Zbiornik wewnętrzny

Zbiornik wewnętrzny o średnicy 10 m sprężono przez nasunięcie drutu na zbieżną ścianę. Ścianę zbiornika wykonano o nachyleniu 15 :1, następnie ułożono na zewnątrz pionowo druty poślizgowe ze stali zwykłej i owinięto zbiornik drutem 0 3 mm ze stali Stl70. W celu ułatwienia równomiernego ułożenia drutu zastosowano pionowe drabinki z łat drewnianych nabitych gwoździami (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sprężenie nastąpiło przez przesunięcie drutu o 42 cm w dół przez grupę 6-8 robotników, ustawionych na obwodzie i pobijających w takt młotkami w drugie młotki z rowkiem opierającym się na drucie. Po naprężeniu drutu, umocowano go do ściany zbiornika w odstępach co 1 m, dla uniknięcia ewentualnego jego ześliżnięcia się.
W celu uzyskania symetrycznego parcia od skarpy okrywającej zbiornik, odsunięto komorę zasuw od zbiornika.

Przewody doprowadzono dołem w kanale. Dno zbiornika środkowego jest poziome, zewnętrznego - pochylone do środka. Podłożem, na którym posadowiono zbiornik, jest zwietrzały piaskowiec.
Powierzchnię ścian obu zbiorników zatorkretowano. Wewnętrzne powierzchnie wyłożono twardymi płytkami, powierzchnie kontaktujące się z wodą pomalowano dodatkowo zielonym lakierem „Icosit”, który chroni beton od wpływów chemicznych oraz ułatwia jego oczyszczanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W jednym z zakładów oczyszczania ścieków w Anglii wykonano 4 nowe zbiorniki na szlam o średnicy 30,5 m, wysokości słupa wody H = 9,5 m i objętości 6750 m3 każdy. Ściany sprężone o grubości 20 cm mają u góry sztywny poziomy pierścień o szerokości 1,20 m. Ściany opierają się swobodnie na fundamencie poprzez warstwę ruberoidu i uszczelnione są poziomą zalewką bitumiczną. Zasadniczym elementem uszczelniającym jest elastyczny pasek z plastiku szerokości 15 cm, w połowie zatopiony w fundamencie, a w połowie w ścianie. Ścianę betonowano warstwami, pierwsza warstwa - wysokości 30 cm, następne - po 100 cm (uprawnienia budowlane).

Cement normalny portlandzki

W kilka godzin po zabetonowaniu kolejnej warstwy, górną powierzchnię betonu oczyszczono starannie szczotką drucianą i strumieniem wody, następnie zalewano warstewką zaprawy cementowej dla uzyskania większej szczelności przerw roboczych. Zastosowano beton RW = 420 kG/cm2, W/C = 0,38, stosunek cementu do kruszywa 1 : 3, cement normalny portlandzki (program egzamin ustny).
Ściany po związaniu betonu zostały sprężone w dwóch kierunkach, najpierw kablami pionowymi, a potem poziomymi. Pionowe pręty sprężające 0 22 mm typu Macalloy ustawiono co 70 cm w środku przekroju ściany. Osłonięte one zostały rurkami 0 6 cm, w które po sprężeniu wciskano koloidalną zaprawę cementową.

Poziome kable złożone z 4 0 7 mm mają zakotwienia typu Magnel-Blaton. Rozstaw kabli wynosi u dołu 6 cm, u góry - 40 cm. W tym systemie sprężenia poziomego unikamy pilastrów, gdyż zamiast
nich mamy listwy stalowe, w których zaklinowuje się parami druty kabli (opinie o programie). Rozstaw w kierunku pionowym regulowano za pomocą pionowych prętów z odpowiednimi nacięciami. W celu zmniejszenia tarcia podsunięto pod kable, co 90 cm, pionowe druty 0 10 ze zwykłej stali. Po sprężeniu i po napełnieniu zbiornika nałożono na kable poziome siatkę i narzucono warstwę torkretu grubości 3 cm. Wewnętrzną i zewnętrzną powierzchnię zabezpieczono ponadto specjalną wyprawą. Maksymalne naprężenie w stali przyjęto 10 000 kG/cm2.

Straty sprężania wywołane skurczem i pełzaniem określono na 20% początkowych naprężeń (segregator aktów prawnych). Współczynnik tarcia stali o beton przyjęto 0,35, a straty na tej podstawie obliczone wynosiły 24% początkowych naprężeń. Próby wykazały średnią wartość współczynnika tarcia 0,26. W Hattingen (Zagłębie Ruhry) w 1956 r. wykonano cylindryczny odkryty zbiornik złoża zraszanego o średnicy 20 m i wysokości 4 m.

Konstrukcję ściany zaprojektowano w ten sposób, że może być ona przekryta dachem stożkowym. Dno wykonano monolityczne, ściany o grubości 10 cm zmontowano z prefabrykowanych płyt o wymiarach 2,40 x 4,00; między nimi pozostawiono przerwy 15 cm (promocja 3 w 1).