Zbiorniki walcowe

Wyjątkowo tylko konstruuje się zbiorniki żelbetowe kuliste lub kroplokształtne. Konstrukcje takie są nieekonomiczne ze względu na kosztowne deskowanie. Wewnętrzną powierzchnię ścian i dna zbiorników żelbetowych wyprawia się starannie zaprawą cementową, niekiedy z dodatkiem środków uszczelniających, z zatarciem na gładko i z wypaleniem. Dobry wynik daje również torkretowanie (program uprawnienia budowlane na komputer).

 Dla zaoszczędzenia betonu i stali w zbiornikach żelbetowych stosuje się sprężenie, przy czym sprężone są przede wszystkim ściany zbiorników. Pierwsze zbiorniki posiadały kształt walca, lecz później stwierdzono, że korzystniejszy pod względem statycznym i zużycia materiałów jest kształt stożka ściętego, zwykle przechodzącego dołem przez krzywą przejściową w trzon walcowy podpierający zbiornik. Zbiorniki walcowe wymagają sprężenia poziomego i pionowego, przy czym w dolnej części kable poziome są znacznie zagęszczone (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wobec dużej powierzchni podstawy konstrukcja nośna tych zbiorników wymaga znacznej ilości materiału. Przy zbiornikach stożkowych na ogół wystarcza sprężenie poziome, gdyż wskutek zbieżności ku dołowi naprężenia pionowe w betonie są dostatecznie duże, aby przejąć momenty pionowe. Odstęp kabli na całej wysokości niewiele się zmienia, gdyż rozciąganie w powłoce ku dołowi wprawdzie rośnie wskutek zwiększania się ciśnienia, lecz równocześnie maleje wskutek zmniejszania się promienia. Przy wysokich wieżach korzystniejszy jest stożek bardziej płaski, natomiast przy wymaganym niższym poziomie dna opłaca się stożek bardziej stromy. Przy stożku płaskim można niekiedy uniknąć podwójnego deskowania, co znacznie zmniejsza jego koszt (uprawnienia budowlane).

Grubość ścianek

Z porównania jasno wynika, że zbiornik stożkowy może z powodzeniem zastąpić zbiornik walcowy umieszczony dosyć wysoko, gdyż pojemność górnej części stożka odwróconego jest o wiele większa od pojemności części dolnej. Podobne do stożkowych są zbiorniki w kształcie odcinka hiperboloidy obrotowej, której deskowanie jest nieco trudniejsze, ale które natomiast spręża się kablami prostymi biegnącymi po tworzących hiperboloidy (program egzamin ustny).

Opisane zbiorniki są z reguły sprężane kablami, a wyjątkowo tylko ściany walcowe strunami przez nawijanie. Spręża się tylko ściany zbiornika, pierścienie kopuły dennej i przekrycie. Dno ściskane jest dostatecznie szczelne bez sprężenia. Szczegóły konstrukcyjne zbiorników na wieżach niewiele się różnią od zbiorników naziemnych. Różnice zasadnicze są tylko w części dennej (opinie o programie).

W dawniejszych konstrukcjach stosowano niekiedy sklepione dno z cegły lub kamienia, uszczelnione u góry warstwą betonu i gładzi cementowej; obecnie stosuje się niekiedy sklepienie ceglane zastępujące deskowanie. Żelbetowe wieże wodne posiadają bardzo różne kształty. Większość podanych przykładów to wieże ciśnień, przy czym niektóre z nich w dolnej części są wykorzystane do różnych innych celów (segregator aktów prawnych).

Wieżę wodną, której szkielet nośny ma kształt krzyża (w rzucie). Cztery ramiona krzyża wykonane są jako wąskie słupy żelbetowe, połączone z obudową schodowej umieszczonej w osi wieży. Zbiornik o konstrukcji żelbetowej składa się z dwóch współśrodkowych komór. Grubość ścianek jest niewielka i wynosi 9 i 10 cm, co wymagało starannego wykonawstwa dla uzyskania pełnej szczelności. Zbiornik posiada własną płytę denną, tak że jest swobodnie oparty na stropie żelbetowym. Obudowę zbiornika stanowi mur ceglany wypełniający szkielet żelbetowy. Konstrukcja dachu spoczywa na ścianach zewnętrznych oraz na 4 słupach połączonych ze ścianą wewnętrzną zbiornika. Zbiornik jest przykryty u góry płytą żelbetową (promocja 3 w 1). Wieżę ciśnień ze zbiornikami o pojemności 2000 m³ i 200 m³. Zbiorniki wykonane z żelbetu są oddzielone od stropu warstwą papy i stanowią odrębną konstrukcję. Charakterystyczny jest brak obudowy zbiorników.