Zaziębiona stal

Drugą metodą wiercenia otworów w skałach bez stosowania rur obsadowych jest wiercenie za pomocą koronek (program uprawnienia budowlane na komputer). Gdy tego typu końcówki bywają używane do wiercenia w twardszych skałach i mają wówczas ostrze diamentowe, a do wiercenia w miększych skałach z twardej zazębionej stali. Koronka z diamentami lub z wtopionymi wstawkami ze szczególnie twardej stali „widia“ ma obsadzone te kamienie lub włączenia w ten sposób, że skrajne z lekka wystają poza obręb koronki zarówno w kierunku zewnętrznym, jak i wewnętrznym, a pozostałe przy obracaniu opisują koła o różnych promieniach, lecz w sumie linie mielenia pokrywają całe pole zajmowane przez spód koronki.

Koronka z twardej zazębionej stali na spodzie pracuje w ten sposób, że dosypuje się wciąż do otworu wiertniczego śrut również ze specjalnie twardej stali, który powoduje przemiał skały na proszek, albo też koronka miele sama bez śrutu. Otrzymywany proszek skalny wyrzuca się na zewnątrz za pomocą strugi wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Od czasu do czasu należy wyłamywać tworzący się pośrodku rdzeń kamienny i wyciągać go na zewnątrz. W ten sposób otrzymuje się dokładne próbki przewiercanych skał.

Ważną jest rzeczą, żeby przy wierceniu nie dolewać wody do otworu, gdyż co prawda ułatwiałoby to wykonanie samego wiercenia, lecz zmieniałoby zawilgocenie wyciąganych próbek gruntu. Dolewać wodę można tylko przy wierceniach w skałach masywnych lub w suchych piaskach, gdyż wówczas woda nie zniekształca charakteru gruntów (uprawnienia budowlane).

Próbki gruntów

Wykonawcy wierceń pobierają próbki gruntów i oznaczają ich głębokość zalegania licząc od poziomu terenu. Wobec tego poziom terenu przy każdym otworze musi być zaniwelowany w celu umożliwienia powiązania układu gruntów w sąsiednich otworach. Jest rzeczą bardzo pożądaną, aby po wykonaniu wierceń powiązać otrzymane wyniki w profile układu gruntów. Każdy taki profil obrazuje nie tylko zalegające w terenie grunty, lecz również umożliwia zorientowanie się w nachyleniu pokładów (program egzamin ustny).

Przy wyborze średnicy otworów wiertniczych trzeba mieć na uwadze, że zwiększając średnicę otworu jednocześnie zwiększamy ilość wydobywanego gruntu w stosunku do drugiej potęgi wymiaru średnicy, a więc znacznie zwiększamy pracę. Pamiętać też trzeba, że najmniejszą średnicą, przy której możliwe jest pobieranie próbek o nienaruszonej strukturze jest 0 15 cm, a najmniejszą średnicą umożliwiającą przebijanie się przez grunty o różnym układzie jest 0 12,5 cm. Naturalnie, w praktyce stosowane są często średnice 20 cm i większe (opinie o programie).

Przy rozmieszczaniu otworów wiertniczych trzeba mieć na względzie, żeby możliwie najwyraźniej poznać grunty zalegające na badanym terenie. Trzeba przy sposobności zauważyć, że ogólny przekrój poprzeczny przeprowadzanych wierceń jest właściwie zupełnie nikły w stosunku do całości terenu: jeżeli np. na powierzchni 1000 m² wykonamy 5 otworów 15 cm, to dadzą one w rzucie poziomym razem 0,088 m², czyli mniej niż 0,01% ogólnej powierzchni (segregator aktów prawnych).

Można zalecić, aby z zasady wiercenia przeprowadzać w odległości do 2 m poza obrysem projektowanego budynku dodając jeden otwór w pobliżu środka budynku. Jeżeli budynek ma powierzchnię mniejszą niż 300 m², to można ograniczyć się w ogóle do 3 otworów rozmieszczonych odpowiednio do obrysu budynku, lecz nie w jednej linii. Przy większych powierzchniach zabudowy, trzeba wykonywać co najmniej 5 otworów: 4 przy narożach i jeden w środku (promocja 3 w 1). Przy zabudowie rozciągniętej na większej powierzchni należy rozpocząć od rozstawienia otworów wiertniczych w odległościach wzajemnych co 30 m. Jeżeli okaże się, że grunty wykazują dużą zmienność czy to pod względem zmian ich rodzaju, czy to pod względem stanu zawilgocenia gruntów spoistych, to należy wykonać dodatkowo wiercenia pośrednie zbliżając niekiedy otwory do 10 m, a nawet bardziej.