Zawartość w klinkierze

Obliczenie jest proste i oparte na znajomości stechiometrii faz klinkierowych i ciężarów cząsteczkowych poszczególnych tlenków. W przypadku klinkierów, dla których stosunek molowy A1203: Fe2Os > 1 (MG > > 0,64), punktem wyjścia rachunku jest zawartość w klinkierze Fe203. Na podstawie tej pozycji oblicza się ilości C,AF, CaO i A1203 wchodzące w skład tej fazy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Określoną przynależną do C4AF ilość ALOs odejmuje się od całej zawartej w klinkierze ilości Al2Os i z różnicy oblicza się ilość C3A i zawartego w tej fazie wapna. Od całej zawartej w klinkierze ilości CaO odejmuje się obliczone ilości wapna wchodzące w skład C4AF i C„A, otrzymując w ten sposób ilość wapna pozostającą do dyspozycji krzemionki. Ostatnią czynnością arytmetyczną jest rozliczenie całej ilości krzemionki zawartej w klinkierze i pozostałego do utworzenia krzemianów wapna na dwie fazy krzemianowe: C3S i C2S (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W przypadku klinkierów o stosunku molowym Al2Os: Fe2Os < 1 (MG ^ 0,64) rachunek przebiega podobnie, z tą tylko różnicą, że obliczenie ilości pierwszej fazy (C4AF) rozpoczyna się od określenia całej zawartej w klinkierze ilości A1203. Wynikającą z tego rachunku ilość Fe2Os konieczną do utworzenia C4AF odlicza się od całej zawartej w klinkierze ilości Fe2Os, uzyskując przez to tę ilość tlenku żelazowego, jaka jest niezbędna do utworzenia fazy C2F.

Charakteryzowanie cementu na podstawie powyższej analizy rachunkowej jest szeroko rozpowszechnione i chętnie stosowane. Stan ten nie budzi zastrzeżeń dopóki obliczone rachunkowo wartości C3S, C2S, C3A i C4AF bądź C2F traktuje się jako orientacyjne wskaźniki porównawcze, posługując się nimi podobnie jak modułami. Zastrzeżenia budzi natomiast przypisywanie wskaźnikom Bogue’a realnego znaczenia i identyfikowanie ich wartości z rzeczywistymi ilościami faz klinkierowych (uprawnienia budowlane).

Ukończenie rewizji

Warto dodać, że H. Kuhl w swym ostatnim opracowaniu książkowym lapidarnie i bardzo zdecydowanie wypowiada się przeciwko upraszczającemu i powierzchownemu wyciąganiu wniosków z rachunku Bogue’a (program egzamin ustny).
Należy podkreślić, że także autor stosowanej metody obliczeniowej zdawał sobie sprawę z ograniczeń, jakie muszą być uwzględnione przy jej wykorzystywaniu w codziennej praktyce technologicznej.

Bogue przystępując do układania powyższego toku obliczenia oparł się na trzech podstawowych założeniach:
a. klinkier zestawiony jest tylko z czterech tlenków: C-S-A-F,
b. istnieją tylko cztery minerały - fazy klinkierowe, których skład ściśle odpowiada formułom: C3S, C2S, C4AF i C3A lub C2F,
c. w ciągu całego procesu obróbki termicznej (ogrzewanie i studzenie) zachowane są warunki umożliwiające wykrystalizowanie bez reszty całego ogrzewanego, a następnie studzonego materiału (opinie o programie).

Nietrudno spostrzec, że układ podanych trzech założeń upraszcza i idealizuje zjawiska przebiegające w toku przemysłowego procesu wytwarzania klinkieru, a przede wszystkim odbiega od rzeczywistych warunków jego obróbki termicznej.
Obok czterech podstawowych tlenków klinkier portlandzki zawiera także inne składniki chemiczne, z których przykładowo można wymienić Ti02, P205, K20, Na20, MgO. Te tlenki towarzyszące znajdują się w klinkierze przemysłowym w ilościach niewielkich, ale pomimo tego mogą one w istotny sposób zmienić wyidealizowany układ czterech faz (segregator aktów prawnych).

Założenie dotyczące istnienia czterech i tylko czterech podstawowych faz klinkieru nie może być w całości i bez zastrzeżeń akceptowane. Założenie to w pewnym stopniu odpowiada rzeczywistości tylko w odniesieniu do obu krzemianów, natomiast problem dwóch pozostałych faz (C4AF i C3A bądź C2F) podlega dziś gruntownej, jeszcze nie ukończonej rewizji, przy czym dotyczy ona zarówno możliwości wykrystalizowania tych faz w warunkach przemysłowych, jak i ich składu chemicznego (w szczególności składu fazy zawierającej tlenek żelazowy) (promocja 3 w 1).