Zdolność adsorpcyjna glin

Zdolność adsorpcyjna glin w odniesieniu do kationów określa się na podstawie charakteru minerałów tworzących glinę. Według Grima wielkość pochłaniania kaolinitów wynosi 3-15 miligramorównoważników na 100 g suchej gliny, illitów 10-40, montmorylonitów 80-150. Jednak skład pochłanianych zasad nawet w glinie tego samego typu jest różny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wielkość pochłaniania minerałów ilastych zmniejsza się w miarę ich dyspergowania. Muskowit z przemiału mokrego ma zdolność pochłaniania znacznie mniejszą niż muskowit z przemiału suchego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dyspergowanie prowadzi do amorfizacji łyszczyka, do osłabienia i nawet zaniku efektów cieplnych na termogramie; intensywność pików dyfrakcyjnych na rentgenogramie zmniejsza się, a analiza spektralna w podczerwieni wykazuje osłabienie pasma odpowiadającego grupom wodorotlenowym. Jednocześnie plastyczność i spoistość jest znacznie większa w przypadku kaolinów z przemiału na mokro niż w przypadku kaolinów z przemiału suchego. Koloidalne mokre rozdrabnianie kaolinu sprawna, że staje się on przydatny do plastyfikacji mas ceramicznych. Jednocześnie jego zdolność pochłaniania zmniejsza się (uprawnienia budowlane).

Jak wiadomo, każdy kation w środowisku w’odnym jest solwatowany i, przyłączając się do cząstki ilastej, wnosi swoją część wody solwatacyjnej do ogólnej otoczki solwatacyjnej obejmującej tę cząstkę.

Usunięcie kationów przez przemywanie wodą lub roztworem jakiejkolwiek soli lub słabego kwasu wywołuje równocząsteczkowe zastąpienie kationów kompleksu kationami z roztworu. Proces wymiany kationów jest odwracalny, zrównoważony i podlega prawu działania mas w warunkach niezmienności siły jonowej roztworów i ich pH, jak to zostało dowiedzione przez Anłipoica-Karałajewa i Kodera (program egzamin ustny).

Wprowadzenie dodatku elektrolitu

W ten sposób można uzyskać H-glinę, Na-glinę, Ca-glinę itd., która mogą znaleźć zastosowanie w ceramice. Właściwości tych glin są odmienne. Na przykład, wg Kukolewa i Syrkina, ilość wody utrzymywanej w Na-glinie ze złoża czasowiarskiego jest dwukrotnie większa niż w Al-glinie przy nacisku na glinę 8 MPa (80 kG/ /cm²) i 1,5-krotnie większa w przypadku Na-kaolinu niż w przypadku Al-kaolinu przy tym samym nacisku. Autorzy wyrazili tę zależność równaniami: dla kaolinu, dla gliny czasowiarskiej K = v • \p, a Mattson - równaniem dla montmorylonitu ilość wody utrzymywanej w glinie, v - objętość badanej próbki, p - ciśnienie wywierane na glinę (opinie o programie).

W połowie ubiegłego stulecia Brogniart wykazał, że wprowadzenie bardzo małej ilości kationu do zawiesiny gliny lub kaolinu ma duże znaczenie praktyczne. Jedno wartościowy kation (w postaci elektrolitu sody, potasu, krzemianu sodowego) rozrzedza glinę: staje się ona ciekła przy tej samej wilgotności, przy której była plastycznie trwała. Na tej zasadzie oparte jest otrzymywanie masy lejnej. Wprowadzenie dodatku elektrolitu w połączeniu z substancją powierzchniowo czynną ułatwia mielenie twardych minerałów, jak to ustalił Riebindier (segregator aktów prawnych).

Potencjał elektrokinetyczny. Podczas ruchu cząstki ilastej w wodzie powstaje między nią a wodą (ściślej - bardzo słabym roztworem soli) nieznaczna różnica potencjałów, której wielkość można określić. Różnica ta ma nazwę „potencjał elektrokinetyczny” lub „potencjał” i wyrażana jest w miliwoltach

Jak widać, wartość £- potencjału pozostaje stała i nie zależy od koncentracji cząstek ilastych, a wartość kwasowości (zasadowości) zawiesiny zmienia się, zmniejszając się w miarę wzrostu koncentracji.

Potencjał charakteryzuje rozmytą część otoczki solwatacyjnej wokół cząstki ilastej. Na ogól im bardziej rozwinięta jest część rozmyta, tym bardziej trwały jest układ koloidalny i tym większa (stosunkowo) jest wartość ^-potencjału. Skompensowanie warstwy rozmytej, co wskazuje na zmniejszenie potencjału, świadczy o zmniejszeniu stopnia solwatacji i o obniżeniu trwałości układu glina-woda (promocja 3 w 1).