Zasady projektowania połączeń

Przyrosty sił w śrubach zależą nie tylko od grubości blach czołowych i sposobu ich usztywnienia, ale w znacznym stopniu od odchyłek wykonawczych. Wpływ ten ilustrują wyniki badań prostych połączeń teowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Wypukła powierzchnia blach czołowych w połączeniu teowym (bez usztywnień) zwiększa wytrzymałość zmęczeniową śrub w połączeniu, a wklęsła powierzchnia zmniejsza wytrzymałość.

Blachy czołowe z odchyłkami spawalniczymi nie powinny być w takim przypadku prostowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W połączeniach zginanych, w których zastosowano usztywnienie blachy czołowej na zewnątrz pasa rozciąganego, odgięcie blachy czołowej wywołane spawaniem żeber - powoduje zwiększenie przyrostów sił w śrubach szeregu 1. Wobec braku docisku między blachami o znacznej sztywności, śruby w zewnętrznym szeregu przejmują przyrosty sił wewnętrznych, podobnie jak w połączeniu niesprężanym.
Można zatem stwierdzić, że w przypadku obciążeń dynamicznych najkorzystniejsze cechy mają połączenia rozciągane proste, w których rozdział obciążenia na śruby jest jednakowy, oraz połączenia zginane typu B (uprawnienia budowlane).

Zastosowanie połączeń doczołowych pozwala na dość łatwe usuwanie ujemnych odchyłek długości elementów; stosowane są wówczas przekładki wyrównawcze i śruby o zwiększonej długości. Wymagana jest jednak w tych połączeniach dokładność kąta nachylenia oraz płaskość powierzchni styku blach czołowych. Konieczne jest więc zapewnienie odpowiednio dokładnej płaszczyzny cięcia kształtowników, stosowania właściwej technologii spawania, a czasem frezowania powierzchni czołowej po spawaniu. Przy wierceniu otworów na śruby w blachach czołowych zaleca się stosowanie szablonów oraz metodę jednoczesnego wycinania otworów lub wiercenia wielowrzecionowego. Średnica otworów powinna być o 2-3 mm większa od średnicy śruby w celu ułatwienia montażu. Dopuszczalne odchyłki wykonawcze (program egzamin ustny).

Blachy czołowe

Blachy czołowe powinny być wykonywane ze stali uspokojonej St3S lub 18G2A i sprawdzane, czy nie mają rozwarstwień. Połączenia pasa rozciąganego z blachą czołową zaleca się wykonywać na obustronne spoiny pachwinowe grubości do 10 mm. W przypadku gdy spiony te mają zbyt małą nośność, korzystniejsze okazują się spoiny czołowe (opinie o programie). Po spawaniu należy sprawdzić, czy nie wystąpiły pęknięcia przyspoinowe, a w przypadku wykorzystania naprężeń w pasie rozciąganym powyżej 0,8R przeprowadzić kontrolę defektoskopową spoiny czołowej. Spoiny pachwinowe, gdy B > b, należy wykonywać wzdłuż całej krawędzi obwodu pasa. Przy wykonywaniu połączeń spoinami czołowymi, a także spoinami pachwinowymi, gdy B = b, należy stosować płytki wybiegowe. Zabezpieczenia antykorozyjne powinny być wykonywane w wytwórni konstrukcji również na powierzchniach stykowych.

Po zmontowaniu połączeń, przed wykonaniem powłok malarskich należy zapełnić ewentualne szczeliny w stykach kitem szpachlowym. Dokręcanie śrub w celu sprężenia połączenia wykonuje się w kilku etapach, tak aby uzyskać zbliżone wartości sił w śrubach (segregator aktów prawnych). Protokoły kontroli i odbioru technicznego doczołowych połączeń sprężanych są dokumentami warunkującymi przekazanie obiektu do użytku.

Jako podstawowe rodzaje łączników można wymienić:
- wkręty do blach cienkich,
- wkręty samogwintujące lub samowkręcające,
- nity jednostronne otwarte i szczelne,
- gwoździe i kołki (z gwintem) do wstrzeliwania,
- śruby.

W kraju stosowany jest bardzo ograniczony zestaw tych wyrobów (promocja 3 w 1).
W połączeniach blach cienkich między sobą stosowane są blachowkręty lub nity jednostronne, a w połączeniach blach cienkich z blachami grubymi lub z elementami konstrukcji wkręty samogwintujące lub gwoździe wstrzeliwane.
Wkręty stosuje się cynkowane z neoprenowymi podkładkami, pozwalającymi na uzyskanie szczelności połączenia.