Zawartości parafiny

Do produkcji asfaltów o dobrych właściwościach nie nadają się ropy zawierające duże ilości parafiny wysokotopliwej, która w czasie destylacji nie odparowuje wraz z destylatami. Ropy zawierające lżejsze parafiny przy destylacji pod próżnią dają pozostałość o małej zawartości parafiny, której obecność w asfalcie nie wywiera szkodliwych skutków (program uprawnienia budowlane na komputer).
W nowoczesnych instalacjach destylacyjnych rurowo-wieżowych po przejściu przez próżniową wieżę frakcjonującą, pozostałość przepompowuje się do drugiej wieży próżniowej, w której odparowywują resztki wyżej wrzących składników o charakterze parafin, pozwalając na zmniejszenie zawartości parafin w asfalcie do granic praktycznie prawie nieszkodliwych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy systemie destylacji ropy stosowanej u nas destyluje się ropę parafinową aż do uzyskania pozostałości o penetracji ok. 100/25°C i temperaturze mięknienia ok. 40-60°C metodą PiK 1). Tak uzyskany asfalt jest bezpośrednio wysyłany z rafinerii lub poddawany utlenianiu i upłynnianiu dla uzyskania produktu o innych penetracjach i temperaturach mięknienia. Destylacja rozkładowa. Dla zwiększenia wydajności benzyny, będącej najwartościowszym składnikiem ropy, często nie destyluje się ropy aż do uzyskania asfaltu, lecz przerywa się destylację po odebraniu lżejszych olejów, a pozostałość poddaje się destylacji rozkładowej (uprawnienia budowlane).

Zasadą destylacji rozkładowej jest poddanie materiału destylowanego działaniu wysokich temperatur i ciśnienia w celu rozbicia większych cząstek na mniejsze i otrzymania destylatów o niższych temperaturach wrzenia (program egzamin ustny).
Produktami destylacji rozkładowej są gazy, destylaty płynne (będące mieszaniną węglowodorów), smoła i koks. Wszystkie te produkty zawierają znacznie większe ilości związków nienasyconych, a także aromatycznych niż materiał wyjściowy. Z produktów otrzymanych przy destylacji rozkładowej w przemyśle materiałów izolacyjnych mogą znaleźć zastosowanie smoły pckrakingowe, które dodawane do asfaltów upłynniają je oraz umożliwiają mieszanie ich ze smołą powęglową w znacznie szerszych granicach niż to jest możliwe przy użyciu asfaltów pochodzących z destylacji zachowawczej.

Asfalty dmuchane

Dalsza przeróbka i uszlachetnianie asfaltów. Asfalty utlenione, dmuchane (oksydowane). Otrzymuje się je przez utlenianie pozostałości podestylacyjnej przez wtłaczanie do stopionego i ogrzanego asfaltu powietrza lub mieszaniny powietrza z parą wodną (opinie o programie).
Nie zostało ostatecznie wyjaśnione, jakie reakcje zachodzą podczas procesu dmuchania. Stwierdzono jedynie, że podczas dmuchania zachodzą w asfalcie procesy oksydacji, polimeryzacji i kondensacji, dając w efekcie związki o większych ciężarach cząsteczkowych niż materiał wyjściowy.
Zawartość tleniu w asfaltach dmuchanych wzrasta do 5%, co wskazuje na utlenianie się niektórych składników.
Asfalty dmuchane w porównaniu z asfaltami nie dmuchanymi mają przy tej samej penetracji wyższą temperaturę mięknienia i mniejszą ciągliwość.

Temperatura łamliwości przy dobrze prowadzonym procesie dmuchania ulega obniżeniu. W dotyku asfalty dmuchane mają konsystencję bardziej elastyczną niż asfalty zwykłe. Zmiany te spowodowane są zwiększeniem się w asfalcie zawartości asfaltenów kosztem zmniejszenia się składników olejowych (segregator aktów prawnych).
Asfalty utlenione mają duże zastosowanie w robotach izolacyjnych. W asfaltach tych zależności temperatury mięknienia i penetracji kształtują się nieco inaczej niż w asfaltach destylowanych. Mają one ponadto niższą temperaturę łamliwości i większą plastyczność niż asfalty destylowane.

W literaturze zagranicznej przyjęto dwuliczbowe ich znakowanie, przy czym pierwsza liczba oznacza temperaturę mięknienia, a druga penetrację, np. 85/15, tj. asfalt o temperaturze mięknienia 85°C metodą PiK i penetracji 15 przy 25°C (promocja 3 w 1).
Dla uzyskania asfaltów o różnych właściwościach rafinerie nafty stosują mieszanie asfaltów utlenionych z destylowanymi lub poekstrakcyjnymi.