Szkliwa do fajansu

Odporność termiczną określa się często, począwszy od temperatury 100°C, za pomocą kolejnego ogrzewania wyrobu (próbki) z regularnym podnoszeniem temperatury przy każdym następnym ogrzewaniu o 10°C i studzeniu w wodzie (podbarwionej fuksyną do 15° wg Harkorła). Dobre szkliwa porcelanowo wytrzymują po 12 cykli cieplnych. Mikrotwardość tych szkliw (przyrząd PMT-3) jest rzędu 60 MPa (600 kG/cm²). Wytrzymałość na uderzenie dynamiczne (udarnościowe) wynosi 2,l-i-3,l kJ/m² (kG-cm/cm²) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Współczesne radzieckie szkliwa fajansowe oparte są na zestawach bezborowych i bezołowiowych, jednorazowo lub wielokrotnie stapianych. Fryty powinny być dobrze stopione w temperaturze 1300-y 1350°C. Prawidłowe fry- towanie obniża temperaturę płynięcia. Przyczyna stosowania szkliw wielokrotnie frytowanych¹¹ polega na tym, że zmiana chemicznego składu tego samego surowca z różnych złóż może wpływać na a, E i inne właściwości szkliwa, powodując powstawanie pęknięć włoskowatych i zmniejszając jego odporność termiczną. Jeżeli natomiast użyje się zestawu wielokrotnie frytowanego, to wpływ zmian składu będzie mniej istotny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Osiem cząsteczkowych składów szkliw frytowanych, których temperatura płynięcia wynosi 1250-1280°C odpowiadające im składy surowcowe. Pierwsze pięć składów to składy wytwórni radzieckich, trzy ostatnie zagranicznych. Pod względem chemicznym zestaw szkliwa frytowanego powinien różnić się współczynnikiem kwasowości od zestawu czerepu w taki sposób, aby szkliwo bardziej kwaśne odpowiadało czerepowi nieco bardziej zasadowemu, i odwrotnie (uprawnienia budowlane).

Według Ejduka [472] dla polepszenia płynności i połysku szkliw bezołowiowych należy wprowadzić do ich składu do 0,5% Li₂0 i kilka procent SrO; dla skorygowania lepkości i załamania światła - Zr0₂ i Ti0₂. Największy przedział temperatur stapiania dla tych szkliw do 150°C uzyskano przy wprowadzaniu dwutlenku krzemu jednocześnie pod postacią ziemi okrzemkowej i krzemianu sodowego.

Optymalne właściwości

Wprowadzenie fluoru w nieznacznych ilościach, wg Ejduka, nie zmienia właściwości krystalizacyjnych, proces topienia szkieł staje się szybszy, lepkość zmniejsza się, a współczynnik rozszerzalności cieplnej zwiększa się; zawartość fluoru w łatwo topliwych szkliwach bezołowiowych i bezborowych nie powinna przekraczać 0,3-0,8 mola (program egzamin ustny).

Przy doborze łatwo topliwych szkliw można, wg Appena, przyjąć jako punkt wyjściowy jakikolwiek odpowiedni eutektyk, np. układ CaO-A1₂0₃-Si0₂, uwzględniając także inne tlenki. Obliczając zgodnie z regułą addytywności współczynnik rozszerzalności cieplnej, można drogą obliczeń lub w sposób doświadczalny dopasować szkliwo do czerepu (opinie o programie). Wartość współczynnika rozszerzalności cieplnej fajansu wynosi (6d-8,5) • 10 ⁶, a szkliwa (5d-6,8) • 10~⁶. Współczynnik kwasowości dla mas wynosi 1,2d-1,3, a dla szkliw odpowiednio l,5d-2,5. Badanie szkliw wykazuje nieprawidłowy przebieg krzywej rozszerzalności.

Optymalne właściwości wykazują szkliwa (bezołowiowe i bezborowe) przy stapianiu do całkowitego zeszkliwienia. Wartości współczynnika rozszerzalności cieplnej zmniejszają się, w miarę zwiększania temperatury frytowania do 1400°C (segregator aktów prawnych).

Najważniejszą cechą produkcyjną szkliwa jest temperatura jego płynięcia. Orientacyjną zależność między składem szkliw a temperaturą płynięcia ilustruje wykres (rys. 4-26), na którym wartości RO i R₂0 pokazane są na linii pionowej w dolnej połowie wykresu, dając w sumie 1 mol, a wartości R₂0₃ jako tlenku glinowego i przy zastąpieniu go trójtlenkiem boru (od 0,25 do 1,5 mola) podane są w górnej połowie wykresu. I)la krzemionki przytoczone są krzywe przejściowe a i b i podana jest ich skala w molach (z prawej strony) (promocja 3 w 1).