustny).

Drogi startowe

Długość, szerokość, kierunek i liczba (układ), nośność oraz wyposażenie techniczne dróg startowych zależne są od wielu czynników, a przede wszystkim od charakterystyki ruchu lotniczego na drodze startowej, dominujących wiatrów i ukształtowania terenu.
Drogi startowe służą zupełnie innemu ruchowi niż drogi publiczne, podlegają więc innym kryteriom pod względem wymiarów, metod obliczania nośności, fundamentowania i odwodnienia, technicznego wyposażenia, wykonywania budowy i utrzymania jej w stanie zdatnym do użytku (opinie o programie).

Klasa techniczna dróg startowych i ich długość zależne są od klasy technicznej lotniska, która wiąże się z zasięgiem lotu samolotów.
Na przykład do klasy S zalicza się lotnisko dla ruchu transoceanicznego, odbywającego się regularnie, a zatem także w złych warunkach atmosferycznych, a do klasy IV - lotnisko dla regularnego ruchu krajowego.
Drogi startowe powinny mieć minimalne długości i szerokości odpowiednio do klasy technicznej.

Rozróżnia się podstawową i rzeczywistą długość drogi startowej. W podstawowej długości uwzględnione są wszystkie wymagania bezpiecznego (w Piasków drobnych i bardzo drobnych (pylastych) można używać do budowy podłoża sztucznego pod warunkiem wzbogacenia ich materiałami gruboziarnistymi, o ile taki wariant podbudowy znajdzie ekonomiczne uzasadnienie.
Grubość podłoża sztucznego (podbudowy, warstwy odsączającej) z piasków grubych i średnich (segregator aktów prawnych).

Na podbudowie wykonanej ze żwirów, tłucznia, żużla lub z gruntu wzmocnionego materiałami wiążącymi (ustabilizowanego) należy dać warstwę gruboziarnistego piasku grubości 3 do 5 cm. Warstwa ta ułatwia odsączenie i termiczne ruchy sztywnej nawierzchni.

Płyty nawierzchni należy układać na rozścielonej na podbudowie warstwie papy, papieru bitumowanego lub dywanika bitumicznego.
Grunt rodzimy pod podbudowę powinien być wyrównany i zagęszczony (promocja 3 w 1). W przypadku wykonania podbudowy ze żwiru lub z tłucznia zagęszczenie gruntu jest konieczne do głębokości co najmniej 10 cm.