Zasoby wodne

Na obszarze ponad 750 tys. km naturalny odczyn gleby został zmieniony przez kwaśne deszcze, 58 tys. km-‘ zostało zasolonych, natomiast 420 tys. km jest zagrożonych (zmniejszenie objętości utrudniające penetrację przez korzenie roślin) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zasoby wodne, uznawane przez długi czas za niewyczerpywalne, podlegają w Europie zagrożeniom zarówno ilościowym, jak i jakościowym. Stale zmniejszają się zasoby wód podziemnych, co stanowi duży problem dla wielu krajów Europy Środkowej i Wschodniej. Aktualnie z ogólnego europejskiego poboru wód 5 5% przypada na przemysł, 26% na rolnictwo i 20% na gospodarstwa domowe. Wprawdzie pobór wody na potrzeby przemysłowe powoli się zmniejsza lub stabilizuje, jednak ciągle wzrasta zapotrzebowanie na wodę w gospodarstwach domowych i rolnictwie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Największa koncentracja nutrientów w wod. powierzchniowych występuje w’ pasie od pd. Wielkiej Brytanii (na zath.) do krajów bałkańskie h (na pd.) 1 Ukrainy (na wsch.). Z kolei w krajach skandynawskie h jakość wód w kilku największych jeziorach znacznie się poprawiła, ale niewielkie, płytkie jeziora nadal są eutroficzne w związku z wysoką zawartością nutrientów nagromadzonych na ich mulistym dnie (uprawnienia budowlane). Tu należy zwrocie uwagę na problem zakwaszania weki jeziornych w związku z opadami kwaśnych deszczy i dostawą wód z kwaśnych gleb. Efektem tego procesu jest masowe ginięcie ryb, np. w niektórych jeziorach skandynawskich. W mniejszym stopniu dotknięte są tym wody powierzchniowe w centrum Europy i pn.-zach dla środowiska przyrodniczego stanowi też regulacja systemu rzek. Pamiętać bowiem należy, że intensywna regulacja systemów rzecznych osuszanie bagien) może znacznie podwyższyć ryzyko powodziowe oraz zmienić sposób funkcjonowania ekosystemu rzecznego (program egzamin ustny).

Morza i oceany

Morza i oceany podlegają wielu zagrożeniom w zasadzie na całym świecie, jednak w przypadku Europy trzeba szczególnie zwróć uwagę na kilka faktów (opinie o programie). Po pierwsze: rosnącym problemem na wszystkich wybrzeżach jest istnienie strefy zanieczyszczeń przybrzeżnych, związanych zarówno z zanieczyszczeniami dostarczanymi z lądu (gł. uchodzące wody silnie zanieczyszczonych rzek), jak i napływającymi z otwartego morza (m.in. plamy związków ropopochodnych). Pod tym względem najbardziej zagrożone są morza: Śródziemne, Czarne, Północne oraz Bałtyckie. Szczególne zagrożenie w Morzu Barentsa stanowią duże ilości odpadów radioaktywnych (są to gł. odpady paliwa jądrowego i zatopione okręty podwodne o napędzie jądrowym), natomiast w Morzu Bałtyckim - zatopiona po I wojnie światowej broń chemiczna (gazy trujące) (segregator aktów prawnych). Do tej pory nie odnotowano jednak śladów skażenia.

Po drugie: wiele akwenów o ograniczonej wymianie wód z innymi morzami (np. Morze Bałtyckie, Morze Azowskie) jest dotkniętych eutrofizacją, która przejawia się corocznymi „zakwitami" glonów, rozwijających się dzięki dostawom fosforu (P). W ostatnim czasie stężenie fosforu w wodach przybrzeżny! h mórz Czarnego 1 Azowskiego wzrosło miejscami nawet 7-krotnie, natomiast w pd. części Bałtyku - aż 8-krolnie. Ostatnie z zagrożeń dotyczy Morza Kaspijskiego, w którym w ciągu ostatniego stulecia zanotowano duże wahania poziomu wód. W okresie między 1 9 U) a 1977 zwierciadło wody obniżyło aż o 5 m, ale od tego czasu zaznacza się stopniowy jego wzrost (między 1977 a 1990 o 1,5 m). Odpowiedzialne za len proces są wprawdzie cykle naturalne, niemniej jednak częściowo przy czynili się do tego ludzie, przerzucając część wód płynących Wołgą do zasilającej Morze Azowskie rzeki Don (promocja 3 w 1).

Kolejne zagrożenie dla środowiska przyrodniczego Europy stanowi zmniejszanie się zasięgów i ginięcie flory oraz fauny. Europa jest częścią świata o najmniejszej liczbie wymarłych gatunków. Największą groźbę stanowi szeroko rozumiane zanieczyszczenie siedlisk (atmosfery, wód, gleb), kurczenie się ich rozmiarów związane z coraz silniejszą ingerencją człowieka (osuszanie bagien, zmiany odczynu gleb powodujące eksterminację gatunków wapieniolubnych) oraz bezpośrednie niszczenie (zbieranie rzadkich okazów, kłusownictwo, pożary).