Monolityczność konstrukcji

Najprostszą metodą łączenia ustroju nośnego jest sprężenie za pomocą kabli umieszczonych w kanałach otwartych usytuowanych między poszczególnymi elementami po sprężeniu kanały zabetonowuje się. Uzyskuje się w ten sposób monolityczność konstrukcji i współdziałanie wszystkich jej części, co prowadzi do redukcji przekrojów nośnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozwiązanie typowe konstrukcji szkieletowej ze sprężonymi ryglami. Kable są dołączone do słupów, co zapewnia współdziałanie rygli i słupów w ustroju ramowym. Na ryglach opierają się belki drugorzędne, wśród których są również sprężone. Przykład konstrukcji szkieletowej, opartej na tej samej zasadzie, z kablami zewnętrznymi Magnela. Jest to budynek biurowy w Leopoldville. Rygle są tutaj zespalane z oddzielnych segmentów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Innym przykładem rozwiązania konstrukcyjnego jest budynek banku w Berlinie. Każdy rygiel był sprężony według systemu Dywidag, za pomocą 9G prętów 0 26 mm. Rygle o rozpiętości ok. 18 m stanowią główne elementy nośne konstrukcji i wspierają się na wieńcach ułożonych na słupach zewnętrznych, bez specjalnego z nimi powiązania. Takie rozwiązanie wynikało z założeń nie pozwalających na umieszczenie słupów na parterze budynku. Innym przykładem ustroju, w którym z tych samych przyczyn - rygle stanowią jednocześnie podciągi, jest budynek fakultetu medycznego w Liverpool (uprawnienia budowlane).

Otwory widoczne w części środkowej sprężonych rygli służą do przeprowadzenia instalacji rurowych. Jeśli możliwe jest oparcie rygli w środku, wówczas kable mają odmienny przebieg. Szczegół konstrukcji 13-piętrowego biurowca w Berlinie (o wysokości 55 m), przedstawionego z kolei. Jeszcze inny 14-piętrowy budynek mieszkalny. W tym przypadku rygle sprężone tworzą jednocześnie wsporniki, wykorzystane jako belki nośne balkonów. Długość tego budynku wynosi 75 m, przy czym w połowie długości biegnie szczelina dylatacyjna (program egzamin ustny).

Główny element nośny

Główny element nośny stanowią ramy rozmieszczone co 7,40 m, spoczywające na ścianach kondygnacji piwnicznej, stanowiących w całości „skrzynię” fundamentową, obliczoną na przenoszenie momentów skręcających; w ten sposób obciążenie zostaje przeniesione na podłoże w sposób bardziej równomierny. Na wysokości 9,45 m powyżej piwnic słupy ram są pogrubione i mają przekroje eliptyczne (1,50-2,00) x 1,00 m (opinie o programie).

Rygle poprzeczne mają wysokość konstrukcyjną zaledwie 55 cm, co spowodowało konieczność ich sprężenia. Dążenie do ograniczenia grubości przegród między kondygnacjami, a stąd i zmniejszenie wysokości budynku, jest jedną z głównych przyczyn stosowania elementów sprężonych w takich ustrojach. Podobne rozwiązania konstrukcyjne stosuje się również w budynkach przemysłowych wielokondygnacjowych. Rygle mają tu zazwyczaj większe rozpiętości i nie ma przeszkód dla stosowania w razie potrzeby belek o zmiennym przekroju.

Przykładem takiego rozwiązania może być budynek manufaktury w Heidenheim (segregator aktów prawnych). Zastosowano w tym szkielecie rygle wspornikowe o konstrukcji. Szkielet domu handlowego w Paryżu o konstrukcji ramowo-szkieletowej składanej z segmentów, ze wszystkimi elementami sprężonymi; był on wykonywany w części magazynu przy nieprzerwanym ruchu handlowym. Poszczególne elementy ustroju ramowego były tu kolejno dołączane i sprężane.

Określone wyżej warunki budowy i konieczność jej jak najszybszego ukończenia narzuciły montaż ustroju z prefabrykowanych elementów sprężonych, przy czym konstrukcja taka okazała się ekonomiczniejsza zarówno od żelbetowej jak i stalowej obetonowanej (promocja 3 w 1).