Zbyt gruba powłoka

Jedną z poważniejszych wad, ujawniającą się bezpośrednio po zakończeniu malowania, jest kruchość. Wada ta powstaje wskutek zbyt wysokiej temperatury suszenia lub przedłużenia okresu wypalania (w przypadku powłok piecowych) materiału malarskiego. W obu przypadkach v błonie zachodzą zmiany chemiczne prowadzące do zaniku elastyczności i plastyczności. Typowym objawem kruchości jest pękanie i odstawanie powłoki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbyt gruba powłoka, wilgoć i za niska temperatura w trakcie malowania oraz za wysoka temperatura podczas suszenia powodują tworzenie się na powierzchni powłoki delikatnych krystalicznych deseni z wyglądu przypominających kryształki lodu na zamarzniętej szybie. Opisana wada nosi nazwę krystaliczności i często pojawia się w przypadku malowania lakierami zawierającymi niewłaściwie spolimeryzowany olej tungowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Inną, często spotykaną, wadą powłoki jest zmarszczenie i pofałdowanie powierzchni powstające na skutek nałożenia zbyt grubej warstwy materiału malarskiego. W takich przypadkach prędzej wysycha powierzchnia niż wnętrze warstwy (utrudniony jest dostęp powietrza w głąb powłoki).

Zła przyczepność (adhezja) powłoki do podłoża powoduje odstawanie i łuszczenie warstw materiału malarskiego. Przyczyną tego może być:

1. malowanie powierzchni zatłuszczonych,
2. obecność zanieczyszczeń w postaci rdzy, zgorzeliny, soli nieorganicznych itp.,
3. kondensacja pary wodnej (uprawnienia budowlane).

Ten ostatni czynnik tzn. obecność wody na podłożu lub w wyrobie lakierowym, powoduje tzw. pęcznienie (pęcherzenie) powłoki. Wada ta również pojawia się w przypadku nakładania na siebie zbyt grubych warstw lakieru, a także wówczas, gdy materiał malarski jest zapowietrzony wskutek energicznego mieszania przed nakładaniem. Pęcherzenie pojawia się także np. w przypadku malowania lakierami piecowymi powierzchni porowatych, zawierających powietrze w licznych wgłębieniach. Podczas wypalania w piecu przechodzi ono przez warstwę lakieru, powodując powstawanie pęcherzy (program egzamin ustny).

Wady materiału malarskiego

Wady materiału malarskiego, jak również niewłaściwe warunki nakładania, np. w czasie deszczu, mgły, mrozu, są przyczyną utraty połysk u. Z działaniem wilgoci wiąże się kolejna wada powłok, nosząca nazwę bielenia. Objawia się ono tym, że pokrycie lakierowe staje się matowe. Woda przenikając do wnętrza powłoki osłabia spójność wewnętrzną błony (kohezję) i zmienia jej własności optyczne. Wysuszenie powłoki powoduje cofnięcie (jednak nie zawsze) objawów bielenia (opinie o programie).

Powłoka z niewielkimi okrągłymi wgłębieniami na powierzchni ma wadę ospowatości. Powstaje ona w wyniku złego wymieszania materiału malarskiego przed malowaniem, niedostatecznego odtłuszczenia powierzchni, zbyt dużej lepkości lakieru oraz nakładania kolejnych warstw na nie wyschnięte warstwy poprzednie.

Oprócz wymienionych wad powłok malarskich występuje cały szereg innych, jak np. zacieki (przy malowaniu powierzchni pionowych) oraz ziarnistość powstająca w przypadku osadzania się kurzu i innych zanieczyszczeń na świeżej powłoce lub na materiale malarskim (segregator aktów prawnych).

Olbrzymia różnorodność materiałów malarskich produkowanych przez krajowy przemysł farb i lakierów (ok. 1500 wyrobów w 1972 r.) wymaga wielu względów chociażby handlowych przyporządkowania każdemu wyrobowi symbolu liczbowego. Wytwarzane obecnie materiały malarskie zostały podzielone według niżej podanego układu na:

• Grupy. Przynależność do grupy wyznacza rodzaj substancji błonotwórczej występującej w danym materiale; np. w grupie materiałów olejnych substancją błonotwórczą są oleje roślinne schnące.
• Rodzaje. Przynależność do danego rodzaju określa zakres zastosowania, np. farby podkładowe, nawierzchniowe (promocja 3 w 1).
• Odmiany. Podział na odmiany jest przeprowadzony w zależności od zakresu i technologii stosowania danego materiału i rodzaju podłoża, np. lakiery na metal, emalie na metale lekkie itp.
• Asortymenty szczegółowe. Jest to już podział na konkretne materiały przeznaczone do określonych zastosowań, z uwzględnieniem koloru, np. lakier olejny czarny na gumę; emalia syntetyczna na metale lekkie, czarna itp.