Zasięg wpływu poślizgu

W kablobetonie przy zakotwieniach typu blokującego następuje uzupełniające kotwienie (tzw. samozakotwienie), polegające na dodatkowym wsunięciu się cięgien wraz z elementami kotwiącymi (kliny, stożki, szczęki) w głąb bloków kotwiących i ostateczne plastyczne dopasowanie się powierzchni kontaktu. Poślizg a_u. zależy od typu zakotwienia, stanu powierzchni cięgien i elementów kotwiących oraz od samego sposobu kotwienia (statyczne lub dynamiczne) (program uprawnienia budowlane na komputer). Dla rozpowszechnionych zakotwień stożkowych stwierdzono doświadczalnie a_l0 = 3-8 mm; norma zaleca do obliczeń a_w5 mm. Do tego samego wyrażenia można dojść w wyniku przybliżonej analizy straty w kablu krzywoliniowym.

Strata od poślizgu zachodzi w zakotwieniach tarciowych, a jej wpływ na siłę sprężającą w przekroju niebezpiecznym, najczęściej odległym od zakotwień czynnych, ma miejsce w elementach krótszych. Zasięg wpływu poślizgu wynosi praktycznie do 10 m, wyjątkowo do 20 m w kablach prostoliniowych, w stosunkowo szerokich kanałach. Ponieważ jednak na końcu strefy zasięgu poślizgu strata jest bardzo mała, można zwykle pomijać ją w analizie przekroju niebezpiecznego elementów kablobetonowych (np. w środku rozpiętości belki swobodnie podpartej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W chwili przekazania siły sprężającej na beton zachodzi jego sprężysty skrót. W strunobetonie skrót występuje przy zwolnieniu cięgien z zakotwień technologicznych lub ich przecięciu. Strata od skrótu powstaje we wszystkich cięgnach, choć niejednakowo na wysokości przekrojów (uprawnienia budowlane). W kablobetonie skrót powstaje podczas naciągu kabli; przy sprężeniu elementu jednym cięgnem skrót następuje przed kotwieniem i nie spowoduje strat sprężenia, gdy tylko poprawnie mierzy się wprowadzoną siłę. Jeżeli naciąga się kolejno więcej cięgien, to straty zachodzą, ponieważ każde następne cięgno wywoła skrócenie cięgien już zakotwionych. W projektowaniu istotne jest najczęściej oszacowanie łączne strat A₂N_W, a nie strat w poszczególnych cięgnach. Niezależnie od rozproszenia zbrojenia sprężającego, w analizie zastępuje się je cięgnem wypadkowym (program egzamin ustny).

Straty pierwotne

W toku projektowania konstrukcji sprężonej dokonuje się najpierw oszacowania strat sprężenia, a następnie, po zaprojektowaniu elementu, należy sprawdzić straty. Sprawdzenie projektowe jest również oszacowaniem, lecz odbywa się znacznie precyzyjniej, gdyż znane są parametry geometryczne przekroju i całego elementu, trasy cięgien i wymagane siły sprężające. Celem dokładniejszego sprawdzenia strat jest sprawdzenie naprężeń w stali sprężającej i dokładniejsze sprawdzenie stanów granicznych użytkowania (opinie o programie).

Sprawdzenie strat przeprowadza się nieco inaczej w kablobetonie i strunobetonie, a zatem procedury sprawdzenia podano oddzielnie. Sprawdzenie w projektowaniu nie obejmuje wszystkich wpływów, zwłaszcza związanych z zabiegami technicznymi przy naciągu. Ta problematyka należy do programowania naciągu, gdzie konieczna jest szczegółowa charakterystyka techniczna urządzeń i przebiegu sprężania.

Przy projektowaniu przekroju elementu kablobetonowego, w przypadkach typowych konieczne jest określenie strat opóźnionych 2AN_V) strat doraźnych 2AN_W oraz straty pierwotnej od tarcia w kanale kablowym A₃N_P. Podobnie jak projektowanie przekroju, także i sprawdzenie strat dokonywane jest w elemencie dla przekroju niebezpiecznego, w określonej odległości od zakotwień czynnych cięgien sprężających (segregator aktów prawnych). Konieczne jest zatem, przy zakotwieniach dopuszczających technologiczny poślizg cięgien, sprawdzenie zasięgu wpływu poślizgu.

Założenia co do strat naciągu przy projektowaniu elementu strunobetonowego wymagają sprawdzenia podobnie jak przy projektowaniu elementów kablobetonowych (promocja 3 w 1). W obliczeniach zgodnie z praktycznymi sytuacjami uznano, że sprawdzenia wymaga jedynie dolna wiązka cięgien nieliczne cięgna górnej wiązki powodują występowanie siły traktowanej jako długotrwałe, niezmienne obciążenie. Pozwoliło to wykorzystać w procedurze ogólne wzory, a wszelkie przypadki odbiegające od tych założeń wymagają poszerzenia przedstawionego toku obliczania.