Wzrost nośności dźwignic budowlanych

Stosowanie układu ze spoinami ukośnymi wymaga wykonania kształtowych bloków podstawowych (i ewentualnie podobnych bloków warstwy wierzchniej), o przekroju trapezowym, dostosowanym do kąta nachylenia bloków, który przyjmuje się zwykle w granicach od 60 do 80° (program uprawnienia budowlane na komputer). Układ ten stosowany jest najczęściej w falochronach półwyspowych, gdy pierwsza ukośna warstwa bloków może oprzeć się o odpowiednio wykształconą i wytrzymałą, lekko ukośną powierzchnię brzegu. W warunkach wybrzeża polskiego, przy stosowaniu omawianego układu bloków, konieczne byłoby wykształcenie na brzegu odpowiedniego przyczółka, o który pierwsze bloki mogłyby się opierać.

W falochronach wyspowych podpora z regularnie układanych poziomo bloków o odpowiednio „przyciętych” bokach może być skonstruowana w połowie długości falochronu.
Wzrost nośności dźwignic budowlanych - lądowych i pływających, a zwłaszcza tych ostatnich (do 600 tys. kG i więcej), pozwala na stosowanie bloków dużych rozmiarów, przechodzących na wylot przez budowlę (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Bloki takie, nazywane cyklopowymi, układa się poziomo, jeden nad drugim bez przykrywania spoin pionowych.

Przykładem tak wykonanej budowli jest falochron Mustafy w Algierze, który wskutek nie uwzględnienia erodującego wpływu fali stojącej uległ na długim
odcinku katastrofie. Wzbudziła ona w latach międzywojennych sensację w świecie technicznym. Należyte zabezpieczenie falochronu przed podmyciem zapobiegłoby katastrofie, a sama konstrukcja falochronu Mustafy może z tym zastrzeżeniem służyć jako przykład poprawnie wykonanej budowli na blokach cyklopowych (uprawnienia budowlane).

Konstrukcja falochronu

Konstrukcja falochronu składała się z czterech warstw bloków cyklopowych o przekroju 4,00X4,10 m i o ciężarze po 400-450 tys. kG każdy, przechodzących na wylot przez całą szerokość falochronu. Bloki leżały jeden nad drugim, bez przykrywania spoin, tworząc jakby ciąg wąskich kolumn. W celu połączenia każdej kolumny bloków w jedną całość przewidziano w blokach cztery pionowe studnie o wymiarach 0,7X1,5 m, które po wstawieniu w nie stalowego uzbrojenia wypełniono betonem (program egzamin ustny).

Opisaną konstrukcję posadowiono na narzucie kamiennym o wysokości ok. 4 m, którego korona znajdowała się na głębokości 15 m; w pewnym więc stopniu można falochron ten uważać za przejściowy do typu mieszanego (podrozdz. 2.3). Z obu stron falochronu koronę przykryto blokami o ciężarze 20-40 tys. kG, tak że głębokość wody tuż przy ścianie wynosiła 13 m. Szerokość konstrukcji wynosiła 11 m, szerokość ławki narzutu od strony morza 7 m, pochylenie przedniej skarpy narzutu 2 :1. Narzut składał się z kamieni łamanych z dużą domieszką odpadów z kamieniołomów, lecz skarpy przykryto warstwami dwumetrowej grubości głazów o ciężarze 800-1000 kG (opinie o programie).

Kolumny bloków przykryto płytą betonową wykształconą od strony morza w mur sięgający rzędnej +6,5 m. Podłoże stanowiła 10 m warstwa zagęszczonego piasku, spoczywająca na stropie skały (segregator aktów prawnych).
Typowy blok cyklopowy. Każdy blok opatrzony jest zwykle w pionowy wpust i wypust około 30 cm grubości, którego zadaniem jest utrudnianie wzajemnego przesuwania się bloków położonych obok siebie. Stosowane są także wpusty i wypusty w płaszczyznach poziomych, pomiędzy blokami ułożonymi w różnych poziomach.
W celu lepszego związania ze sobą bloków ułożonych nad sobą wykonuje się w nich zwykle po cztery pionowe otwory (jak w falochronie Mustafy). Otwory te w słupie bloków ułożonych jeden nad drugim tworzą po cztery studnie, które zbroi się i zalewa betonem.

Uzbrojenie może być ze stali okrągłej lub z szyn kolejowych. W każdym otworze bloku tworzone są lokalne wnęki, o górnych powierzchniach wzmacnianych ceownikami. Pozwalają one na podnoszenie bloków dźwignicą za pomocą wypuszczanych w otwory tzw. „kluczy” (promocja 3 w 1).