Zbiorniki rezerwowe i odgazowywacze

Zbiorniki rezerwowe i odgazowywacze projektuje się w elektrowniach w ilości równej ilości turbin, przy czym należy projektować w danej elektrowni co najmniej dwa zbiorniki rezerwowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbiorniki należy ustawić odpowiednio wysoko nad pompami zasilającymi, tak by na ssaniu tych pomp panowało odpowiednio wysokie ciśnienie, nie pozwalające na wrzenie wody w pompach. W odgazowywaczu woda przepływa w kierunku przeciwnym do przepływu pary grzejnej przez system powierzchni ociekowych, co zapewnia intensywny ruch wody i ułatwia wydzielanie gazów.
Odgazowywacze projektuje się zwykle o wydajności 50 m3 wody na 1 m2 przekroju zbiornika na godzinę. Wysokość odgazowywacza powinna być nie mniejsza od 1,20 m.
Przykładowo, przy turbinie związanej z kotłem o wydajności 120 t pary na godzinę objętość zbiornika rezerwowego powinna wynosić co najmniej 40 m3 (np. zbiornik o średnicy 2,5 m, o przekroju ok. 5 m2 i o długości 8 m) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przekrój odgazowywacza powinien wynosić 120:50 = 2,4 m2, co uzyskuje się przy średnicy odgazowywacza ok. 1,8 m.
W urządzeniach wodociągowych przemysłowych korzystających z własnego źródła czerpania wody jako elementy składowe urządzenia występują, poza ujęciem wody i urządzeniami do jej oczyszczania, również zbiorniki wody i urządzenia do przesyłania wody na odległość (pompy). Zbiorniki wody służą do stworzenia zapasu wody na okresy większego zużycia wody w stosunku do przeciętnego oraz jako rezerwa wody na wypadek pożaru (uprawnienia budowlane).

Ogólnie zbiorniki wody projektuje się o objętości równej co najmniej (przy sprawdzeniu tej objętości w zależności od wydajności źródła czerpania wody i nierównomierności zużycia wody) 60% zużycia dobowego. Ze względu na obronę przeciwpożarową w zakładach średniej wielkości zbiorniki wody projektuje się o objętości co najmniej 96 m3 wody. Jest to ilość wody potrzebna do obsługi 2 hydrantów przeciwpożarowych o normalnej wydajności 5 1/sek w ciągu trzech godzin. Dla ochrony wody od zamarznięcia w zimie zbiorniki wody w Polsce należy projektować jako podziemne, terenowe (program egzamin ustny).

Głębokość gromadzenia wody

Głębokość gromadzenia wody w zbiornikach projektuje się w granicach od 1,5 do 4 m. Zbiorniki budujemy zwykle jako dwukomorowe, aby w czasie remontu lub czyszczenia jednej komory można było korzystać z drugiej.

Zbiorniki wieżowe buduje się obecnie tylko dla mniejszych stacji kolejowych, na których nie można liczyć na stały dopływ prądu potrzebnego do utrzymania za pomocą pomp właściwego ciśnienia w sieci. Zbiorniki wody umieszcza się zwykle w najwyższym punkcie terenu oraz możliwie blisko punktów największego rozbioru wody (opinie o programie). Utrzymywanie ciśnienia w sieci tylko w rzadkich wypadkach uzyskuje się przez grawitację, to jest przez wysokie położenie zbiornika wody w stosunku do punktów odbioru. Do utrzymywania ciśnienia w sieci służą przede wszystkim pompy napędzane silnikami elektrycznymi oraz zmontowane przy tych pompach urządzenia do automatycznego utrzymywania ciśnienia, tzw. hydrofory. Obecnie używa się prawie wyłącznie pomp odśrodkowych (segregator aktów prawnych).

Urządzenie hydroforowe składa się ze zbiornika wodno-powietrznego stalowego o odpowiedniej pojemności, połączonego w dolnej części z jednej strony z przewodem idącym z pompy, z drugiej strony z przewodem odprowadzającym wodę do sieci. Górna część zbiornika połączona jest ze sprężarką powietrzną, dopełniającą co pewien czas „poduszkę powietrzną44 w zbiorniku, z której to poduszki powietrze rozpuszcza się stopniowo w wodzie. U góry zbiornika umieszczony jest wyłącznik ciśnieniowy, który w razie wzrostu ciśnienia powietrza nad wodą ponad ustaloną normę (np. ponad 4 atn, co odpowiada 40 m słupa wody) wyłącza automatycznie silnik pompy zasilającej zbiornik (promocja 3 w 1).

W razie spadku ciśnienia poniżej ustalonej normy (np. poniżej 3,0 atn, co odpowiada 30 m słupa wody) ten sam wyłącznik ciśnieniowy włącza automatycznie silnik pompy zasilającej. W ten sposób w urządzeniu hydroforowym, a tym samym w połączonej z nim sieci, utrzymuje się ciśnienie w granicach z góry ustalonych (np., jw., od 3,0 do 4,0 atn).