Zawartość wody zarobowej

Do porównań danych odpowiedniejsze są metody określania powierzchni właściwej glin i kaolinów w m²/g. Metody te pozwalają na określenie całej powierzchni właściwej glin zarówno dużych, jak i drobnych frakcji, bez oznaczenia każdej frakcji z osobna. Jedną z lepszych jest metoda adsorpcji azotu w niskiej temperaturze. Stosując tę metodę otrzymano następujące wartości: kaolin nowosielecki - 14,0, glina Wiesiołowska - 26,6, bentonit czerkaski - 73,0 m²/g. Owczarienko przyjął ciepło zwilżania J/g (cal/g) do oceny powierzchni właściwej glin (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na przykład dla kaolinu głuchowieckiego stosunek ciepła zwilżania w cal/g do powierzchni właściwej w m²/g wynosi 0,5/19, dla kijowskiej gliny spondiłowej stosunek ten wynosi 3,2/115, dla gliny czasowiarskiej -5,6/198, dla haloizytu - 6,9/250, dla askangelu - 11,8/423, a dla humbrinu - 21,8/788. Rzecz jasna, można porównać ze sobą dane uzyskane za pomocą tej samej metody. Do produkcji cegły i dachówki stosuje się surowiec różniący się pod względem stopnia dyspersji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stopień dyspersji wpływa na zawartość wody zarobowej, plastyczność, spoistość, skurczliwość. Zestawiając dane z tabl. 1-9 ze względu na roboczą zawartość wody można zauważyć, że zawartość wody zarobowej w glinach jest na ogół tym większa, im wyższy jest stopień ich rozproszenia. Zawartość wody zarobowej, plastyczność, skurczliwość podczas wysychania i spoistość w glinie drobno rozproszonej zwiększa się ze wzrostem zawartości frakcji drobnoziarnistej (cząstki od 0,01 mm i drobniejsze) (uprawnienia budowlane).

Oprócz dyspersyj ności istotny jest również stan powierzchni cząstek, który zmienia się tak samo, jak właściwości jonów adsorbowanych przez powierzchnię. Im większa jest zawartość cząstek poniżej 0,01 mm, tym większa jest plastyczność i skurczliwość i tym bardziej wzmaga się zdolność reakcyjna przy spiekaniu. Następuje to dzięki zwiększeniu powierzchni stykania się cząstek i wskutek zmiany chemicznego składu drobnych frakcji. Przy przemieszczaniu i ścieraniu łatwiej rozdrabniają się minerały miększe topniki, a gliny wzbogacają się topnikami we frakcji pelitowej, nie aleurytowej (cząstki 0,1-0,01 mm). Sprzyja to obniżeniu temperatury spiekania przede wszystkim frakcji pelitowej (np. w glinach mikołajewskiej i nikiforowskiej) (program egzamin ustny).

Składnik kwarcowy

Składnik kwarcowy jako twardszy pozostaje przeważnie w grubych frakcjach, np. w glinie homelskiej. Niska temperatura spiekania się gliny czasowiarskiej związana jest ze zwiększoną zawartością jonu potasowego, wchodzącego do budowy drobnodyspersyjnego ,,monotermitu” głównego minerału tworzącego tę glinę (opinie o programie).

Wzbogacenie gliny lub masy ceramicznej topnikami w pewnych granicach (3-5%) w jej frakcji pelitowej sprzyja obniżeniu temperatury spiekania i rozszerzaniu między temperaturami spiekania i mięknięcia (segregator aktów prawnych).

Zwiększenie składnika krzemionkowego we frakcjach pelitowej i aleurytowej wywołuje podwyższenie temperatury. Znajduje to odzwierciedlenie w danych analizy - ulicznej; w miarę zwiększania stosunku Al₂0₃/Si0₂ (w molach) wzrasta obszar mięknięcia w granicach jednego szeregu genetycznie podobnych glin. Do oceny zasadniczych wskaźników technologicznych niektórych wysokojakościowych glin i kaolinów przytoczono przykładowo. Z danych tych wynika, że gęstość glin jest nieco mniejsza niż kaolinów, skurczliwość podczas jest 2-4-krotnie większa niż w kaolinach, a wytrzymałość glin wysuszonych w temperaturze 110°C jest znacznie większa niż kaolinu i glin wysuszonych • sposób naturalny (promocja 3 w 1).

W miarę podwyższenia temperatury wypalania skurczliwość gliny wzrasta, ale -• przypadku glin, w których ilość składnika kwarcowego jest znaczna, skurczliwość utrzymuje się na na tym samym poziomie. W glinach troszkowskich spiekanie zostaje skończone w temperaturze l I00°C i przy granicznej prawie wytrzymałości.