Żebra brzegowe

W przekroju łupina składa się ze sklepienia i dwu żeber brzegowych szerokości 1 m. Na końcach każdej łupiny przewidziano przepony stężające grubości 15 cm. Uzbrojenie łupiny krzyżowe, dwustronne, przy zastosowaniu wkładek
- średnicy 10 i 12 mm. Żebra brzegowe i przepony wymagają mocniejszego uzbrojenia wkładami 24 mm (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dodatkową cechą łupin jest możliwość transportowania ich wodą, gdyż utrzymują się one na wodzie w stanie równowagi stałej przy zanurzeniu 70 cm;
- wolnej burcie ok. 60 cm. Zamki pomiędzy łupinami mogą być opracowane rozmaicie.

U dołu tarcze łupinowe opierają się o podwalinę, spoczywając przy wyrobionym w niej progu, przy czym możliwe jest jeszcze dodatkowe połączenie żeber brzegowych łupiny z podwaliną za pomocą wkładek wypuszczonych z żeber i wpuszczonych w otwory w podwalinie.
U góry tarcze łupinowe są zakotwione za pomocą stalowych ściągów w płytach kotwiących. Ściągi są dospawane do końcówek tej samej średnicy wypuszczonych z żebra łupiny. Żebro w tym miejscu musi być odpowiednio dozbrojone. Pozostałe szczegóły nie odbiegają od rozwiązań stosowanych zwykle w nabrzeżach oczepowych.
Nad wodą nabrzeże może otrzymać mur prefabrykowany kątowy lub oczep monolityczny.

Oczep monolityczny jest o tyle dogodniejszy, że stanowi usztywnienie nabrzeża. Musi on być połączony z górną przeponą łupiny np. za pomocą śrub lub specjalnych wkładek wypuszczonych z łupiny (gdy oczep jest monolityczny) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Całość może być obsypana kamieniem, tworzącym zasyp odciążający z filtrem odwrotnym (ewentualnie tylko nad podsypką).
Zalety nabrzeża są takie same jak opisanego poprzednio, z tym, że dochodzi jeszcze oszczędność stali i cementu.

Momenty gnące

Nabrzeża oczepowe stosuje się, gdy grunt jest stosunkowo mało zwarty i pozwala na wbicie ścianki szczelnej, stanowiącej główny element nabrzeża. Nabrzeża oczepowe stosowane są jedynie przy stosunkowo małych głębokościach, nie przekraczających zwykle 8 m (uprawnienia budowlane). Ponadto odpowiednie są przede wszystkim do obrzeży oraz do nabrzeży, na których nie przewiduje się ciężkiego ruchu.
Nabrzeża oczepowe mogą być wykonane jako ścianki szczelne wolno stojące, jedynie w budowlach podrzędniejszego znaczenia i płytkich (program egzamin ustny).

Momenty gnące, które ścianka ma przenieść, wzrastają według funkcji wyższego stopnia ze wzrostem swobodnej wysokości ścianki i podobnie też wzrasta potrzebny wskaźnik wytrzymałości przekroju. Już przy niewielkich wysokościach uskoku naziomu (3-4 m) wskaźnik ten osiąga wartości, które wymagałyby stosowania zbyt ciężkich, nieekonomicznych i trudnych do operowania profilów ścianek. Poza tym, co może ważniejsze, ścianki niezakotwione wymagają znacznych głębokości wbicia w grunt, uzależnionych zresztą całkowicie od jego rodzaju.
Dalszą formą są ścianki szczelne podparte od przodu, tzn. od strony wody, rzędem pali ukośnych (opinie o programie).

Ponieważ pale te dla przeniesienia dużych nieraz sił, wywieranych przez grunt na ściankę, muszą mieć zwykle znaczny ukos, a to w nabrzeżach przystaniowych w nowoczesnych portach jest niedopuszczalne, przeto sposób ten jest godny polecenia jedynie w obrzeżach.
W nabrzeżach przystaniowych, zwłaszcza o większych głębokościach, stosowane są jako nabrzeża oczepowe ścianki szczelne zakotwione, które są najwyższym, na razie, produktem ewolucji omawianego typu nabrzeży (segregator aktów prawnych).

W najogólniejszym zatem wypadku nabrzeża oczepowe składają się z trzech zasadniczych części, których wzajemny układ może być rozmaicie rozwiązany:

a) ze ścianki szczelnej,

b) z oczepu i ewentualnie nadbudowy,

c) z zakotwienia lub podparcia. Niekiedy dodatkowo występują tu: d) urządzenia odciążające (promocja 3 w 1).
Są to ściany z wzdłużnych elementów drewnianych, żelbetowych lub stalowych, nazywanych brusami, zapuszczanych (najczęściej wbijanych) w grunt ściśle jeden obok drugiego.